Nu ik inmiddels al weer vijf weken op eigen benen moet staan, prijs ik mij gelukkig dat je als weduwnaar niet verplicht ben een soort inburgeringcursus te volgen. Wat in mijn geval absoluut noodzakelijk zou zijn. Truus was voor mij een fantastische leermeester, alleen was het haar niet gegund om in mijn tempo op z’n minst het eerste schooljaar af te maken. Oké, belangrijke basisklusjes in het huishouden had ik inmiddels wel onder de knie. Alleen, weet ik nu, valt er nog heel wat bij te leren. Wat ik trouwens ook aan mijn Truus verplicht ben. Maar ja…

Nadat ik mij dat had gerealiseerd, wist ik niets beters te bedenken dan op Marktplaats naar hulp in de huishouding op zoek te gaan. Dan niet naar iemand die alleen maar komt poetsen, maar vooral de cursus huishouden voor onbenullenvan Truus weet voort te zetten. Het moest dus een soorthuishoudencoach worden. Drie pogingen deed ik bij Marktplaatskandidaten. Kandidaat één leek mij een vrij jong meisje want, ze had momenteel een te druk lesrooster om er iets naast te kunnen doen. Zonder dat rooster was zij sowieso niet door de selectie gekomen. Ik was immers op zoek naar ervaring. Kandidaat twee: “U meneer alleen, geen vrouw?””Uh nee”. “Oh, nee dank u meneer”, en voordat ik de reden van die reactie kon raden, was de verbinding al verbroken. Kandidaat drie, voor mijn gehoor met dezelfde tongval als die van kandidaat twee, sprak niet over “meneer alleen”, maar waar over ze het wel had, begreep ik eigenlijk niets van. Het leek mij dat ze onze taal onvoldoende beheerste om mij een lesje te kunnen leren. Ik was niet op de goede weg.

Tja, dan komt de hulp uit onverwachtse hoek. “Maar je moet helemaal niet op Marktplaats zoeken, je kan mij toch gewoon vragen”. Deze vriendin is geenszins van plan bij mij te komen poetsen, wat ik ook helemaal niet nodig vindt, maar wil met alle plezier mij zo lang dit nodig is een middagje per week komen coachen. En zo heb ik nu een Personal Coach in Housekeeping.

Twee cessies zijn er inmiddels geweest en nu maak ik al zichtbaar vorderingen. Weet dat afstoffen ook nat moet gebeuren en heb zelf al aardappelen en andijvie gekookt. Een niet geringe prestatie als je bedenkt dat ik totaal van niets wist.

O ja, nu ik ook weet hoe je de vaatwasser moet inruimen en moet aanzetten, verdoe ik ook geen tijd meer met een aantal vaatwasjes per dag. “Maar niet je kristallen glazen in de vaatwasser zetten hoor”, werd mij nog wel op mijn hart gedrukt. Door mijn afkomst vertrouwd met de Haagse bluf,zette mij die opmerking toch wel aan het denken.

Kristal mag dus niet in de vaatwasser. Wat moeten ze in Wassenaar, Aerdenhout en op de Gooise matras dan nog met een vaatwasser? Hebben zij geen kristal, of  hebben ze wel een vaatwasser? Ik verdenk hen er van dat, op de plaats waar de vaatwasser in de keuken zit, zij een fop-vaatwasser  hebben. Zo’n dummy waarvan je bij Ikea door de hele showroom  TV’s , computers en vaatwassers tegenkomt. De echte vaatwasser is echt alleen maar voorJan met de pet. 

Knetter circuleert nu ook in het criminele circuit. Dan ga ik er maar niet van uit dat het spreekwoord soort zoekt soort hier opgeld doet. Want dan maken die Internetboeven toch echt een grote inschattingsfout.

Het wordt dan ook helemaal niet op prijs gesteld, dat zij zich mengen in het geschil dat ik met de ABN-AMRO heb, waarover ik in mijn blog “De slachtbank” van 10 oktober schreef. Nee, ik dop mijn eigen boontjes wel. 

Of is dat boeventuig er alleen maar op uit om mijn bankrekening leeg te plunderen?! Juist dat valt te vrezen. Want, op het moment dat ik in afwachting ben hoe ABN-AMRO hun gemaakte fout herstellen, zodat ik weer normaal kan internetbankieren, krijg ik onderstaand mailtje:

(Lay out omwille van de leesbaarheid aangepast)

Natuurlijk viel mij direct het onbeholpen taalgebruik op, waarbij bij mij toch de prettige gedachte bovenkomt dat ik niet bij ze op school heb gezeten. Ik vertrouwde de afzender niet. Oké, banken kunnen evenzogoed crimineel gedrag vertonen, de huidige crisis is er zelfs door ontstaan, maar weten dat dan wel in onberispelijk Nederlands te verwoorden. Het leek mij verstandig om bij dekrijtstreeppakken te informeren of zij mij dat stumperige mailtje hadden gestuurd.

Die vraag namen zij sportief op, niet: hoe kan je denken dat…., en mailden mij direct terug dat er hier sprake was van een phishing-mail, wat ik weer hoogdravend taalgebruik vond, maar wel begreep. Ik had een aanslag op mijn bankrekening weten te voorkomen.