Heb
het de laatste tijd druk gehad met schoolbank.nl
Ik
had daar wel eens naar zitten kijken, maar kwam eigenlijk niet veel verder dan
1 oude klassenfoto.
Ik
had wel gelezen dat je daar lid van kon worden, maar dacht ja, dan ben je lid
en wat dan? Maar het toch maar gedaan, met als resultaat .. 3 oud klasgenootjes
en de zo fel begeerde klassenfoto,s, ik had helaas geen enkele foto, daar mijn
Moedertje erg van opruimen hield, de laatste jaren van haar leven, als ik haar
wel eens vroeg of zij nog oude foto,s en schoolfoto,s van mij had, gaf ze ook
steevast als antwoordt ..ik NIET, ik heb al die ouwe troep opgeruimd!
Ik
had niet verwacht dat er zulke LEUKE contacten zouden volgen op mijn
lidmaatschap, en hoe meer mailtjes met verhalen worden gestuurd, hoe MEER herinneringen er in mij hoofd terug komen, het
is ook ontzettend mooi om te lezen hoe de levens van je klasgenootjes verlopen
zijn, vooral van Eén van mijn klasgenootjes die mij vertelden dat zij 10
kinderen had gekregen en dat zij nu 35 kleinkinderen en 15 achterkleinkinderen
heeft, moet je na gaan dat ik enigskind ben en mijn man ook en wij zelf twee
dochters hebben en 1 kleinkind.
Zij
vertelde er ook bij dat zij aan de gevreesde ziekte lijdt, maar op mijn vraag
aan haarhoe zij nu haar tijd indeeldt zei ze, dat haar hele huis VOL hangt met
zelf geschilderde schilderijen, dat is HAAR grootste hobby!
Wat gebeurt er toch allemaal om je heen, op deze wereld, wat maken wij mensen er toch een grote puinhoop van!
De wereld is ZO mooi, maar wat er nu overal gebeurt, oorlog-geweld-agressie en dan niet te vergeten de natuurrampen,
Kijk ik ben zelf helemaal niet Zo negatief, maar een dinsdag,ging ik mijn blinde vriend ophalen om n.d. fysio te gaan, toen hij mij het volgende vertelde, die avond er voor was er om 8 uur gebeld ( normaal zei hij, doe ik s,avonds niet open ) maar omdat het nu s,avond,s wat langer licht is, vroeg zijn vrouw hem de deur te openen,om te kijken wie er waren, er stonden twee jonge mannen, die vertelden dat zij de watermeter moesten nakijken, hij vroeg hun wat de werktijden van hun waren, hij vertelden mij dat hij v.d. zekerheid, altijd nog een OUDE ! blindegeleidestok naast de deur en onder handbereik had staan en dat hij die alvast voorzichtig had beetgepakt,( omdat hij het al met al een vreemd verhaal vond) maar toen zij dat i.d. gaten kregen, wilde zij hem opzij duwen en zeiden nogmaals dat zij naar binnen moesten om hun werk te doen,
Mijn vriend zei hun, dat zij de andere dag maar terug moesten komen om hun werk te doen, waarop zij hem met geweld naar binnen duwden! hij zei met trots, dat hij ze allebei een keiharde klap met de stok had gegeven, en met veel moeite de deur dicht had gekregen, daar zij nog probeerden om hun voet er tussen te zetten! Toen hun dat niet lukte, hebben zij een paar harde trappen tegen de deur gegeven waarna ze waren weggegaan!
Na het gebeuren per telefoon aan de politie gemeld te hebben,(waarop ze hem bedankte voor het telefoontje) en hem adviseerden s,avonds vooral NIET meer de deur open te doen! dan vraag je-je toch echt af, in wat voor wereld leven wij?
We hadden een dinsdagmorgen samen afgesproken om vandaag ( vrijdag ) na onze fyshio, koffie in een gezellig cafeetje te gaan drinken, dit proberen we zo, om de vijf weken een keer te doen.
Ik zit twee maal i.d. week op fyshio, na een reeks rugoperatie,s en 1 nekoperatie, om toch een beetje in conditie te blijven en behandelt te worden!
Mijn fyshiovriendin is van mijn leeftijd en onze mannen hebben een paar jaar samen getennist, zodoende is onze vriendschap op de fyshio gegroeid.
