Toen wij verhuisden naar een kleinere woning heb ik afscheid moeten nemen van stapels boeken. Een kleine selectie mocht mee naar het nieuwe huis. De verzameling kookboeken van mijn man. 37 boeken Het aanzien van... 1973 tot en met 2010. Elk huwelijksjaar één boek. De woordenboeken. Natuurlijk heb je op internet in no time een woord opgezocht, maar bladeren en lezen in een woordenboek is een heerlijke bezigheid voor een taalfreak als ik. Een paar sprookjesboeken, meegenomen vanwege de kleinkinderen. En dan die leuke, interessante "opzoekboeken", zoals ik ze noem. Naslagwerken over wereldgodsdiensten, over kaartspelen, reis- en natuurgidsen. Computerboeken niet te vergeten. En ook heel belangrijk een stapeltje leesboeken waar ik - om wat voor reden dan ook - geen afscheid van kon nemen.

Er gingen zo veel boeken weg naar familie en vrienden, er werden er verkocht via internet en het restje (zeg maar de laatste berg) naar de kringloopwinkel. "Van nu af aan koop ik alleen nog héél bewust zo nu en dan een boek. Alleen nog met een bepaalde bedoeling. Speciaal uitgezocht en zeker een week over nagedacht." Dat zei ik nadat de laatste doos was afgeleverd.

We hebben een tijdje overwogen een E-reader te kopen. Zo'n electronisch boek. Ik weet het niet. Er is geen een bladzijde die je om kunt slaan. Het ruikt niet vers als een nieuw boek. Het is koud kunststof. Je kunt er niet zomaar even dooreen bladeren en kijken hoe veel blaadjes het hoofdstuk nog telt. Alle boeken gaan hetzelfde voelen. Allemaal even dik en even groot. Even glanzend. Altijd dezelfde kleur. Is het je wel eens opgevallen hoeveel kleuren wit er zijn? Zes bladzijden uit zes verschillende boeken en zes verschillende kleuren wit. En de structuur van papier kan ook zo verschillend zijn.

Wat wel een groot voordeel is van een E-reader, is dat je heel veel verschillende boeken in één apparaat kan stoppen. Het neemt niet veel ruimte in. Lijkt me ideaal voor de vakantie. Maar dat is ook het enige.

Als ik nu, twee jaar na dato, om mij heen kijk, zie ik dat er heel stiekem weer een paar stapeltjes boeken zijn ontstaan. De oogst van de laatste 5 maanden... Twee thrillers gekregen met mijn verjaardag. Een biografie van een heldin. Twee poëzie-bundeltjes van iemand die ik bewonder. Een boek over Mandala's en een boek over kleuren (een nieuwe hobby). Een boekje met ZEN-wijsheden (cadeautje). Een reisgids over het gebied waar we naartoe gaan op vakantie. De laptop gaat wel mee, maar het is toch veel leuker om met een boek in de hand voor die kathedraal te staan en dan op te zoeken wanneer en door wie hij werd gebouwd. Zeg nou zelf.

De legers tot woorden gegroepeerde letters marcheren in duizendtallen mijn huis weer binnen. Het zijn verleiders. Zij willen gezien worden. Ze zijn hardnekkig en doortastend. Zij laten zich moeilijk bestrijden. Een enkele keer gebruiken ze afbeeldingen als afleidingsmanouvre, maar het blijven boeken. Als ik niet oppas word ik er steeds door verlokt, verleid en overvallen. Ik wil ze zo graag.Ik ben in de ban van boeken. Ik houd van boeken. Ik kan niet zonder boeken.

Oh, had ik maar meer ruimte!!!

Mijn redding... de Openbare Bibliotheek is héél dichtbij.

"Oma, woon je nu in een oude-mensen-huis?" Dat vroeg mijn kleinzoon van 4 jaar toen hij na de verhuizing voor het eerst in onze seniorenflat op bezoek kwam. Hij was via de hoofdingang het appartementencomplex binnengekomen en had beneden zijn ogen uitgekeken. Hij kwam langs de balie waar zijn moeder hem voorstelde aan de dienstdoende receptionist. Daarna liep hij langs een winkeltje, een kapsalon, de wasserette en een grote recreatieruimte waar allerlei mensen bezig waren.　

Er werd koffie gedronken, er zaten mensen aan de bar en er werd gebiljart. Tegenover die ruimte was een kleinere kamer met een aantal computers waar ook mensen waren. Op weg naar boven kwam hij nogal wat dames met wit haar achter een rollator tegen. En mannen met een wandelstok. De scootmobiel die tegelijk met hem en zijn moeder in de lift naar boven ging vond hij wel heel handig. Hij vroeg aan mij of ik ook zo’n ding ging kopen. En mocht hij hem dan een keer lenen? Helaas voor hem… ik ben 57 en mijn man 68. De scootmobiel staat voorlopig nog niet op ons verlanglijstje.

Na ons pensioen wilden we graag verhuizen naar een andere buurt. Wij kwamen uit een huis met trappen en dat ging een probleem worden. Mijn knieën doen het niet meer zo goed. Dus… een nieuwe levensfase op een nieuwe plek in een heel andere omgeving.　 Wij wonen　 nu in een aangepaste flat (o.a. brede deuren en een alarmsysteem) op de 5e etage met lift en met een prachtig groen uitzicht. Wij wonen in seniorengemeenschap (zo noemen ze dat,　 55-plus).

Ik ben waarschijnlijk met mijn 57 jaar de jongste bewoner; de oudste bewoner is 97 jaar. Er is hier een zeer bloeiend verenigingsleven. De recreatieruimte wordt zeer intensief gebruikt en wordt door velen beschouwd als hun tweede huiskamer. Het begint ’s morgens om 9 uur met koffie en loopt de hele dag door tot ’s avonds laat als de laatste biljarters de ballen opruimen en het biljart afdekken voor de nacht. Alles wordt gerund door vrijwilligers. Die vrijwilligers komen uit de bewonersgroep zelf. Er is iemand die voor het aquarium zorgt, iemand die de bingocadeautjes koopt en een heel team om de bar te bemannen. Er zijn talloze taken en iedereen draagt zijn steentje bij.

Inderdaad, er zijn mensen met een wit hoofd en een rolstoel, rollator of wandelstok, maar er is ook een heel actieve fietsgroep. En twee wandelgroepen. Het prettigste van alles is dat niets moet en er heel veel mag. Je kunt heel eenvoudig contact maken met je buren en in een complex met 350 woningen zijn dat er nogal wat. Ikzelf ben nog niet toe aan allerlei contacten hier in huis. Ik doe vrijwilligerswerk buiten de deur, maar kom toch elke keer weer blij thuis in ons mooie flatje met een geweldig groen uitzicht en met allerlei voorzieningen bij de hand als dat echt nodig is. En op de gang groet ik iedereen zoals een goede buur betaamt.
Philo©10/2010