Sturen is
vaak een zaak van anticiperen op anderen. Besturen is ook een zaak van geven en
nemen. Bestuurders die constant op hun strepen gaan staan zullen op enig moment
een opponent tegen komen, die het er niet bij laat zitten, en zo wordt een
conflict geboren.
Besturen is
een zaak van evenwicht, en op juistheid inschatten van informatie. Besturen
moet je weloverwogen doen, vrij van andere problemen, goed geconcentreerd,
altijd goed geconcentreerd! Een klein moment van onoplettendheid, kan fataal
zijn. Het kan zeer ernstige gevolgen hebben voor anderen maar ook voor jezelf.
Bestuurders
van een bus hebben een grote
verantwoordelijkheid. Weloverwogen moeten zij niet alleen een voorbeeldige verkeersdeelnemer
zijn, maar daarbuiten ook nog rekening houden met de passagiers, de
dienstregeling, agressie op de weg maar soms ook in de bus, en de
verkeersomstandigheden.
Bestuurders
van een bus moeten constant inschatten hoe ze een situatie beoordelen en hoe
zij daar zelf op reageren, actie reactie. Het is een continu proces van
afwegingen maken. Na heel veel jaar lijkt dat automatisch te gaan. Maar dat is
natuurlijk niet zo.
Gas
bijgeven, of juist inhouden, wegrijden van een halte of nog even wachten voor
een aanstormende passagier, heibel maken over een strippie meer of minder, of
maar doorrijden, want je bent al zo laat, het zijn allemaal afwegingen die we
dagelijks maken, soms wel 100 keer op een dag.
Bestuurders
van een bus, hebben ook te maken met die andere bestuurders, bestuurders die
géén bus besturen, maar die het bedrijf besturen waar de bestuurders van een
bus, werkzaam zijn.
Deze bestuurders krijgen met dezelfde bestuurders problemen
te maken als de bestuurders van een bus. Ook zij moeten constant anticiperen op
het gedrag van anderen, en de regelgeving proberen te handhaven. En ook zij staan onder druk van anderen om
schier onmogelijke opdrachten uit te moeten voeren. Want hoe stel je het
ziekteverzuimpercentage bij als je bedrijf steeds meer grijze koppies gaat
tellen, en uitval van oudere werknemers door lichaamsbeperkingen steeds meer
gaat toenemen?
Bestuurders met, en bestuurders zonder stuur,
worden dus veelvuldig met dezelfde problemen geconfronteerd. Het juist
inschatten van een situatie zal altijd het belangrijkste zijn voor iedere
bestuurder. Alleen door heel veel ervaring zal het inschattingsvermogen kunnen
toenemen. Ervaring, veel ervaring, is voor elke bestuurder een bittere
noodzaak!
Als jong
touringcarchauffeur krijg je ook niet gelijk een 10 daagse reis naar Rome.
Meestal beging je met wat zwembadritjes, rondjes om de kerk en wat
schoolreisjes. Maar bestuurders managers in (bus)bedrijven beginnen steeds
jonger en minder ervaren. Zij moeten zich profileren, en kunnen vaak niet
anders dan op hun strepen gaan staan. De
oude rotten in het vak de busbestuurders, laten dat soort gedrag vaak niet
toe, en een conflict is geboren. Spanning op de werkvloer, vermindering van
plezier in het werk.
De oplossing
zou toch zo simpel kunnen zijn: iedere bestuurder heeft geleerd dat geen enkele
situatie hetzelfde is als de vorige dag of de vorige maand. Al rijd je 1000
keer dezelfde route, de situatie die je de dag erna meemaakt zal altijd
verschillen dan die van de dagen ervoor.
Bij iedere situatie,
of bij ieder probleem hoort een passende oplossing. Hoe langer je meegaat, des
te creatiever je kunt worden in het bedenken van oplossingen. Alle mensen, of alle situaties over één kam
scheren is vaak domste wat je kunt doen.
Besturen doe
je met je hart, je hersens, en je ziel. Besturen doe je met je hele lijf.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen) Categorie:Het leven van een buschauffeur Tags:Bestuurders, bestuurder, creatiever, gevoel, situatie, inschatten, profileren, ziektverzuim, uitval, anticiperen, openbaar vervoer
13-02-2010
13 februari, een datum als alle andere..
