ZO hèhè, de fyshio zit er voor vandaag weer op! Valt af en toe niet mee, maar ja alles voor het goede doel. Toen ik vanmorgen op de home trainer bezig was, werd mijn fysiotherapeut even weg geroepen voor een telefoontje, toen hij terug was vertelde hij mij wie er gebeld had, ik was even met stomheid geslagen !
Ongeveer twee maanden geleden ontmoeten ik in de oefenruimte van de fyshio een jongeman, flesje water bij hem zo was hij ingespannen bezig met zijn oefeningen, toen hij even stoom had afgeblazen zei hij tegen mij nou .Zo te zien heb je een betere conditie dan ik, waarop ik antwoorden dat hij waarschijnlijk, als hij goed zou blijven oefenen ook een betere condie zou opbouwen, toen wij met z,n twee-en in de oefenruimte overbleven, en klaar waren met de oefeningen, vroeg hij mij waarom ik bij de fyshio aan het oefenen was en waarvoor de behandeling dienden, ik vertelede in het kort mijn achtergrond, waarop ik hem ook vroeg waarom en waarvoor hij hierwas, ik schrok enorm van zijn antwoordt, hij vertelde mij dat hij met VEEL geluk misschien nog een week of zes te leven had, maar als het aan hem lag hij hoopte dat het nog wat langer van het leven kon genieten, want dat hij het nog veel te leuk vond <dat leuke bestond dan .uit liggen op de bank, even n.d. fyshio, en dan weer liggen en niks anders dan nog eens liggen>
Ik wist niks te antwoordde, wat MOET je daar ook op antwoorden?Verleden week hoorde ik dat hij was opgenomen in het ziekenhuis en dat het einde voor hem waarschijnlijk vlug was aangebroken.
Nu het telefoontje vanmorgen was van dezelfde jongeman, met de mededeling..dat hij weer thuis was en van opgeven voorlopig nog geen sprake was, omdat hij het leven nog veel te leuk vond, hij liet mij de groeten overbrengen, en wenste mij veel succes met MIJN gezondheid! Weer werd ik stil en had heel LANG geen woorden hier voor!
ZO; vandaag weer eens een zonnetje gezien! En er lekker even tussen uitgeweest, een paar boodschapjes gedaan, en veel mensen gesproken. Zo hebben ze allemaal hun eigen verhaal, soms wordt je van die verhalen, ook niet erg vrolijk af en toe is het net, of-dat alle mensen kampen met problemen en ziekte!
Als je een paar regendagen binnen hebt gezeten, en je bezig bent, met je eigen pijntjes, denk je vaak dat jij de enige bent, met dat vervelende gevoel, maar als ik dan bezig bent, m,n eigen een echte zielepoot te vinden, krijg ik een hekel aan me zelf, er zijn immers ZO VEEL mensen, met veel ergere dingen!
Ik heb me daarom voorgenomen, om van ieder FIJN en MOOI moment intens te gaan genieten! Vaak ben je ZO met JEZELF bezig! datje pas later ontdekt dat <dat moment> nu juist het moment was, waarop jij jezelf FIJN en GELUKKIG voelde!en dat GOEDE gevoel wil ik een plekje in m,n hart geven, zodat ik het in mindere tijden weer kan herbeleven en voelen!
Gisteren een heel gezellige dag gehad, maar vraag ik me af .Waarom kunnen fijne dingen, nu nooit helemaal zonder zorgen worden beleefd?
Weken van tevoren was dit bezoek al aangekondigd, onze oudste dochter en kleindochter, nou ja KLEIN .twee en twintig lentes jong, zou gezellig met haar moeder meekomen, ik verheugde me daar enorm op, helemaal omdat de eerdere afspraak, die we hadden gemaakt, niet door kon gaan, door opspelende galstenen, bij dochterlief, <die op een oproep > v.h. zieken wacht, voor een operatie, nu zou het er dan toch van komen, ook omdat kleindochters vakantie afliep, zij woont in het westen v.h. land, en daar beginnen de scholen a.s. maandag alweer, en daar zij lerares is,zitten er voor haar zes weken vakantie alweer op.
