Het trieste fluitenkruidje. 

Een fier jong helder wit fluitenkruidje

keek met haar hoofd eens in het rond

haar blik viel plots op een klein hondje

zo’n beestje met een zwart wit wollen truitje

hondje besnuffelde en besproeide haar tere huidje

met onwelriekend bijtend vocht

ze kromp ineen na de onwelkome douche

en verschrompelde al snel tot een afzichtelijk pruikje

nu staat ze daar tussen al haar zusters zielig te kijk

geen bijtje voelt zich tot haar aangetrokken

verbrand als ze is door het scherpe honden zeik

maar opeens rijst fluitenkruitje weer op uit de dood

want regen doet wonderen geschieden

ze blijft wel in leven al wordt haar stengel

waarschijnlijk niet meer zo erg groot