Ik ben nog steeds verontwaardigd en nijdig.

Ik wil hier in Nedermansland een leuke tijd hebben en daar kan ik dat gezeur van Let en wat ze allemaal voelt en denkt niet bijhebben.
Het ene moment moet ik kijken naar een wrat op haar arm of een bolle puikel die plotseling op haar rug zit. Om over haar vele likdoornknobbels maar te zwijgen. Die wil ze me altijd showen als ik net een kopje thee met een schamel kaakje tot mij neem. Dan legt ze plotseling een grote harige knobbelpoot op de eikenhouten salontafel met ingelegd bruin tegelwerk en dan vergaat mij alle lust. Dat kan ik u wel verzekeren trouw lezertje.

Sommige mensen liggen me wel eens zwaar op me maag maar daar kan u ook wel van meepraten neem ik aan, ook u heeft onhebbelijke familieleden die smakken en boeren en op de verkeerde tijd een genante en terecht verdrongen jeugdherinnering over u het liefst in groot gezelschap gaan vertellen waarna u wel door het parket kan zakken.

Maar laat ik me maar positief opstellen anders hoef ik niet eens aan dit avontuur te beginnen.
Vriend Manuel gaat overigens enige nattigheid voelen toen hij een reeds half ingepakte koffer zag staan in een hoekje van mijn hotelkamer.
Ik zei maar even Te quiero for Always... om hem gerust te stellen.