Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: zorgen voor anderen, vooral voor mijn kleinkinderen.
de essentie van het leven gaat in onze moderne tijd verloren. mensen leven van luxe en denken dat dit eeuwig blijft duren... helaas !
hallo lieve mensen, op bezoek op mijn blog ! gisteren kreeg ik een e-mail van een bevriend blogger. hij had een blog aangemaakt op seniorennet.nl, een tip om het misschien ook te doen... ja, daar ik zo verliefd ben op nederland, heb ik onmiddelijk deze blog aangemaakt. er is nog wel wat werk aan, maar liever vandaag ermee beginnen dan morgen. vanwaar mijn grote liefde voor nederland? vroeger woonden we in sint-laureins, een polderdorpje dicht bij de grens met nederland. we kweekten er legkippen en omdat mijn partner, patriek, regelmatig tijd vrij had ging hij werken op een loonbedrijf net over de grens. naderhand zijn we gestopt met het legkippenbedrijf. patriek werkt nog steeds in nederland maar nu bij een ander bedrijf, als vrachtwagenchauffeur. we hebben op die manier een band met nederland, maar ook met de mensen van het bedrijf : hij had nog nooit zo'n toffe baas en werkmakkers. de gemoedelijkheid bij de nederlanders is enorm, de sfeer ongedwongen. wanneer ik meerij met patriek valt het me op dat het in nederland zo netjes is : de huizen, de hofstedes, de rijbanen, de parkings langs de snelwegen... daar mogen onze belgen eens een voorbeeld aan nemen ! de nederlanders zijn , naar mijn bescheiden mening, realistischer en meer vooruitziend : ze leven zuiniger en dat zal ook langer duren dan het luxe-leven die velen zich hier aanmeten. langs de andere kant, als er een actie op touw gezet wordt voor het goede doel, zijn de nederlanders véél guller ! om al die goeie dingen, draag ik nederland in mijn hart. liefs, dino
de titel van mijn blog : het lappenverhaal ! als je de foto's aan de rechterkant van mijn blog bekijkt gaat er misschien al een lichtje branden... op 8 oktober 2005 verwoestte een aardbeving grote delen van pakistan. duizenden mensen waren dakloos en met de barre winter in het vooruitzicht, hadden de overlevenden dringend nood aan dekens. via een artikel in de kranten vroeg ik de mensen lapjes te breien, die we zouden inzamelen en aan elkaar zetten tot dekens. deze zouden we dan kunnen meegeven naar pakistan. vanuit alle hoeken van belgië kreeg ik telefoon van mensen die wilden breien. dit had ik echt niet verwacht !!! de lapjes begonnen toe te komen en met enkele vriendinnen zetten we ze aan elkaar tot mooie dekens. we konden 500 kg dekens meegeven met een militaire vlucht naar pakistan. het werd het begin van een succesverhaal dat nu nog voortduurt. we maakten eerst dekens voor pakistan, later voor roemenië , senegal en zelfs voor de daklozen in mijn eigen land. met de lapjes maken we ondertussen ook truitjes voor kinderen. wie breit er? mensen uit bejaardentehuizen ( sommige wisten zelfs niet dat ze nog konden breien) , kinderen op school leerden breien om te kunnen meewerken met mijn actie, mensen van creaclubs, missiekring, ocra (bond van gepensioneerden), gewone huismoeders.... het leverde me enkele fantastische vriendschappen op, en een enorme voldoening iets te kunnen doen voor minderbedeelden. daar zet ik me voor in, samen met zoveel mensen die niet willen stoppen met breien, en dekens maken. dekens en truitjes met heel veel liefde gemaakt.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