Gewoon een datum...
13 februari, gewoon een datum. Net als alle dagen in het jaar, gewoon een datum. Maar toch..
Soms zeggen bepaalde data je toch meer, dan al die andere data, omdat er op zulke dagen iets is gebeurd waarbij je elk jaar weer moet denken, als het (al)weer dezelfde datum is. Je huwelijksdatum, de datum dat je in militaire dienst moest, de datum dat je voor het eerst ging werken, of op jezelf ging wonen, en datum van je geboorte natuurlijk, of die van je familieleden. Zulke data vergeet je niet snel, want het koppelt je aan iets of iemand.
Zo zal voor mij 13 februari voor altijd gelinkt zijn, en blijven, aan mijn de verjaardag van mijn vader. Helaas veel te vroeg uit het leven gerukt op 69 jarige leeftijd. Vandaag zou hij 86 zijn geworden. Mijn vader is toch altijd een voorbeeld voor je geweest, een leidraad in het leven.
Mijn vader was geen geleerde, maar had van heel veel zaken, veel kennis, en kon bijvoorbeeld alles maken wat stuk ging, en had bovendien engelen geduld. Hij was een 'gewone' hardwerkende arbeider, erg plichtsgetrouw, maar vergat vaak om voor zichzelf op te komen. Hij durfde dat ook niet goed. Bovendien was mijn vader een sociaal mens, hij stond altijd voor iedereen klaar. Hij sloofde zich uit om anderen te helpen, maar werd daar ook vaak de dupe van, omdat het regelmatig éénrichtingverkeer bleek te zijn.
Als enige zoon van een broodbakker werd mijn vader geboren in Heemstede in 1924. Zijn vader had een eigen bakkerij en ze hadden het - zeker voor die tijd - niet slecht. Zijn moeder overleed toen hij slechts 9 jaar oud was aan een enge ziekte. Zijn vader trouwde al snel met een tweede (Duitse) vrouw en na de school ging mijn vader werken in de bakkerij van zijn vader. Tot de oorlog uitbrak werkte hij als bakker. In 1942 verordende de Bezetter dat alle jongens van 16 jaar en ouder naar Duitsland moesten om daar te helpen om het openbare leven in stand te houden. In zijn geval, om brood te bakken.
Natuurlijk had hij kunnen onderduiken, om zo aan de dwang van de Bezetter te ontkomen, maar ik geloof niet dat hij daar de moed voor zou hebben gehad. Werd je gepakt dan ging je tegen de muur en degene die je had geholpen ook. Dus waar moest je naar toe dan? Ten tweede, wilde zijn Duitse stiefmoeder graag dat hij naar Duitsland zou gaan, met de waarschijnlijke hoop dat hij nooit meer zou terugkomen. Ze dreigde dat als hij niet 'vrijwillig' zou gaan, dat zij hem dan zou aangeven. Veel steun van zijn vader had hij ook al niet, die zocht alleen heil in zijn eigen belang.
Dus meldde mijn vader zich aan en kwam terecht in Potsdam, vlakbij Berlijn. Het 1e jaar viel dat wel mee, maar naarmate de oorlog voor de Duitsers verslechterde, werd het steeds slechter voor de gedwongen buitenlandse dwangarbeiders. De geallieerden bombardeerden Berlijn vrijwel onophoudelijk en het gebeurde vaak dat ze niet op Berlijn, maar op andere plaatsen daaromheen, hun bommen afwierpen. Zo ook op Potsdam.
Hij heeft daar verschrikkingen meegemaakt waar hij later nooit meer over heeft willen spreken, maar het tekende hem wel voor de rest van zijn verdere leven. Toen het Duitse rijk in elkaar stortte, en ook Potsdam werd bevrijd door de Russen, kon hij 2 maanden daarna met de trein weer terug naar Nederland. Hij was toen 24 jaar. Voor iemand van zijn leeftijd had hij verschrikkelijke dingen meegemaakt, hele steden in puin zien liggen, duizenden lijken langs de weg zien liggen, en vooral toch ook veel beelden op zijn netvlies verzameld, die men later wel eens 'geestelijk bagage' heeft genoemd.