Zij is een zware COPD patiënt, maar zegt zij altijd, als het ter spraken komt,dat is mijn eigen STOMME schuld, ik heb vroeger gerookt als een schoorsteen, en dan moet ik nu ook niet ZIELIG gaan doen! Ik vind haar heel dapper en je zult haar ook niet snel horen klagen.
Vanmorgen vroeg VOOR de fyshio werd er door haar gebeld, (mijn man die opnam ) vertelde mij de boodschap met de mededeling dat zij niet n.d. fyshio ging, maar wel naar ons afgesproken plekje kwam om koffie te drinken,ik vroeg nog aan hem, of ze gezegd had waarom zij de fyshio oversloeg, maar dat had ze niet verteld.
Toen ik een gezellig tafeltje had ontdekt in ons koffie café, en daar een paar minuten zat, zag ik haar in de scootmobiel aan komen rijden, zo te zien ging alles niet ZO gladjes, maar met een glimlach kwam zij na het parkeren v.d mobiel moeizaam naar mij toe en zakte met een flinke zucht neer op de stoel.
Na eerst te hebben genoten van een lekker kopje koffie, vertelde zij waarom zij niet naar de fyshio was gekomen, zij was erg moe en heel kortademig, ik vroeg maar waarom blijf je dan niet lekker thuis, dan hadden we toch een andere keer koffie gaan drinken, ze keek mij aan en zei NEE, ik vindt dit ZO GEZELLIG en dat wil ik de komende tijd ECHT niet missen, en dan . Thuis heb ik er net zoveel last van als hier!Ik hoop dan ook voor haar dat zij nog lang niet aan de zuurstof aangesloten moet worden, en dat wij samen nog menig koffie uurtje mogen beleven!Maar af en toe, als ik haar zo zie, dan heb ik daar wel eens mijn twijfels over, maar ik heb VEEL BEWONDERRING voor haar, hoe zij met haar ziekte omgaat! KNAP hoor Jet !
Als je in een ziekenhuis ben voor controle en je kijkt eens om je heen, dan vraag je jezelf ( echt ) af of er ook nog gezonde mensen te vinden zijn.
Dan ga je na de controle met een stapel ( nieuwe ) recepten, naar de apotheek, daar aangekomen staat er minstens een rij van een man of tien, dat is het ergste nog niet, maar al die mensen hebben zo hun vragen over het nieuwe medicijn ( waaronder ik zelf ook behoor ) maar wat ik dan niet begrijpt is dat er maar 1 loket in gebruik is en er een andere medewerkster op haar gemak, de potjes dagcrème met het merk v.d.apotheek staat bij te vullen!
Tot iemand i.d. rij er een opmerking overmaakt en andere mensen er zich ook druk over staan te maken, maar nee .De medewerkster gaat rustig door met haar werk, zonder ons een blik waardig te gunnen. En op de vraag of er misschien iemand bij kan komen aan de andere balie, wordt ons geen antwoordt gegeven en ZO wordt de rij tenslotte ZO lang, dat de deur v.d. apotheek open moet blijven staan, als ik uiteindelijk aan de beurt ben, en ik toch maar, bedeest mijn vraag stel . Hoor ik vele diepe zuchten en gebrom achter mij, en met een hoog rode kleur loop ik langs die zuchtende en steunende mensen terug, de open deur uit, met de vraag .komt al dat gezucht nu door mij, of omdat men zich ergert aan het personeel, wat niet nog een balie opent, of een tandje bijzet?
Ik zit wel eens even te mijmeren,over de tijd van een jaar of vijf en dertig geleden, ik was GELUKKIG en was getrouwd met een lieve man en
Wij twee hadden twee dochtertjes, en gingen 1x per jaar op vakantie naar Epe op de Veluwe, daar keken wij het hele jaar naar uit.
Ook hadden wij een TV en ..een auto, nu dat was in de straat waar wij woonde pure luxe, we hadden nog niet de beschikking over een eigen telefoon! ( als mijn man ziek was, ging ik naar de groenteboer, daar kon je naar het bedrijf van je man naar bellen, terwijl je stond te praten, hoorde je steeds iets klikken, later bleek dit een soort kastje waarop de groenteman precies wist te vertellen, wat je moest betalen.
