Eerder heb ik het al eens onthuld, ik had een echte Archie Bunkermentaliteit. Voor mij lag het rollenpatroon van man en vrouw zo vast als een huis. Truus heeft mij ooit een Beertender cadeau gedaan, die diende als ANWB wegwijzer naar de keuken. Toen nòg gingen alle arbeidsintensieve taken die zich in de keuken afspeelden aan mij voorbij. Laat staan de verdere huishoudelijke taken, zoals het huis doorwerken, waar ik eerder over schreef. Maar, er zijn verzachtende omstandigheden. Die Archie Bunkermentaliteit heeft heel erg met mijn generatie te maken. De periode van voor de emancipatie. Conservatief als ik was, hield ik die traditie graag in stand. Ooit geholpen door mijn moeder, wat bijna naadloos na mijn huwelijk door Truus werd overgenomen. Haar zorgzaamheid hield het oude volledig in stand. Tja, dan zit vernieuwingen van je doen, laten en denken er niet in.

Dat is nu anders. Daar moest verd… Truus wel ziek voor worden. Van lieverlee nam ik haar huishoudelijke taken over en werk ik nu ook maandags het hele huis door. Natuurlijk nog steeds onder haar supervisie. In die zin is meneer Bunker volledig onder mijn hersenpan verdwenen. Ik vind het zelfs stom dat ik nooit op het spoor van samen het huishouden doen ben gekomen. Maar ja, de zorgzame Truus was daarin geen inspirator.

Dat brengt mij natuurlijk op de huidige situatie van Truus. Over haar ben ik minder in mijn blog gaan schrijven, simpel omdat er niets ‘bijzonders’ valt te melden. Tenminste, niets wat wij zinvol vinden om digitaal te delen. Truus heeft het al moeilijk genoeg om steeds meer uit handen te moeten geven. Steeds minder zelf te kunnen. Het was voor haar een hele stap om onze slaapkamer te verlaten, ondanks dat ze nu riant en comfortabel in een elektrisch bed op de patio ligt, waar zij bij warm(er) weer het dak open kan doen.

Zij ligt dan wel in het meest centrale punt van ons huis, maar door haar teruglopende mobiliteit is ze daarover soms heel verdrietig. De pijnstillende medicatie doet haar tegen d’r zin in regelmatig indutten. Haar belangrijkste afleiding is de TV aan haar voeteneinde. Bezoek is veelal te vermoeiend, vraagt (te) veel energie. Daardoor is ze toch maar het liefste onder ons.

Nog steeds geniet ze van de kaarten die regelmatig de brievenbus in glijden. Haar geliefde
i-Pad opent zij inmiddels veel minder frequent, is nog wel blij met de digitale reacties, maar heeft nu helemaal de puf niet meer om er op te reageren.

Ondanks dat zij huizen hoog opzag tegen de thuiszorg, is ze nu erg blij dat zij haar dagelijks komen verzorgen. Van: “ik heb niet graag vreemden over de vloer,” kijkt ze nu met plezier uit naar de aangename momenten van die zorg. Vanaf aankomende week krijgt ze regelmatig een fysiotherapeut aan bed, die haar pijnlijke stijve nek komt masseren. Heel dankbaar is ze dat er zoveel zorg aan haar wordt besteed en zou het bestaan, had ze zonder enige twijfel voorzitter van de fanclub van onze huisarts willen worden.

Truus is nog steeds heel erg strijdvaardig. Geeft de moed geen enkel moment op en blijft onverminderd opgewekt. Wat is ze toch ijzersterk. Daar kan ik echt niet aan tippen. Om haar maar enigszins bij te kunnen houden, moet ik zo af en toe een‘nou effe niet janken-pilletje’ slikken. Dan is het toch eigenlijk beschamend dat, vanuit mijn Bunkertijdperk, nog steeds alleen mijn naam op de voordeur staat.