soms denk ik vol welbehagen terug aan de vroegere jaren,
toen we goede omgangsvormen als gewoonte zagen.
we droegen nylons met een naadje achteraan het been,
een ramp wanneer er een ladder verscheen.
in de bioscoop hielden de jongens de meisjes vrij,
wij gaven dan een zoentje en ze waren blij.
onze ouders zegden : "diegene die echt van je houdt "
wacht met de liefdesdaad tot de dag dat je met hem bent getrouwd.
de heren gebruikten scheermes en kwast,
haalden voor een afspraak het mooiste pak uit de kast.
men kwam me als voorbehoedsmiddel toen verklappen,
je lief moet een halte te vroeg an de trein afstappen.
heel verbaasd moet ik toen hebben gekeken,
ik had de uitleg niet meteen begrepen.
als we al eens naar een dancing mochten gaan,
de dreigende stem van ma en pa : rond twaalf uur hier terugstaan.
de volgende morgen moesten we vroeg uit de veren,
wie kan uitgaan moet kunnen werken, was wat ze ons leerden.
naaldhakken gaven ons gracieuze , verleidelijke benen, zo werd ons verteld
maar die hakjes moesten maandelijks worden hersteld.
misschien was het in die tijd wat overdreven, toch denk ik vaak aan de waarden  die ons werden gegeven...