Weer thuis in Nederland ging hij naar zijn ouderlijk huis, waar zijn stiefmoeder verbaasd, en bepaalt niet aangenaam, verrast was dat hij weer terug was. Zijn vader zei alleen maar:"Zo jongen, ben je er weer, je kunt morgen weer beginnen in de bakkerij..."
Kort daarna werd mijn vader heel erg ziek, en is naar een tante gegaan waar hij 2 maanden heel erg ziek op bed heeft gelegen. Uiteindelijk is hij er bovenop gekomen en hij trouwde met zijn Thea in 1947. Ze vonden een kleine maar knusse woning en probeerden samen de ellende van de oorlog te vergeten. Nederland na de oorlog moest hard werken, veel harder dan nu. Tijd voor rottigheid was er niet. Werken, altijd maar werken. En er moest ook worden gezorgd voor het nageslacht. Er waren heel veel mensen dood gegaan in de wereldoorlog..
Drie keer werd hij vader, 2 dochters en een zoon. Het bracht hem geluk en voorspoed en vreugd. We werden een gezin en leefde ook als een gezin. We waren Rooms Katholiek en toch wel Kerks. We zaten op Katholieke scholen (toen nog separate jongens- en meisjesscholen) en ik werd zelfs misdienaar en koorzanger. De gouden regel in de Kerk was om altijd klaar te staan voor je naasten, een goed leven te leiden en geen rare streken uit te halen. Later noemde ze dat 'normen en waarden'...
Mijn vader deed dat heel stringent. Hij leefde daar echt naar, en als kind volg je dat goede voorbeeld op. Hij was een goed mens in hart en nieren, maar toen in de jaren 60 de wereld de grip op de verworven na-oorlogse vrijheid begon te verliezen, de secularisatie in de Katholieke kerk heel langzaam maar venijnig de kop op stak, en het Latijn werd vervangen door Nederlands, en je plotseling ook niet meer op zondag, maar ook op zaterdag naar de wekelijkse kerkdienst mocht gaan, toen vielen bij heel veel mensen de opgebouwde zekerheden van de voorgaande jaren, helemaal weg.
Zij kwamen in een soort van niemandsland, in een wereld die ze niet meer begrepen, of niet meer wilde begrijpen. Mijn vader had het er heel erg moeilijk mee en kon daar eigenlijk niet goed met anderen over praten. Je liep niet te koop met je zieleknijpselen. Tegenwoordig zouden we acuut in therapie gaan, maar dat soort flauwekul had je toen nog niet.
Mijn moeder werd in 1967 ernstig ziek, ze ging lijden aan een botziekte en zou 6 jaar lang niet meer uit huis komen. Mijn vader werkte toen volcontinu bij een broodbakfabriek en had het in die tijd erg zwaar. Pas in 1972 herstelde mijn moeder weer na een lang ziekbed in het ziekenhuis. Vanaf dat moment - hij was toen 48 jaar - kon hij samen met zijn vrouw weer wat opbouwen, weer eens met vakantie gaan, of een dagje er op uit.
Vier jaar later kregen ze een huis in Zaandam, waar mijn vader nog 17 jaar heeft gewoond. Heel gelukkig en heel tevreden. Op een avond kreeg hij een attack. De dokter kwam wel, maar gaf hem slechts medicijnen en zei dat hij de volgende dag naar het ziekenhuis moest. Daar constateerden ze een herseninfarct, en bleek dat er eigenlijk al veel vitale tijd was verloren.
Hij werd verplaatst naar het VU voor een hersenoperatie. De familie werd ingelicht dat het risicovol was en dat de operatie ook niet zou kunnen lukken. Of daar mee akkoord gingen. Het alternatief zou feitelijk hetzelfde resultaat opleveren, dus was er eigenlijk geen alternatief.
