Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: zorgen voor anderen, vooral voor mijn kleinkinderen.
de essentie van het leven gaat in onze moderne tijd verloren. mensen leven van luxe en denken dat dit eeuwig blijft duren... helaas !
waarvoor we dankbaar zouden moeten zijn, maar het niet eens waarnemen... Je partner, die je elke nacht je deken wegtrekt ...omdat het betekent dat hij niet met iemand anders op pad is. Het kind, dat zijn kamer niet opruimt en liever televisie kijkt ...omdat het betekent, dat het thuis is en niet op straat. De belastingen, die ik moet betalen ...omdat het betekent, dat ik een inkomen heb. De reusachtige rommel, die ik moet opruimen, na het vieren van een feestje ...omdat het betekent, dat ik door vrienden omringd was. De kleding, die weer te strak geworden is ...omdat het betekent, dat ik genoeg te eten heb. De schaduw, die mij bij mijn werk "volgt" ...omdat het betekent dat ik mij in de zonneschijn bevindt. Het tapijt dat ik moet stofzuigen, en de ramen die gelapt moeten worden ...omdat het betekent, dat ik een thuis heb. De vele klachten , die ik over de regering hoor ...omdat het betekent, dat we vrijheid van spreken hebben. De hoge stookkostenrekening ...omdat het betekent dat ik het warm kan hebben. De vrouw achter mij in de kerk, die zo vals zingt ...omdat het betekent, dat ik horen kan. De berg wasgoed om te wassen en te strijken ...omdat het betekent, dat ik kleding bezit. De pijnlijke spieren aan het einde van een harde werkdag ...omdat het betekent, dat ik de mogelijkheid heb hard te werken. De wekker, die mij 's morgens luid uit mijn dromen rukt, ...omdat het betekent dat ik nog leef !!!
en mocht je denken, mijn leven is "Scheisse"... lees het dan allemaal nog een keer.
vandaag wou ik vertellen over "Huize Triest" in Gent. dit is een gemeenschapshuis die mensen voor bepaalde tijd opneemt om er 's nachts te slapen, een bad te nemen, een maaltijd aan te bieden, en te helpen om een permanent onderkomen te vinden. dit initiatief kwam uit van de Broeders van Liefde, en werkt met vrijwilligers en zonder subsidies, alleen van giften. een weekblad schreef hierover, en vooral over het probleem van de straatkinderen : dit jaar hadden ze in Gent al meer dan 300 kinderen van straat gehaald, of kinderen die in leegstaande panden leefden.... ik mailde naar werner van de weghe, de coördinator van het gemeenschapshuis, en vroeg of ze soms dekens en warme truitjes konden gebruiken. hij nodigde mij , Annie en Antoinette (die me helpen bij de actie), uit voor een gesprek. we gingen met truitjes en dekens naar hem toe. hij vertelde over wat daar allemaal gebeurt en wie ze zo allemaal opvangen. "het zijn mensen zoals U en ik, die door faillissement, scheiding, gezondheidsproblemen, werkloosheid in moeilijkheden gekomen zijn, en steeds verder wegglijden in hun problemen," zei hij. velen komen daar samen om een beetje gezelschap, een spel te kaarten, biljarten of gewoon een babbel. vele mensen die geen verwarming kunnen betalen, komen overdag naar daar en tegen de tijd dat ze gaan slapen , keren ze terug naar hun "onverwarmde" huis of flatje. mensen die niemand meer hebben, of nooit bezoek krijgen, komen daar om gezellig samen te zijn met lotgenoten. wij zagen daar heel veel mensen samen, en die zagen er ondanks hun armoede wel tevreden uit. 's middags kunnen ze daar voor 2 euro een maaltijd krijgen, en sommigen kunnen zelfs dat niet betalen. we besloten om dit initiatief te steunen met ons handwerk. in de weken en maanden daarna gingen we regelmatig dekens en truitjes, maar ook ander gerief brengen, en iedere keer worden we met een blij gezicht ontvangen. en eigenlijk zijn we een beetje beschaamd , dat wij het zo goed hebben, niets tekort hebben. daarom stoort het mij als mensen voor kleinigheden ontevreden zijn. we zijn de dag van vandaag zo verwend, dat we soms niet beseffen dat er niet alleen in " derdewereldlanden ", maar ook dicht bij ons armoede is. dit zou echt niet mogen, dat in België, mensen zijn die armoede hebben. eigenlijk zou er nergens armoede zijn, als alles goed verdeeld was, maar spijtig genoeg is dat niet zo....
