De revalidatie van tante Truus liep naar wens, met kleine stapjes voorwaarts.
Totdat een zaalarts zich er mee ging bemoeien.
*
De zaal-arts vond toch voor Tante Truus de breinaalden nog te riskant.
Uit het magazijn werd een lieve robotpoes opgevist , want dat geeft
lastige patiënten heel veel rust.
Het is eerst een beetje aan elkaar snuffelen en ja hoor er was een klik
met Tante Truus.
Ze dacht nu heb ik eindelijk een vriend voor het leven, zolang de
batterijen maar vervangen worden.
Maar daar is de dierenarts voor.
De kat loopt nooit weg, zoals Donder. Het beest is onzijdig en heeft
geen hormonen, dus hoeft ze niet op jacht.
En ja hoor toen ze bij Tante Truus op schoot zat en voorzichtig werd
geaaid begon ze te spinnen en gaf kopjes.
Het leek goed te gaan tussen die twee, maar plots was het erg schrikken
want de poes was nog ingesteld op de vorige patiënt
mevrouw Husselwagen.
De poes sprak plotseling met een zware stem: "Mevrouw Husselwagen het is
weer tijd om de medicijnen in te nemen."
Met een zwaai gooide Tante Truus de robotkat het raam uit. Nu ja,
robotkatten hebben zeven levens.
Tante Truus was wel van streek en iedereen zocht dekking.
Het was toch tijd voor haar rustuurtje.
Zelf denk ik dat het niets meer wordt met die poes.
Ik dacht het al, maar morgen gaan ze haar punniken leren.
Wie schreef dit bericht? Ja hoor het zal Douwe wel weer geweest zijn.
Een echte zaalarts zou nooit zoveel onzin over fout afgestelde robotpoezen kunnen verzinnen.
En ik kan nu al zeggen. Dat punniken gaat het niet worden.