Tijdens de operatie is zijn schedel gelicht, en daarna weer terug geplaatst. De vader die ik mijn hele leven goed heb gekend, ben ik daarna niet meer tegengekomen. De man die na de operatie er nog wel uitzag als mijn vader, was dat absoluut niet meer. Zijn 'harde schijf' leek te zijn gewist, hij wist niets meer, en sprak wartaal, pure wartaal. Van het VU werd hij 14 dagen na de operatie overgeplaatst naar een verzorgingshuis in Zaandam, waar hij in juli 1993 is overleden.
Kijk, en als het dan weer 13 februari is dan moet ik daar aan denken. Dan gaan, als in een film - al die beelden van mijn eigen 'harde schijf' draaien, en herinner ik weer wat we toen deden.
13 februari is inderdaad gewoon zo maar een datum, maar heeft voor mij wel een stevige referentie aan een markant persoon, en een goed voorbeeld voor mij: Mijn vader...
Een aantal zeer oude buschauffeurs staan kleumend van de kou te wachten tot het moment dat zij hun collega weer mogen aflossen. Sinds het ook wegbezuinigen van de eindpunt voorzieningen voor buschauffeurs, staat er alleen nog een soort bouwwerkzaamheden toilet, waar de buschauffeurs een sleutel van hebben. Jaap, met 68 jaar de oudste chauffeur, komt net van dat Gamma toilet af. "Het spoelt niet door, want de leiding is bevroren, en je blijft met je reet aan de bril vastzitten van de kou en de smerigheid", moppert hij. Zijn collega's staan wat meewarig te grinniken, want ze kennen maar al te goed deze situatie.
Een prachtige bus komt er aanrijden. Het is dat je hem aan ZIET komen rijden, want horen doe je het niet. Elektrische bus, geen herrie, geen uitstoot, wel duur in onderhoud en aanschaf. Maar ja, als je dan wat op andere dingen kan bezuinigen, dan trek je de zaak toch weer in evenwicht! Jaap loopt naar zijn rollator, en zet zijn chauffeurstas daarop en baant zich - met rollator - een weg door de sneeuw om bij zijn bus te komen.
Een zo mogelijk nog oudere buschauffeur valt bijna uit zijn bus. In de zijkant van de bus zit een luik waar de oudere chauffeurs die wat moeilijk ter been zijn (mag het even na ruim 45 jaar op de bus!) de rollator in kunnen opbergen. Prima geregeld en met dank aan de verfoeide CDA regent uit de begin jaren van deze eeuw: DONNER. De pensioengerechtigde leeftijd werd onlangs opgetrokken tot 70 jaar, omdat de gemiddelde levensverwachting voor mannen naar 82,5 jaar werd bijgesteld. Dus werd besloten om er nog maar een paar jaar aan vast te knopen..
Natuurlijk vergt het voor de werkgever wel wat extra investeringen, maar ach dat hebben ze er wel voor over, want waar vind je nu nog zulk gemotiveerd personeel? Jaap begroet zijn collega, en wenst hem een goede reis naar huis, en stapt in de bus. De cabine is gezekerd met kogelvrij- en gewapend glas, en volledig afsluitbaar. Er zijn drie boordcomputers die alles in de gaten houden. Jaap hoeft alleen maar een soort identificatiekaart langs een lezer te halen een code in te tikken, en het systeem weet met wie het te doen heeft.
Jaap drukt op een knop en een zacht gezoem laat horen dat de bus bedrijfsgereed is. Het is bovendien ook tijd om te vertrekken. Dus gaat Jaap op pad. De bus rijdt op een busbaan, alle lichten worden op groen gezet wanneer er een bus aankomt. Er kan maar weinig fout gaan. Bij de haltes gaan de deuren vanzelf open en weer dicht. Jaap hoeft er niets meer aan te doen, alleen maar kijken of alles goed gaat. Daarna weer verder. Het hele parcours staan de luxe auto's luid toeterend en niet vooruit komend op de openbare weg. Een chaos! Maar op de busbaan met ongelijkvloerse kruisingen, gaat de bus precies volgens dienstregeling verder.
Alleen, er zitten haast geen mensen meer in de bus. Ja, dat is weer een ander verhaal. Al die marktwerkingen, en al die steeds vreemdere eisen van regionale overheden m.b.t. het vernieuwen van het openbaar vervoer, bleken funest voor een kloppende exploitatie. Uiteindelijk gingen alle private OV bedrijven over de kop. Er brak een volksopstand uit, want ja er MOEST wel OV blijven rijden! Dus kon de overheid niets anders dan om zelf weer eigenaar te worden van de BV OV Nederland.
