In het vervolg moet ik er maar aan denken om, alvorens een voor mij nieuwe arts te bezoeken, een pilletje in te nemen om een allergische reactie op arrogantie te voorkomen. Jezus, wat had ik weer met zo’n kwast te maken.

Nadat ik twee en een half jaar niet bij een KNO arts ben geweest, mijn problemen regelmatig niet om uit te houden zijn, ging ik vandaag toch maar weer naar zo’n specialist. Niet meer in een academisch ziekenhuis, zoals in Amsterdam en Leiden, maar in ons eigen streekziekenhuis. Voordat hier de afspraak was gemaakt, vroeg ik mijn huisarts nog of mijn lijvige, medisch dossier nog uit Leiden moest overkomen. “Niet nodig, want over uw medische historie is er zoveel bekend….”

Dus op naar de KNO-arts. Bij het binnenkomen stond mijn röntgenfoto vol in beeld. “Herken ik daar mijn foto?” Misschien een flauwe binnenkomer, maar toch niet zo erg dat het compleet genegeerd moest worden. “Wat zijn uw klachten waarvan u denkt dat ik u zou kunnen helpen?” vroeg de arts mij afgemeten. Pfff, dat was dan zijn binnenkomer. Omdat ik hiervoor zelf mijn tekst moest formuleren, dus dit niet op een briefje kreeg aangereikt, begon ik met een korte inleiding. Fout! “Wat zijn uw klachten waarvan u denkt dat ik u zou kunnen helpen?,” herhaalde hij zijn vraag met een overdosis aan arrogantie.

Zo kort mogelijk formuleerde ik mijn problemen, waarna hij toch dieper op mijn medische historie inging. “Zeven keer geopereerd, wanneer was de laatste keer?” “Tja?!” “Ongeveer dan?” (Er was toch verdomme voldoende informatie over mij bekend?!) Er werd even in mijn oren, richting holten, gekeken. “En ik heb de laatste maanden een zeurende pijn in mijn oor.” “Ik zie dat u meerdere malen bent geopereerd, maar niet meer dan dat…” “Maar die oorpijn dan? Of kan dat van m’n keel komen?,” probeerde ik nog. “Laten we klacht voor klacht bekijken alstublieft.” (???, alsof ik een orthopedisch probleem aansneed.)

Achter zijn bureau zette hij zijn diepte-interview voort, waarbij zijn hooghartigheid er niet minder op werd. Omdat ik als Hagenaar die kunst vanzelfsprekend ook versta, leek mijn geringschattende blik toch enig effect te hebben. Zijn houding werd hooguit wat koeltjes. Zelfs een beetje overbeleefd, toen we na zo’n tien minuten consult afscheid van elkaar namen.

Hoe kan het toch, dat er nog steeds artsen zijn die menen hun patiënten hooghartig te kunnen behandelen. Het wordt ècht tijd dat die medici gaan begrijpen dat wij patiënten simpelweg klanten zijn, waaraan zij hun royale geld verdienen.

Het zal wel niet, maar àls er een studentenstop zou zijn voor medische opleidingen, zou die stop direct opgeheven moeten worden. We moeten een overschot aan medische specialisten kunnen creëren. Zij moeten dan knokken om klandizie. Niet wij patiënten, maar zij specialisten moeten de wachtkamers van de ziekenhuizen bevolken, in afwachting van patiënten. Laat ze beleefd om onze klandizie moeten vragen, zoals de kelners dat moeten langs de terrassen van de Griekse toeristenoorden. Klantvriendelijkheid moet hen, tijdens hun opleiding, met de paplepel worden ingegoten.

Want, zoals het nu soms gaat, is om ziek van te worden.