Halverwege januari kreeg ik steeds meer moeite met aan het stuur draaien, vooral bij rotondes (en die komen wij nogal eens tegen zo hier en daar!) Het ging steeds meer pijn doen en op een avond heb ik overwogen mijn dienst niet meer uit te rijden, zo veel pijn had ik aan de rechterarm, én hand. Uiteindelijk toch de dienst tot 01.20 uur uitgereden, en de volgende dag vrij volgens rooster. Die dag afspraak gemaakt met de huisarts en daar kon ik bij toeval nog dezelfde dag terecht.
Bij het onderzoek bleek mijn rechterarm en elleboog niet meer recht te kunnen strekken, ook niet in onbelaste toestand. Bij het voelen en knijpen ging ik door de grond van de pijnscheuten. De conclusie van de huisarts was dat ik waarschijnlijk een 'tennisarm' had opgelopen. Toen ik haar vertelde dat ik nog nooit van mijn leven een tennisbal had geslagen, moest ze lachen. 'Nee, dat hoefde ook niet", zei ze, 'dat is gewoon een medische term voor een aandoening aan je arm".
Maar wat kan ik er nu aan doen? Pillen was het antwoord. Er is een middel dat een 'tennisarm' binnen 14 dagen kan bestrijden, alleen als diabetes- én hypertensiepatiënt, mocht ik dat medicijn even niet hebben, en het was bovendien schadelijk voor de nieren, waaraan ik al eens een keer ben geopereerd. Niet doen dus, maar wat dan wel?
Om de ernstige pijn die ik in die tennisarm had, te verlichten werden er paracetamol+codeïne voorgeschreven, compleet met gele sticker (niet aan het verkeer deelnemen dus) Mocht dit niet helpen dan na 4 dagen terugkomen. Thuis belde ik de werkgever op en vertelde dat ik een tennisarm had en pillen met een gele sticker, en mij bij deze dus ziek moest melden. En dat vond ik echt zwaar klote, want ik had de hele winter lekker doorgewerkt, dankzij de griepprikken niets opgelopen, alle feestdagen gewerkt, met uitzondering van 1e Kerstdag. Ik begon te geloven dat ik lekker door de winter aan het heen rollen was, tot dat de tennisarm op mijn pad kwam. Balen dus!
Van de pillen die ik meekreeg merkte ik niet veel, alleen lag ik wel veel en langer te slapen dan anders. Maar de pijn werd er niet minder door. Dat bleef gewoon hetzelfde. Na 4 dagen weer terug naar de huisarts en toen kreeg ik iets wat zwaarder was en ook meer op het centrale zenuwen gestel werkt, maar wat ik eigenlijk ook niet mocht hebben ivm met de nieren. Maar een paar dagen gebruiken kon geen kwaad...
Van deze pillen ging ik echt van de wereld, als in en soort roes. Het gevoel dat je hebt vlak voor je operatie als zo'n zuster zegt dat je tot tien mag tellen en bij 'vier' weet je al niet meer dat je überhaupt ooit hebt bestaan. Dat soort pillen. Een keer zelfs 12 uur aan één stuk geslapen. Ik? Ja ik, die anders nooit veel langer dan 4 a 5 kan slapen, ik was echt van de wereld. Alhoewel dat een ontspannen gevoel opleverde in de ochtend - of middag - raakte ik de pijn nog steeds niet kwijt, ik kreeg zelfs het gevoel dat het erger werd. Daarover raakte in ontevreden en besloot vorige week donderdag al om weer een afspraak te maken voor een volgend huisartsbezoek.
Het afgelopen weekend werd ik plotseling geconfronteerd met een linkerbeen dat draagkracht mistte. Knie- en bilgewrichten veroorzaakten bij verdraaiingen, bewegen en belasten, enorme pijnscheuten. Ik werd er zachtjes gek van en kon niet veel meer doen dan me rustig houden en pillen slikken. Hoe ik het weekend ben doorgekomen weet ik niet meer, maar het was een hel. Mijn vrouw heeft me nog twee keer ingesmeerd met hete zalf en constateerde dat het been blauwe plekken vertoonde. Echter ik was niet gevallen, of gekwetst, echt onbegrijpelijk.
Vanmorgen naar de huisarts geweest en die heeft er ook nog naar gekeken en wist eigenlijk niet goed wat ze er mee aan moest. Kan het een (spieren) virus zijn, zo vroeg ik haar. In principe kan het van alles zijn, zei ze, we gaan dat onderzoeken. Ik kreeg een formulier mee voor een bloedonderzoek morgen, en dat gaan we dan maar doen.
Daarna moest ik nog naar de therapie voor mijn rechter (tennis) arm. De therapeut stopte er op een gegeven moment mee, omdat hij zag en voelde dat het mij enorm veel pijn deed, en ook hij wel begreep dat eigenlijk iets anders achter moet zitten.
Ik ben eigenlijk weer net zo ver als 3 weken geleden, toen al die ongein begon. Het duurt me veel te lang. Ik mis de werkvloer, contact met de collega's, de medezeggenschap, gewoon mijn wereldje waarin ik me lekker voel. Thuis zitten kan af en toe best eens lekker zijn, maar niet als je de hele dag loopt te verrekken van de pijn. Voorlopig zit er even niets anders op.
Het nare van dit alles is, dat ik vaak vind dat het allemaal zo stroperig werkt. Probeer maar eens zo'n pilletje, kom anders na 4 dagen nog eens terug, dan krijg je weer een ander pilletje, gaat dat ook niet goed, dan weer een onderzoekje zus, of naar de therapeut. Het duurt zo maar een paar weken! Kan dat nou niet effectiever?
Het ziekenfonds is zovéél duurder geworden, maar de stroperigheid is gebleven, helaas...!