Alleen... de prijzen van het vervoer werden steeds maar hoger en hoger. Het had ook een gunstig effect, want drop-outs en losers konden deze prijzen niet meer betalen, maar de meeste mensen in Nederland OOK niet meer! Dus kon de bus van Jaap lekker doortuffen. Geen kaartverkoop, geen gezeur, überhapt geen communicatie meer met de passagiers, alleen maar rijden over een vrije busbaan. Je kan er 100 mee worden!
Leefde Donner nou nog maar, dan had het kreng toch nog gelijk gekregen!
De aardigheid in het werk, ja dat is wel minder geworden, het is allemaal wel afstandelijk geworden. Je bent een nummer en zult ook altijd een nummer blijven, no matter what...
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (4 Stemmen) Categorie:Het leven van een buschauffeur Tags:Parodie, buschauffeur, 2020, toekomstvisie, Donner, Rollator
10-02-2010
Tennisarm
'Tennisarm'
Halverwege januari kreeg ik steeds meer moeite met aan het stuur draaien, vooral bij rotondes (en die komen wij nogal eens tegen zo hier en daar!) Het ging steeds meer pijn doen en op een avond heb ik overwogen mijn dienst niet meer uit te rijden, zo veel pijn had ik aan de rechterarm, én hand. Uiteindelijk toch de dienst tot 01.20 uur uitgereden, en de volgende dag vrij volgens rooster. Die dag afspraak gemaakt met de huisarts en daar kon ik bij toeval nog dezelfde dag terecht.
Bij het onderzoek bleek mijn rechterarm en elleboog niet meer recht te kunnen strekken, ook niet in onbelaste toestand. Bij het voelen en knijpen ging ik door de grond van de pijnscheuten. De conclusie van de huisarts was dat ik waarschijnlijk een 'tennisarm' had opgelopen. Toen ik haar vertelde dat ik nog nooit van mijn leven een tennisbal had geslagen, moest ze lachen. 'Nee, dat hoefde ook niet", zei ze, 'dat is gewoon een medische term voor een aandoening aan je arm".
Maar wat kan ik er nu aan doen? Pillen was het antwoord. Er is een middel dat een 'tennisarm' binnen 14 dagen kan bestrijden, alleen als diabetes- én hypertensiepatiënt, mocht ik dat medicijn even niet hebben, en het was bovendien schadelijk voor de nieren, waaraan ik al eens een keer ben geopereerd. Niet doen dus, maar wat dan wel?
Om de ernstige pijn die ik in die tennisarm had, te verlichten werden er paracetamol+codeïne voorgeschreven, compleet met gele sticker (niet aan het verkeer deelnemen dus) Mocht dit niet helpen dan na 4 dagen terugkomen. Thuis belde ik de werkgever op en vertelde dat ik een tennisarm had en pillen met een gele sticker, en mij bij deze dus ziek moest melden. En dat vond ik echt zwaar klote, want ik had de hele winter lekker doorgewerkt, dankzij de griepprikken niets opgelopen, alle feestdagen gewerkt, met uitzondering van 1e Kerstdag. Ik begon te geloven dat ik lekker door de winter aan het heen rollen was, tot dat de tennisarm op mijn pad kwam. Balen dus!
Van de pillen die ik meekreeg merkte ik niet veel, alleen lag ik wel veel en langer te slapen dan anders. Maar de pijn werd er niet minder door. Dat bleef gewoon hetzelfde. Na 4 dagen weer terug naar de huisarts en toen kreeg ik iets wat zwaarder was en ook meer op het centrale zenuwen gestel werkt, maar wat ik eigenlijk ook niet mocht hebben ivm met de nieren. Maar een paar dagen gebruiken kon geen kwaad...
