Wij ouderen, want daar hoor ik ook bij met nog 12 dagen te gaan tot mijn pensioen, moeten ook uit een heel ander vaatje gaan tappen. Niet meer lijdzaam toezien hoe ons pensioen en onze verzorgingsstaat steeds verder afbrokkelt. Het is een absolute misvatting dat wij het ons allemaal maar moet laten welgevallen. Wij zijn aan zet om onze kansen te doen laten keren.

Omdat de materie erg ingewikkeld is, betrek ik het vooralsnog maar even alleen op mijzelf. Stel ik mijzelf als voorbeeld. Omdat ik geen kinderen heb, ben ik na het overlijden van mijn vrouw familietechnisch gesproken voornamelijk op mijzelf aangewezen. De zo nu en dan contacten met mijn neven vertegenwoordigen een heel andere familieband dan ik in de jaren zestig/zeventig met mijn oom(s) en tante(s) kende. Maar zo gaat dat nou eenmaal, vandaag aan de dag. Iets waar ik totaal geen probleem mee heb, want de enkele keer dat we elkaar treffen is het altijd heel plezierig.

Maar ik moet, als variant op een loopbaan, noem het mijn bestemmingsplaats, vooruit kijken. Mijn eindbestemmingsplaats als het ware plannen. Hier kwam ik op door vanavond toevallig een fragment te zien over een verzorgingshuis, waarin naar wens geholpen worden een issue is. In ieder geval geen zekerheid. Naar het schijnt is er in die zorgsector een cultuuromslag nodig om zorg en welzijn van ouderen weer te optimaliseren. Was het niet de recent omgevallen regering die noodzakelijker wijs in de wet heeft laten opnemen (ja zeker) dat ouderen in verzorgingshuizen ‘recht hebben’ op een dagelijkse douchebeurt (?!).

Zo nooit.

Nou, dat laat ik mij dan in ieder geval niet overkomen. Wil natuurlijk ook niet in een verzorgingshuis terecht komen. Alleen heb je dat door fysieke omstandigheden niet altijd voor het zeggen. Het kan je gewoon overkomen. Gaat mij dat, of zorg vanuit welke hoek dan ook, overkomen, wil ik met een zak geld mijn verdere levensfase zo prettig mogelijk invullen. Ik bedoel, inkopen.

Daar waar wij ouderen vele zekerheden hebben moeten opgeven, zullen in mijn optiek ook erfgenamen die zekerheden kwijtraken. Mijn erfenis moet (node) worden verdiend. Nu zit een belangrijk deel van mijn kapitaal in mijn huis, waar je sinds de kredietcrisis niet eenvoudig meer aan kunt komen. Tenzij je verkoopt en verhuist. Maar daar wacht ik nog mee.

Wel bied ik iedereen die mij zorg en welzijn kan bieden, wat alles en iedereen kan zijn, waarbij de vriendelijke Thaisen, Bulgaarsen en vergelijkbare ‘sociale werksters’ zijn uitgesloten, de mogelijkheid om mij een aanbod te doen. Vanaf 14 mei a.s. valt hier via mijn mailadres op in te schrijven.

Nu ik dit zo bedenk, zijn er toch weer kansen voor de degelijke makelaars. Zij kunnen samenwerken met de luxere privéhuizen, in de zorg- en welzijnsector wel te verstaan. Via dat kanaal kan de makelaar over de mooiste huizen beschikken. Een formule die natuurlijk nog wel in detail moet worden uitgewerkt. Een luxe eindstation in ruil voor een huis.

Over doorstroming gesproken.