Gezien mijn afkomst is Haagse bluf mij niet vreemd. Neemt niet weg dat ik, door levenservaring gestuurd, niet meer de behoefte heb om daarover de grenzen van het waarschijnlijke op te zoeken. Ik draai er dan ook niet om heen. Mijn katten hebben geen inbreng gehad met het vervaardigen van hun afscheidskaart aan hun vrouwtje. Hoewel zij beiden wel model hebben gestaan voor het ontwerp. Die poses en daardoor het resultaat van hun afscheidskaart vind ik leuk genoeg om ze in mijn blog op te nemen.

Van Lotta:

30-09-2011, 23:04 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Misschien komt het omdat ik mij onbewust een beetje van Truus probeer los te weken. Dat zou verklaren waarom ik, zonder ruimtegebrek, ben begonnen met het wegdoen van Truus haar spulletjes. Dingen die haar (kennelijk) dierbaar waren, maar waar ik totaal niets mee heb. Zoals stapels schriften en werkboekjes vanuit haar schooltijd, heel wat jaargangen ansichtkaarten, bergen uitgeknipte recepten, volledig uit de mode geraakte handtassen en schoenen met lichtversleten hakjes.

Dit alles is nog maar het begin. Binnen eigen kring krijgt haar mooiste kleding nog een tweede leven, komt er een paar dingen op Marktplaats (spiksplinternieuw jack en laarsjes) en vindt veel de weg naar goeie bestemmingen. Het zal wel raar zijn, maar eerlijk gezegd doet het me niet veel.

Anders is het met een stomme pop. Nou ja stom, met neerleggen komt er een mamma uit. Het gaat om Truus haar lievelingspop, waarvan ik niet eens de naam weet. Heel veel jaren voorzichtig opgeborgen in een plastic tasje. Wat moet ik daar nou mee? Weggooien? Binnen eigen kring doorgeven? Of te koop aanbieden aan verzamelaars. Wie het weet mag het zeggen.

29-09-2011, 08:18 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

Het zal nog wel even aanduren, dat ik mijn blog vaak aan Truus wijd. Tijdens haar ziekteperiode had ik één werkende hersencel die ‘daar’ alleen maar aan kon denken. Nu Truus er niet meer is, lijkt het er op dat er bij mij weer enigszins aanwas van hersencellen is, hoewel ‘die ene’ nog steeds dominant aanwezig is. Ik laat het maar gewoon gebeuren.

Dat Truus toch niet een paar weekjes met vakantie is, ga ik mij steeds beter realiseren, wat heel erg verdrietversterkend werkt. Gisteren nog, met vrienden in de kroeg, vreselijk gelachen, maar ook momenten gehad dat het nou-effe-niet-janken-pilletje niet werkte. Gelukkig was ik binnen mijn aangename gezelschap niet de enige. Al met al was het lekker om weer effe ouderwets gezellig m’n hakken te kunnen vullen. En natuurlijk kwam Truus haar afscheidsviering weer uitvoerig ter sprake. Het doet mij ontzettend veel deugd dat, zoals ik dit inmiddels al vaak heb gehoord, het uniek was en dat ik dat ook wel zo zou willen. Veel van die ‘iks’ heb ik al gehoord. Het lijkt er op dat Truus een trend heeft neergezet. Geinig, komt ze misschien ooit nog eens in Wikepedia.

In praktische zin ben ik haar eeuwig dankbaar, dat ze mij in korte tijd heeft weten om te scholen van huishoudelijk onbenul tot een man van deze tijd die ook in het huishouden weet aan te pakken. Heel gedisciplineerd werk ik wekelijks het programma af. In ons huis mag het nooit zichtbaar worden dat Truus er niet meer is. Tenminste, als er niet te veel op details wordt ingezoomd.

Koken is echter een heel ander verhaal. Zo’n beetje zes maanden lang heb ik ‘geleefd’ op de kant-en-klaarmaaltijden van Albert Heijn. Dit, omdat Truus geen kookluchtjes meer kon velen. Op zich was het allemaal goed te eten, maar dan is een half jaar toch wel heel erg lang. Zo kon het gebeuren dat ik bijvoorbeeld op de zomerzuurkoool maar een fikse lik mosterd streek om smaakverveling enigszins te bestrijden.

29-09-2011, 08:18 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)

De echte moraal binnen een bedrijf leer je pas echt kennen als je een beroep wilt of moet doen op hun service. Recent had ik daarover nog een erg goede ervaring met de HEMA. Bij hen kocht ik in juli cartridges voor mijn printer. Na ze te hebben geïnstalleerd, de verpakking te hebben weggegooid, kwam ik er twee maanden later pas achter dat de cartridges niet werkten. Met alleen nog de bon en de inkthoudertjes in een plastic zakje, kreeg ik heel coulant gewoon mijn geld terug. Een onverwachte, extra service van de HEMA.

Bij OHRA was het niet anders. Langs een centrale weg hadden zij vernomen dat mijn vrouw was overleden. Zonder daar zelf actie voor te moeten ondernemen, kreeg ik bericht dat zij per overlijdensdatum haar zorgverzekering hadden stopgezet en dat zij het te veel betaalde, van de jaarpremie, direct zouden terugstorten.

Maar dan de Libelle. Jazeker, dat blad voor de moderne vrouw, waarin men lief en leed met elkaar deelt. Truus is daar vele jaren op geabonneerd geweest. Toen door haar ziekte de interesse in dat damesblad was verdwenen, schreef ik op 14 augustus aan de klantenservice:

“Nadat mijn ongeneeslijk zieke vrouw zich niet meer op een boek kon concentreren, had zij alleen nog maar plezier in tv kijken, haar i-Pad en de Libelle. Haar toestand is inmiddels echter zodanig verslechterd dat er niets meer dan plaatjes kijken op tv is overgebleven. De Libelle is de laatste weken niet meer uit de verpakking gekomen. Omdat haar toestand alleen nog maar verslechterd, haar einde nadert, is het niet zinvol het abonnement van de Libelle langer aan te houden. Ik verzoek u dan ook haar abonnement per direct te stoppen”.

Libelle toonde geen enkele compassie. Door het uitblijven van een antwoord schreef ik 12 september opnieuw, nu met de melding dat het abonnement, in verband met overlijden direct gestopt moest worden. De Libelle bleef echter op de deurmat vallen.

Toen bijna 6 weken na het opzeggen de afgelopen week Libelle opnieuw werd bezorgd, mijn oog viel op het Libelle-logo “elke week weer een feestje,” werd ik woest. Kalkte er “overleden” op het stuurde het retour afzender. Het zal mij benieuwen of zij nu wel reageren. En natuurlijk ook, wat zij van het betaalde abonnementsgeld voor het 2^e halfjaar (€ 70,85) zullen restitueren.

29-09-2011, 08:16 Geschreven door kroontjespen
Reageren (0)