Van deze pillen ging ik echt van de wereld, als in en soort roes. Het gevoel dat je hebt vlak voor je operatie als zo'n zuster zegt dat je tot tien mag tellen en bij 'vier' weet je al niet meer dat je überhaupt ooit hebt bestaan. Dat soort pillen. Een keer zelfs 12 uur aan één stuk geslapen. Ik? Ja ik, die anders nooit veel langer dan 4 a 5 kan slapen, ik was echt van de wereld. Alhoewel dat een ontspannen gevoel opleverde in de ochtend - of middag - raakte ik de pijn nog steeds niet kwijt, ik kreeg zelfs het gevoel dat het erger werd. Daarover raakte in ontevreden en besloot vorige week donderdag al om weer een afspraak te maken voor een volgend huisartsbezoek.
Het afgelopen weekend werd ik plotseling geconfronteerd met een linkerbeen dat draagkracht mistte. Knie- en bilgewrichten veroorzaakten bij verdraaiingen, bewegen en belasten, enorme pijnscheuten. Ik werd er zachtjes gek van en kon niet veel meer doen dan me rustig houden en pillen slikken. Hoe ik het weekend ben doorgekomen weet ik niet meer, maar het was een hel. Mijn vrouw heeft me nog twee keer ingesmeerd met hete zalf en constateerde dat het been blauwe plekken vertoonde. Echter ik was niet gevallen, of gekwetst, echt onbegrijpelijk.
Vanmorgen naar de huisarts geweest en die heeft er ook nog naar gekeken en wist eigenlijk niet goed wat ze er mee aan moest. Kan het een (spieren) virus zijn, zo vroeg ik haar. In principe kan het van alles zijn, zei ze, we gaan dat onderzoeken. Ik kreeg een formulier mee voor een bloedonderzoek morgen, en dat gaan we dan maar doen.
Daarna moest ik nog naar de therapie voor mijn rechter (tennis) arm. De therapeut stopte er op een gegeven moment mee, omdat hij zag en voelde dat het mij enorm veel pijn deed, en ook hij wel begreep dat eigenlijk iets anders achter moet zitten.
Ik ben eigenlijk weer net zo ver als 3 weken geleden, toen al die ongein begon. Het duurt me veel te lang. Ik mis de werkvloer, contact met de collega's, de medezeggenschap, gewoon mijn wereldje waarin ik me lekker voel. Thuis zitten kan af en toe best eens lekker zijn, maar niet als je de hele dag loopt te verrekken van de pijn. Voorlopig zit er even niets anders op.
Het nare van dit alles is, dat ik vaak vind dat het allemaal zo stroperig werkt. Probeer maar eens zo'n pilletje, kom anders na 4 dagen nog eens terug, dan krijg je weer een ander pilletje, gaat dat ook niet goed, dan weer een onderzoekje zus, of naar de therapeut. Het duurt zo maar een paar weken! Kan dat nou niet effectiever?
Het ziekenfonds is zovéél duurder geworden, maar de stroperigheid is gebleven, helaas...!
Lang uitgerekt ligt hij daar helemaal overgegeven aan zijn enorme behoefte om heerlijk te slapen. Volkomen van de wereld. Geen flauwe notie wat er om hem heen gebeurd. en eigenlijk kan het hem ook geen reet schelen ook. Hij leeft voor de volle honderd procent zijn eigen wereld, gaat zijn eigen gang en bepaalt zelf wel wanneer hij weer is actief gaat worden. Eigenlijk een heel asociaal figuur, en toch.....zijn we allemaal stapelgek op hem!
Hij is liefdevol opgenomen in ons gezin nadat we hem zelf hadden uitgekozen in het Asiel op de Polderweg zo'n 2 jaar geleden. Onze 1e kater was 17 jaar geworden en was de schrik van de honden in de buurt. Zelfs een Duitse Herder stapte met een grote boog om onze tuin heen, uit diep respect voor onze vorige kater, die hem een keer een kras op zijn neus had bezorgd!
Voor de rest was het ook een heel lief beest. We konden lezen en schrijven met hem. Toen hij op een dag omviel en niet meer kon opstaan moesten we hen laten inslapen, en daar was de hele familie goed naar van. In een opwelling zeiden we tegen elkaar dat we nooit geen kat meer wilde hebben, maar na 2 maanden begon het toch weer te 'jeuken'. Als je je hele leven al een kat hebt gehad, dan wil je niet meer zonder zo'n heerlijkheid leven.
