Lang uitgerekt ligt hij daar helemaal overgegeven aan zijn enorme behoefte om heerlijk te slapen. Volkomen van de wereld. Geen flauwe notie wat er om hem heen gebeurd. en eigenlijk kan het hem ook geen reet schelen ook. Hij leeft voor de volle honderd procent zijn eigen wereld, gaat zijn eigen gang en bepaalt zelf wel wanneer hij weer is actief gaat worden. Eigenlijk een heel asociaal figuur, en toch.....zijn we allemaal stapelgek op hem!
Hij is liefdevol opgenomen in ons gezin nadat we hem zelf hadden uitgekozen in het Asiel op de Polderweg zo'n 2 jaar geleden. Onze 1e kater was 17 jaar geworden en was de schrik van de honden in de buurt. Zelfs een Duitse Herder stapte met een grote boog om onze tuin heen, uit diep respect voor onze vorige kater, die hem een keer een kras op zijn neus had bezorgd!
Voor de rest was het ook een heel lief beest. We konden lezen en schrijven met hem. Toen hij op een dag omviel en niet meer kon opstaan moesten we hen laten inslapen, en daar was de hele familie goed naar van. In een opwelling zeiden we tegen elkaar dat we nooit geen kat meer wilde hebben, maar na 2 maanden begon het toch weer te 'jeuken'. Als je je hele leven al een kat hebt gehad, dan wil je niet meer zonder zo'n heerlijkheid leven.
De non verbale communicatie die je hebt met een kater is prachtig. Een Kater is niet gek, zelfs heel slim, en soms ook doortrapt. Hij leert heel snel en weet hoe hij de medebewoners moet bespelen. Zo uitgekookt, dat is leuk. En vaak zijn ze ook heel erg schattig, knuffelig, en goed aaibaar. een kater voelt het wanneer mensen hem mogen of niet.
Soms denk ik wel eens: Een kater is precies wat wij allemaal af en toe wel eens zouden willen zijn, lekker teruggetrokken in jezelf, geen gezeur aan je hoofd, lekker de hele wereld de wereld laten, en zelf bepalen wanneer je weer wat gaat doen, ideaal toch?
Soms denk ik dat mensen best wel eens jaloers kunnen zijn op een kater, want zeg nou zelf, wie zou er niet eens een dagje kater willen zijn?
