DE POLONAISE IN TORREMOLINOS IN 1967 MET JOHAN BOSKAMP,
PIA BECK had in torremolinos een nachtclub,in de nogalera,een pas gereedgekomen winkelgalerij dat,achteraf beschouwd kan worden gekenschetst als de eerste toeristische aanslag op een oud en rustiek vissersdorp.in die tijd woonde ik in de bajondillo,een onbestraat weggetje vlak bij de zee,slechts gescheiden daarvan door een boerenakker,verder nog een klein wit huisje omgeven door cactusplanten en daarna zand en zee.ik had gehoord dat er een speciale avond bij pia zou worden ge-organiseerd omdat er die dag een ALEXANDER was geboren,zoveel pond en zoveel ons. eindelijk een kroonprins,hora,hoera hoerah.daaraan kon de kleine groep nederlanders niet voorbij gaan.geheel in stijl werd er gefeest,de dames en meisjes in avondjurken,de heren in smoking. pianiste PIA ZAT AAN DE GROTE VLEUGEL,die tevens een sooort piano-bar was omdat er een gecappitoneerde goot omheen was gebouwd waar de bezoekers hun drankje konden leegslobbern terwijl ze de snaren zagen trillen.pia beck werd als vanouds omgeven door minstens zes jonge amerokaanse vrouwen die om beurten een song mochten croonen en zo pia wat rust gunnen want er was ook een tweede pianist,een echte entertainer. OPEENS WAT HET POLONAISE in spanje. de handen op de schouder van je voorgangster of ganger en dan *DAAR ZIJN DE APPELTJES VAN ORANJE WEERtot aan laat ons vreugde maken,we gaan naar zandvoort aan de zee enzovoort.een jonge toneelacteur,die ooit nog gevoetbald had in het oranje-elftal leidde de feestvreugde en de polonaise in goede banen. prins alexander was welkom geheten door de nederlandse habituees.helaas is johan er nu niet meer,maar zijn kleine rol bij de geboorte wil ik u niet onthouden.
titel : gedicht bij de toren van de vrede jacques magendans 11 februari 1982
vandaag bouw ik een gedicht voor de toekomst vandaag schrijf ik een toren voor de vrede met ijzeren letters gehouwen in witmarmeren blokken de spotvogel in mij wordt vervangen door een jonge duif die helder afsteekt tegen mrmeren blokken
een ragfijn koperdraad houdt de blokken aaneen bronzen blokken bewogen door de windstilte luiden het ik-tijdperk uit
de aarde wordt weer koel onder ba'al barrevoetse kinderen met zwartgoud haar spelen in de stromen die uit de marmeren berg trapsgewijs naar beneden glinsteren
een hartvormige vijver een zwarte en een witte zwaan dartelende vissen in een opkomende gouden zon
vandaag zing ik een lied vanuit de onpijlbare ruimte van het innerlijk
wie niet van luisteren houdt of voelen niet vermag of kent geur en licht vertellen een verhaal lees het als de wind,lees het als mens,lees het als licht wellicht wordt de weg herkenbaar bij ieder stap door de mens herkend vermogen betekent niets op lange duur in toekomstplannen probeer je te vermannen probeer je te vervrouwen er is geen bouwtekening voor de aarde die daar kun je op vertrouwennet als op het lot in het binnenste draagt ieder mens een eigen goedbedoelde god leenheren zijn hierbij volstrekt overbodig als de aarde aandacht vraagt kies dan het juiste woord voordat het boek definitief wordt gesloten en geschiedenis geschiedenis wordt als ooit tevoren
wil ik extra bij de groep cultuur maar kan er niet bijkomen.ik voel me net een leerling klokkenmaker die de klk uit zijn handen laat vallen en alle radertjes liggen uit elkaar over de grond verspreid voordat ik ze allemaal in mijn hoofd heb.nou maar zien of de rest het wel doet.als er een afbeelding verschijnt is dat gelukkig okay.