De non verbale communicatie die je hebt met een kater is prachtig. Een Kater is niet gek, zelfs heel slim, en soms ook doortrapt. Hij leert heel snel en weet hoe hij de medebewoners moet bespelen. Zo uitgekookt, dat is leuk. En vaak zijn ze ook heel erg schattig, knuffelig, en goed aaibaar. een kater voelt het wanneer mensen hem mogen of niet.
Soms denk ik wel eens: Een kater is precies wat wij allemaal af en toe wel eens zouden willen zijn, lekker teruggetrokken in jezelf, geen gezeur aan je hoofd, lekker de hele wereld de wereld laten, en zelf bepalen wanneer je weer wat gaat doen, ideaal toch?
Soms denk ik dat mensen best wel eens jaloers kunnen zijn op een kater, want zeg nou zelf, wie zou er niet eens een dagje kater willen zijn?
Als ik thuis ben op zondagavond, dan kijk ik graag naar Studio Voetbal 's avonds, beetje na lullen over de afgelopen speeldag. Ik schakelde wat eerder in dan de bedoeling was en ving nog net - met veel gejuich en euforie - een glimp op van het winnende liedje voor het Europese Songfestival.
Je hoeft geen Neerlandicus te zijn om te beseffen dat de tekst van dit liedje kennelijk door een randdebiel geschreven moet zijn. Een randdebiel die alleen maar oog had of zinnen rijmen of niet.
Zo ontstond er een houtje - touwtje lied, 'Wanneer kom je nou", ik blijf je altijd trouw", laat me niet achter in de kou", en dat soort verhevende teksten. En als de 'tekstdichter' het dan even helemaal niet meer weet dan treedt plan B in werking en gaan we als opvulling Sja-la-la-lie, Sja-la-la-la zingen.
Een grotere truttigheid kun je je toch niet indenken!
En ook de vertolkster van het lied leek zo uit de Verkade koekjesfabriek te zijn weggetrokken, Emotieloos en zonder enige passie werd dit lied eruit geknepen, en dat was het dan.
Een Europees Songsfestival is bij uitstek al outbollig, maar sinds de Oost-Europese landen er aan meedoen is de mafia ook aardig vertegenwoordigd, en zijn er veel aanwijzingen dat er behoorlijk geknoeid wordt met stemmen op het winnende liedje. Alleen al de keren dat afschuwelijk slechte muzikanten, met slechte liedjes hoog scoorden en Oost-europese landen elkaar de punten gaven, zijn indicaties dat het er niet zo fris toegaat bij zo'n songfestival. Reden te meer om er eens een punt achter te zetten. Stoppen met die truttigheid!
Helaas, 'men' schijnt nog steeds opgewonden te raken wanneer een Verkade Truus Sja-la-la-lie, Sja-la-la-la gaat zingen ergens in een Europees land.
Dit is truttigheid ten top!
Peter -----------------------------------------------------------------------------------------------------------
BONJE ROND SONGFESTIVAL
AMSTERDAM, dinsdag
De
aanhangers van Songfestivalwinnares Sieneke en nummer twee Loekz gooien met
modder naar elkaar. Beide kampen claimen dat van tevoren al vast stond wie er
zou gaan winnen.
Producent John van Katwijk stelde
gistermiddag keihard op internet dat Pierre Kartner de stemming heeft
gesaboteerd. Hij zou Loekz tot winnaar hebben moeten uitroepen, maar in
plaats daarvan riep hij Sieneke. Er zou een afspraak zijn tussen de TROS en
het management van coach Frans Bauer dat de frisse meidengroep moest winnen.
Jurylid Tatjana daarentegen bezweert dat Sieneke de zege juist met opzet in
de schoot is geworpen.
George Baker, Daniël Dekker en Pierre Kartner hebben
s middags in de kleedkamer al handjeklap gedaan. Ik zei net nog tegen mijn
moeder; het is doorgestoken kaart. Johnny Logan had gelijk. De act die we nu
naar Oslo sturen is awful. De TROS reageert berustend: Het is eerlijk
gegaan.
