Het bezoekuur van het ziekenhuis was officieƫl van 3 tot 4 des middags.
Maar kwart voor 4 stapte er een nieuwe bezoekster de kamer van Tante Truus binnen. Het was een vriendin van heel lang geleden, het was Chantal.
"Hoi die Truus, hoe gaat het u met je", sprak de het bezoekster wat gehaast. "Zo leef jij nog", was het antwoord van tante Truus." Je hebt het zeker heel erg druk gehad het afgelopen jaar". "Meid.. hoe raadt je het zo.. probeerde Chantal het sarcasme te omzeilen. 'Vandaag nog.. mijn nagels zagen er niet uit en ik kon nog net een afspraak maken"!
"Ik ben blij dat ik zo kon bijdragen aan je nagelgeluk zeg" zei ik hatelijk, maar Chantal stond al op van de bezoekersstoel. "Ik kom je nog even een roddeltje influisteren. Let en Stanislaus wonen samen in jouw huis en ze verbouwen je kelder tot laberatorium, wat ze gaan maken..ik weet het niet, iets met hoogwaardige kruidenbuiltjes of zo"Ze legde met een zwierig gebaar een netje mandarijntjes op mijn buik. De bonus label van Alhein zat er nog aan.
Zo kende ik haar weer. Schraperig. Ik viel terug in de kussens om al dit nieuwe nieuws te verwerken. Het was te heftig. Een zwaai nog en Chantal was al de kamer uit.
|