het is er echt zo'n dag voor,even terugkijken wat er was,hoe er gewerkt is en wat het nu voor me betekend. zoiets als iedere traptrede een waardering toekennen zonder te struikelen.wat gemaakt is omstreeks 1962. een gebouw dat nooit een gebouw zal worden,eigenlijk wel jammer maar gelukkig bestaat de foto nog.gemaakt in mijn eerste atelier,even een slik en dan denk ik,er kwamen nog zeventien ateliers na. dus gewoon kijken,
net heb ik een stuk geschreven op de site de spijkerbuurt te arnhem,een open site voor herinneringen en wetenswaardigheden.het ging over jan cremer naar aanleiding van een onderzoek naar bekende personen die in de spijkerbuurt hebben gewoond en gewerkt.mijn bijdrage gaat over jan cremer en herman brood.twee jongeren toen,die de kunst nieuw leven inbliezen en terecht hun plaats hebben gekregen in de nederlandse kunst en literatuur.met jan cremer samen waren we ooit,half vijftiger jaren,figurant in het beroemde toneelstuk the prince en de showgirl waarin kees brusse the prince was en annie de lange de showgirl.het stuk werd gespeeld door toneelgroep theater met geweldig succes. herman brood speelde in 1965 met zijn eerste groep moans twee keer in mijn kunstenaarssocieteit de kameleon aan de lutherse straat 18 te arnhem en was het eerste eigentijdse cafe aan de korenmarkt. de eerste keer speelde herman op onze jazzpiano,de tweede keer op een electrisch orgeltje met pianoklanken. wat mij zo boeit in de kunst is de plotselinge ontmoeting met vaak zeer jonge artisten en hoe zij kunnen uitgroeien door een opvallende en vernieuwende bijdrage in de kunstwereld en hoeveel zij uiteindelijk daarmee betekenen voor de bevolking.
sta precies in het centrum tussen vier windstreken als was de aarde ledig en stil
als een tuin vol mogelijkheden en beloften waar eerlijkheid bloeit in alle kleuren die van dag tot dag uur na uur veranderen met de sterke buigzaamheid van riet een tuin waar zacht in wordt gelachen om de schoonheid die men ziet
op verre afstand woest de zee die plotseling kabbelt als een beek iets wat bij mensen o zo moeilijk leek wat is de menselijke natuur liefdevol,haatdragend,vrolijk of zuur en nog zo veel andere woorden die me soms te min waren vaak echt bekoorden
op weg zijn langs een spoor dat later bekend wordt langs de zijlijnen van de stap gezien door de ogen en vastgelegd in herinnering
een innerlijke stem zegt me hier was ik al eerder die boom herken ik aan de tekening van tronk en stam
als een film die ontwikkeld wordt waarvan je de afloop hebt onthouden de zon staat nu daar in het westen is geen nieuws in het oosten wijzen tekens veranderingen aan die ongelijk verdeeld zijn zelfs bij het licht van de maan
vervolg de weg ver weg van het gevoel de middelen schijnen aanwezig te ontsnappen aan het gewoel dat ik machteloos verwerp schiet op schiet met scherpe woorden geladen met mededogen zoals de kogel door de kerk
ik werk al eeuwenlang met begrippen die be-ogen dat alles anders kan dan ooit gedacht en smacht naar uitkomst van verlies van macht en winstbejag
de tocht is lang de stappen worden zichtbaar in de verte wordt het licht in jaren hoe breng je mensen tot bedaren zo veracht ver-on-achtzaam niets op lange duur streef uur na uur op aarde naar wat je in je allereerste uur ontwaarde
woorden woorden doorkruisen de lucht als bliksemschichten het oor raakt verstopt door decibellen en het tempo verstopt de trommelvliezen de trommelaars breken en lans voor verstaanbaarheid gaan over op brushes en een wals
begrip komt boven als na een duik in de diepzee druppels worden afgeschud en begrepen het klinkt als een warm bad in een golfslagbad klanken worden omgezet liedvorm de scherpe kanten worden weggeveegd met stoffer en blikken van verstandhouding
een violist speelt en raakt de juiste snaar op weg naar de finale woord ik hoor je
herdenking na 100 jaar 1914-1918,met composities door nederlandse componisten
1914-1918 herdenking.