We hadden toen ook nog gewone grammofoonplaten, en waren ook niet in het bezit van een afwasmachine en ook geen droger!Laat staan een computer( daar hadden we in die tijd NOOIT van gehoord)maar dat ik op mijn leeftijd, met alleen maar lagere school, ook nog achter de computer zou zitten, en daar van alles en nog wat mee doet! NEE..dat had ik nooit verwacht!
En dan die telefoon, we hebben in huis een vaste verbinding, maar de kinderen en manlief vonden dat ik ook zo,n mobielding moest hebben en (waarom ?) JA, omdat dat zo handig is, de jongste dochter zei er nog iets bij, zo iets van dan kunnen we ook gezellig SMS-se, nu ik SMS wat af zeg, vooral nu ze op vakantie zijn.
Wat een GEMAK toch, als ik EERLIJK ben, zou ik niet meer zonder al deze uitvindingen kunnen!
Allereerst wilde ik mijn schoonzoon bellen, om hem te feliciteren met zijn verjaardag, maar daar ik geen gehoor kreeg, dacht ik nu eerst maar even een kop koffie koffie drinken,en dan nog maar een keertje proberen ( eigelijk raar, dat als je jarig bent de telefoon niet opneemt) maar ja, aangezien ze s, avond, s op wintersport zouden gaan, kon het ook zijn dat zij nog even boodschappen moesten doen!
Toen ik na een uurtje het opnieuw probeerde,kreeg ik de jarige job zelf aan de telefoon, ik feliciteerde hem van Harte, maar al snel bleek dat de jarige op een telefoontje uit Leiden van het oogziekenhuis zat te wachten ( daar hij bij de geboorte een oogafwijking had) en dit in de loop der jaren, enkele keren operatief verbetert was, bleek dat hij de afgelopen 3 dagen flink last aan zijn oog had gekregen, maar dit dacht hij op te lossen met een donkere bril en een paracetamolletje, maar bij het opstaan op zijn verjaardag, was het flink mis.
Ik sloot het telefoongesprek direct af, nadat hij mij had verzekert, zo gauw hij iets wist ons te zullen bellen.
Ik vertelde het aan mijn man, en zei dat is ook was, precies op je verjaardag,en op de dag dat je met vakantie wil gaan, maar ja maar even rustig afwachten ( maar dat duurde lang )
Een eind id. middag belde onze dochter ons op met de mededeling, dat het ernstig mis met het oog van onze schoonzoon was, en dat de artsen het niet verantwoord vonden om met vakantie te gaan.
Onze dochter vertelde dat haar man zich behoorlijk bezwaart voelden en had voorgesteld, dat zij maar samen met haar dochter met vakantie moest gaan, waarop zij verontwaardigt reageerde met .Hoe kun je dit nu zeggen, daar heb ik op dit moment toch helemaal geen behoefte aan, op vakantie gaan kunnen we altijd, maar op dit moment is maar 1 ding echt belangrijk en dat is dat je oog weer beter wordt.
S,avond, s belde zij ons weer, en vertelde dat de arts had gezegd, dat zij net op tijd waren met het bezoek A.D. arts, daar het anders zeker verkeert met het zieke oog was afgelopen en er waarschijnlijk geen herstel mogelijk was geweest!
Wat kan het toch allemaal RAAR lopen in het leven, en dat allemaal op de dag van je verjaardag !!!
Zo even een kort samengevoegd verslag van de afgelopen drie weken.
Gisteren drie weken geleden, vond ik bij het opstaan mijn man, al heen en weer lopend aan i.d. huiskamer,
(hij had al sinds een week of 5 vage hartklachten) maar nu was hij er echt beroerd en slecht aan toe.
Ik dacht tien sec: na en besloot na nogmaals een blik op mijn man geworpen te hebben, om de huisarts te bellen.
Na een zo duidelijk mogelijk de klacht aan de doktersassistente te hebben vertelt, kwam zij na een halve minuut terug a.d. telefoon en vertelde dat de arts er zo spoedig mogelijk aan kwam, na hem heel goed te hebben onderzocht vond hij het toen maar beter dat wij n.d. spoedeisende hulp van het ziekenhuis moesten gaan, daar is mijn man opgenomen, en na velen onderzoeken en negen dagen verder is hij gelukkig weer thuis!
Nog wel niet helemaal de OUDE, maar hopelijk komt dat langzamerhand weer goed.
Maar daar sta je dan, als vrouw met een beperking en ZONDER de man naast je die je altijd van alles uit handen neemt en voor jou zorgt!
