Onze vliegende reporter Douwe heeft er een potje van gemaakt.

Wat gebeurde er nu eigenlijk wel?

In de keuken, gelegen op de parterre, hadden ze een tijdelijk hulpje, ook een eigen benoemde ZZpeër, Daan, deze  had een ouwe frituurpan ontdekt die afgedankt in een hoek stond want hij bakte niet gezond genoeg meer en ze hadden al eens een grote vetbal in het riool op loodgieterwijze moeten doorprikken en die loodgieters weten van prijzen. 

Kortom.. het was weer vragen om moeilijkheden.

Er stond een plakker opgelakt. "ÁFBLEIVEN!", maar dat had Daan niet tegengehouden want hij had trek in de bitterballen, die hij onder in de vrieskist had gevonden. In de pauze, toen iedereen buiten stond te roken kreeg hij de pan aan de praat, dat wel, maar door de smook gingen de sprinkellers sproeien en het vet spetterde niemand ontziend de pan uit. In de brandweerkazerne werden ze door de sirene gealarmeerd en wakker uit hun middagdutje. Met groot vertoon reden ze een kwartier later met hun mooie rooie brandweerauto die ze Max noemden richting het ziekenhuis en bespraken wat vaagjes een evacuatieplan.

Toen ze eenmaal binnen gestormd waren zijn ze wat aan het schuiven geweest met de ziekenhuisbedden en hebben daarvoor nog even de trappen gebruikt maar omdat ziekenhuisbedden nou eenmaal van loeizwaar staal zijn gemaakt gaven ze dat al gauw op. Zodoende stond ten leste haast iedere patient ontheemd op een andere plek dan waar die thuishoorde.

Ondertussen had de dappere brandweercommandant de schuldige te pakken gekregen. Daan was erg geschrokken. Zonde was het van zijn bitterballen, dat wel, ze waren haast uitgebakken en hij was op zoek geweest naar de mosterd die ergens in de buurt zou staan. Bram van Uiteren, de brandweercommandant, sprak Daan vaderlijk toe terwijl hij hem bij een lurf vasthad. "Dat doe je niet meer:! Buiten stond het keukenpersoneel op het sein Brand Meester! te wachten.

Het was een verloren middag geweest.

Tante Truus zocht haar bed. "Geen idee waar het staat maar me middagdutje is heilig"!