het is allemaal negatief nieuws, die ons toekomt uit de Wetstraat in Brussel. tegenwoordig is het daar echt " een zootje ".... zo noemen we dat hier in België. die politieke crisis hangt de mensen echt de keel uit ! maar... vandaag zijn oud-premier Wilfried Martens en oud-minister Miet Smet in het huwelijksbootje gestapt. voor Martens (72) is het zijn derde huwelijk, voor de 65-jarige Miet Smet het eerste. beide kranige 60-plussers zijn nog actief in de politiek. Miet Smet is gemeenschapsminister, en Wilfried Martens is voorzitter van de Europese Volkspartij. zo zit er dan toch nog een vrolijke noot in de politiek, waarmee we deze woelige week in het politieke landschap van België kunnen afsluiten.
het is misschien eens een hint voor de belgische politiekers om eens echt te denken aan serieus te regeren, en zich bezig te houden met de "echte problemen" van het land, want ze verliezen kostbare tijd , en dit komt ons land zeker niet ten goede.
dat is nog één van de redenen waarom ik zo van nederland hou, daar wordt naar mijn bescheiden mening toch méér rekening gehouden met de echte problemen...
ik vertelde al van de twee vrouwen die vorige week overleden bij een verkeersongeval in Eeklo : een jonge mama en een oma . de school van de kindjes van de jonge mama had een stille optocht gepland gisteravond om 19 uur. stillaan stroomde de markt vol, de politie was aanwezig om alles in goede banen te leiden. een teeveeploeg was ook aanwezig , alsook de pers, om het gebeuren te volgen. het werd een heel rustige wandeling van aan het stadhuis, waar iedereen een brandend kaarsje kreeg, naar de plaats van het ongeval. daar werden alle potjes met een theelichtje in dicht bij elkaar geplaatst en hielden we een minuut stilte voor de slachtoffers. daarna keerde iedereen ingetogen terug naar de marktplaats waar de optocht ontbonden werd. morgen, vrijdag, om 11 uur wordt de jonge mama Petra ten grave gedragen. het zal een heel emotionele dienst worden.
vorige donderdag werd Eeklo opgeschrikt door een vreselijk ongeval : een jonge moeder met haar negenjarig dochtertje, én een grootmoeder met haar tweejarig kleinzoontje werden door een in slaapgevallen bestuurder met een camionette, op het voetpad aangereden. de jonge moeder én de grootmoeder waren op slag dood, de kinderen werden naar het ziekenhuis afgevoerd met verwondingen ! beide slachtoffers stonden buiten het station te wachten op de kinderen van de sint-jozefschool die terugkwamen van een uitstap naar het schoolmuseum in Gent. de jonge mama , Petra, is toevallig de dochter van een goede vriendin van mij. een jonge vrouw van 35 jaar, zelfstandig kapster, vormde al meer dan 16 jaar een gelukkig gezinnetje met Stefaan. ze hebben twee kinderen. Sara, 9 jaar, was bij haar mama toen het ongeval gebeurde. Sander, 11 jaar, kwam net met de trein toe uit Gent, met zijn klas, toen het ongeval net gebeurd was.
in een fractie van een seconde is het leven van deze mensen totaal verwoest, net als dat van de familie van de grootmoeder die zo gelukkig met haar tweejarig kleinzoontje Arno, nichtje Melanie kwam ophalen. en dit door een heel hardwerkende man, die in slaap was gevallen achter het stuur..... het is moeilijk te vatten, ik had al een paar slapeloze nachten... de familie blijft wezenloos achter... hoe moet je twee jonge kinderen vertellen dat mama nooit meer terugkomt, dat mama voorgoed weg is?????
speciaal voor Petra en haar familie schrijf ik hier een gedichtje neer van Toon Hermans
Moeder
Moeder is het woord waar het leven mee begint Moeder is het woord dat hoort bij ieder kind een woord om zacht te zeggen niet om luid te schreeuwen het hoeft niets uit te leggen en gaat door alle eeuwen moeder is het woord waar de mensheid mee begint moeder is een ander woord voor "liefde"
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
vandaag wou ik vertellen over "Huize Triest" in Gent.