vandaag mijn vleugels uitgeslagen naar de VPRO om de opzet van de herdenking van het begin van de eerste wereldoorlog vorm te geven door middel van composities van nederlandse componisten en jazz-componisten,de brief gestuurd naar vera vingerhoeds,vpro redactie en gevraagd aandacht te besteden aan dit gegeven.jammer genoeg zitten we midden in een bezuinigingstijd,maar wie weet is her volgend jaar al rooskleuriger.het is mogelijk dat ook andere kunstdiciplines( wat een rare uitdruk- king) kunnen inhaken,misschien wel wereldwijd , zoals dans,beeldende kunst,videokunst en theater,b.v.mochten er personen of organisaties willen inspringen reageer dan s,v,p.u kunt mij ook bereiken op jacques.kunst@hotmail.com
dit is het even voor vandaag en ga ik schilderen op mijn computer, fijne dag en groeten.
kijk daar eens,waarom? er gebeurt iets,heb je dat niet gezien? ik zag het al uit de verte. nou,dat is knap,dat heb je goed gezien,wat zag je nu eigenlijk? een groep dansers in de wolken en tegelijk vloog er een vogel voorbij,wat zag jij? ik...ik keek op mijn horloge en zag de tijd. kun je de tijd dan zien,wat van kleur heeft de tijd?de tijd heeft geen kleur,die is doorzichtig. wat saai toch.kunnen we nog een kwartiertje kijken? ja,dat is goed,ik bel even dat we wat later komen.
*soms vind ik het heerlijk om zomaar wat te schrijven en te kijken wat er gebeurt*
door de regendruppels heenkijken soms even spiegelen aan jezelf delf dan de zon op in gedachten de dag begint te lijken op een wens
wat grijs is neemt andere kleuren aan het voortgaan lijkt vanzelf te gaan een lach verdrijft het rimpelhoofd en zorgen smelten als bij toverslag
de zevende dag verschijnt verlost van schijn alsof alle dingen echter zijn plotseling hoor ik een lied dat lang vergeten was de woorden geven ruimte aan de geest
geestdriftig vier ik nu een feest zo iedere dag een dans mag zijn de voeten licht bewogen wat heeft zo zwaar gewogen
in het refrein verschijnen beelden die mij als kind nimmer verveelden en zie ze voor me staan op deze zondag kan een mens zo verdergaan
geen stap te zwaar geen stap te licht basis voor een evenwicht ik zwicht niet voor bestaan dag zon dag maan dag ochtendstond achter de horizon verschijnt een nieuwe dag kijk iedere dag zo aan
de mist is opgetrokken de wolken die ik nu reeds mis wie net onzichtbaar was kan nu de aarde weer bevolken met luister,gefluister en verwondering als je een wonder ziet of vind dans terstond je vreugde uit in vormen die in je wonen als blijk van betrokkenheid,want blijheid dient gedeeld
verheel niets,laat gevoel maar spreken verberg niets onder een grauwe deken
open de dag en kies de ruimte die nodig is voor evenwicht het licht veranderd snel de kleuren een etmaal in een wisselend schilderij de ochtendstond heeft eigen geuren in de nacht geurt gras zo vrij
de wind trekt aan de lucht wordt blauw gedachten gedragen door lichte voeten het haar in de wind een lach om de mond de hond springt om me heen wat scheen is weg-ge-ebt naar het verleden het heden is de tijd
alleen deze dag al liet mij het prachtige lied MISTY horen, waarin de eerste woorden zeggen; __ on my own,i am walking through this wonderland alone. putting my right foot for my left......_____.
alles vervaagd en verzacht, de mist is als de nacht in stilte loop in je gedachtenstroom op schoonheid in de verte hoor ik een onzichtbare lach
de stappen wordt de echo ontnomen als op voorzichtige sluipvoeten even is er geen moeten,het besef in de natuur te zijn opgenomen
geeft ruimte aan de geest waarmee gespeeld wordt niets verdort,alles draagt eigen kleuren die straks weer zichbaar worden in een panorama en dagelijkse geuren
het is heerlijk even tijd te hebben zachter in de mist die als een tweede huid de wandelaar omgeeft en van de oren vraagt kijk uit naar straks en geniet nog na
van mijn tijdelijke aanwezigheid ,sta nog niet stil bij wat er voor je ligt of wat je achterlaat in dit stil moment dit is het,wat je voelt en kent
ga niet de mist in,de mist zoekt jou die wandelt met je mee je bent ,wandel in de wolken tot aan de zichtbaarheid , ga met mij in zee.
