Laat het nou eindelijk eens ophouden, met het steeds weer opnieuw in beeld brengen van Tristan van der Vlis, de 24 jarige schutter die in winkelcentrum De Ridderhof in Alphen aan de Rijn een bloedbad heeft aangericht. Mijn maag draait al om, als ik dat blije gezicht van die massamoordenaar op TV zie. Hoe hard moet het dan niet aankomen bij nabestaanden, slachtoffers en betrokkenen van deze nachtmerrie?!

Ik heb het gevoel vandaag van de sportschool gespijbeld te hebben. Maar toch heeft mijn vrouw al toegezegd, dat ik bij mijn volgende training een briefje kan meekrijgen, met de reden van mijn absentie.

Het heeft te maken met een blessure bij mijn grote teen, op een vreemde manier op de loopband van de sportschool opgelopen. Slechts aangekondigd door één pijnscheut, die ik verder heb genegeerd.

‘s Nachts speelde de blessure voor het eerst op. Op de dag werd het steeds pijnlijker en werd lopen hinkepinken. Mijn geplande wandeltocht in Den Helder kon ik wel vergeten. Het werd rusten, met de poot omhoog. Hoewel ik daar behoorlijk van baalde, was het wel direct een mooie gelegenheid om weer eens een boek te pakken. Het werd Het verloren symbool van Dan Brown. Ik verbaasde mijzelf dat ik, weliswaar node, de rust tot lezen heb hervonden.

Omdat m’n blessure spontaan ontstond, ben ik vrijdag bij m’n podologe, in de hoop dat m’n inlegzooltje, als een zadel van een racefiets, effe bijgesteld moet worden, zodat ik het weekend aan de bloesemtocht van Geldermalsen mee kan doen.