Neem GERUST van mij aan, dat voelt NIET prettig, na twee dagen te hebben lopen beven v.d. spanning en vermoeidheid, maak je voor jezelf een plan de campagne en probeert zo goed en kwaad, de dingen te doen die het belangrijkst op dat moment zijn, en v.d. rest de dingen die je niet kunt vooral niet gaan forceren, en zie daar, met de medewerking van een hele LIEVE buurvrouw, die mij een aantal keren s,middag,s naar het ziekenhuis heeft gebracht en i.h. week,end de hulp van de buiten de stad wonende kinderen, is het mij toch aardig gelukt om negen dagen zelfstandig door te komen, maar ook met de gedachten, dat hoe GOEDBEDOELT ook, mij wat minder kwetsbaar op te stellen en de belangrijke dingen van internetbankieren en medicijnbestellen voortaan met z,n twee;en te doen, zodat als er opnieuw (wat niet te hopen is ) momenten voorkomen, dat ik er alleen voorstaat, alvast niet in paniek raakt, als er nota,s binnenkomen en er medicijnen aangevraagd moeten worden, want dat is heel lief van manlief, en heel gemakkelijk voor mij, maar dit zijn dingen die je ook zelf moet kunnen en heel belangrijk zijn!
Ik heb soms van die dagen, dat ik tijd tekort komt.
Ik wil dan van alles doen, maar het gebeurt vaak dat daar helemaal niks van komt!
Vanmorgen scheen het zonnetje ZO lekker, dat ik de verleiding NIET kon weerstaan om lekker even de frisse lucht in te gaan ( morgen kan het wel weer regenen)op mijn ronde door het park ga ik altijd even langs het dieren park,er zijn dan altijd een paar gehandicapte jongens bezig, om van alles op te ruimen en de dieren van vers stro te voorzien en wat te eten te geven.
Ik sta er iedere keer weer versteld van hoe snel die beesten in de gaten hebben dat deze groep jongeren er aankomen, zelfs een koppel ganzen , heeft het door en (gakken) en waggelen voor de geiten-herten en zelfs een echt varken uit, om als EERSTEN hun eten te veroveren.
De jongens,werken volgens mij met heel veel plezier, en ieder dier wordt dan ook uitgebreid geaait en geknuffeld !
Als je daar zo een poosje naar sta te kijken, voel ik mezelf blij en ontspannen worden, en denk bij mezelf ..dit is GENIETEN,en laat de boel de boel!
ZO .Na een flinke DIP-periode toch maar weer proberen een stukje van mijn gedachten op te schrijven.
Nu wij een nieuwe trap en stoeltjes lift hebben, en enige meubelstukken ( die nu overbodig ) waren geworden
te hebben opgeruimd, bleek onze muur opeens (vreemd) leeg te zijn, na eens diep te hebben nagedacht heeft
mijn man onze spiegel (die boven in de hal ) hing, naar beneden gehaald en op de kale muur gehangen, het
had een hartstikke leuk effect, maar ik vond toch wel dat hij een beetje groter mocht zijn, en zo zijn wij nu bezig,
om eens via internet te kijken of ze misschien iets hebben wat naar onze smaak is, je weet het tenslotte maar nooit toch?
Wij zijn onder tussen al een paar dagen bezig met zoeken en het bekijken van de vele spiegels die er tevoorschijn en langs komen, ik word er iegelijk een beetje kriegelijk van, nu mijn man mij de ene na de andere tip doorgeeft om op weer een andere Said ,nog eens te kijken omdat DAAR ook van die mooie spiegels te koop zijn.
Ik ben eigelijk nog van de ouwe stempel en durf gerust toe te geven, dat ik dat internet gedoe, best een beetje eng vindt, maar
Ja, wees eerlijk, je hoeft niet tien of meer winkels langs te gaan, en nog met lege handen thuis tekomen, omdat je toch niet net die spiegel gevonden hebt, die je op internet wel zien hebt langs komen, dus nu toch maar met enige schroom het internet op, maar ..welke was het nu toch ook weer?
Ik ben Maartje
Ik ben een vrouw en woon in s,Hertogenbosch (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 08/03/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen- wenskaartenborduren-breien-en mijn grootste hobby samen met BEJAARDEN handwerken!!.
Ik ben Maartje