Toen ik afgelopen zondagavond, even achter de PC zat en mijn oudste dochter een berichtje stuurde, met de mededeling, dat het bezoek wel doorging, maar de stemming heel bedrukt was, van onze kleindochter, wat was er gebeurd, nu na twee en een half jaar vriendschap, had haar vriend besloten, er mee te willen stoppen, en dat zonder ook maar enige ruzie,s of uiteenlopende mening! Nu die klap was HEEL HARD aangekomen, TE HARD!
ZO HARD, dat ik zelfs de blik en de tranen, die er rijkelijk stroomde, niet verdragen kon! Hoe pijn kan het doen, je kleinkind, zo verdrietig te zien, en je haar niet helpen of troosten kan!
Wij vonden het een LEUKE en AARDIGE jongen, die keren, dat wij hem hebben, gezien, maar hadden hem toch wat verstandiger verwacht, om het besluit van hem, op een wat andere manier, dan dat hij het nu bracht, aan haar te vertellen!
Maar ja, je bent jong, en je staat er waarschijnlijk niet bij stil, dat je zulk soort besluiten, op TWEE manieren, kan vertellen .allebei betekent het voor de Eén, verdriet, maar met een BEETJE GEVOEL, kan je het ook anders brengen!
Ze kijkt mij aan, en komt RECHT naar MIJ toelopen, ze zet haar rollator, opzij, en schuifelt met haar hand steun zoekent, bij iedere stoel die ze tegen komt, en zegt <of het gisteren was, dat ik haar v.d. laatste maal gezien hebt> ZO ik kom naast jou zitten!!!de stoel die ze onder de tafel vandaan wil trekken, is wat te zwaar voor haar, ik trek hem naar achteren, en met een ZUCHT laat zij zich er welgedaan invallen, ik kan nog net een kussentje, als steun achter haar rug duwen!
ZIJ .is een HONDERD jaar OUDE-DAME, die voor een half jaar terug, nog twee maal per week,< bij ons in het verzorging,s tehuis, waar ik als vrijwilgster twee maal per week helpt met het handwerken> bij ons kwam breien, zij zat altijd VOL HUMOR, maar zo heel af en toe ..leefde zij opeens, heel eventjes .in een VER verleden! Maar als zij HAAR GOEDE dag had, vroeg zij, om het kwartier .HOEVEEL RIBBELS moet ik nog? En als wij dan andwoorden van O, je bent er nog lang niet, nog een stuk of tien, was haar vraag ZOVEEL NOG???, als ik dat nog maar haal, waarop wij haar andwoorden, met NATUURLIJK wel, U wordt honderd,dan zuchte zij PHOE-PHOE, dat duurt nog lang!
Maar inmiddels is haar HONDERDSTE verjaardag al een maand of vier geleden, GROOTS geviert, maar weet ze het allemaal niet zo goed meer!
Maar waarschijnlijk heeft zij vandaag, een HELDER idee, en dacht na het doen van haar middagslaapje .ik ga lekker breien!wat haar niet opviel, was dat wij klaar stonden, om naar huis te gaan en al de andere dame,s alweer terug naar hun kamer,s waren gebracht, ik gaf haar een lekkere, BON-BON, en zij zat er hevig zuigend, van te genieten, toen zij hem opgesmikkelt had, zij de andere vrijwilgster, ik zal U even terug, naar U kamer brengen, waarop zij hevig verontwaardigt zij, NOU AL? IK BEN HIER NET! Toen wij haar vertelde, dat wij naar huis gingen, stond ze moeizaam op, en andwoorden nu dan zit er voor mij, niets anders op, dan dat ik ook maar naar huis toe gaat!
Ik vroeg me ineens af, of ik ook HONDERD zou willen worden?na heel even nagedacht te hebben, denk ik van NEE, zo oud hoef ik niet te worden!
Wat kan een mens GENIETEN ! van een stukje PRACHTIGE natuur,zomaar even, na de koffie, met z,n tweetjes een stukje fietsen, en dan lang een dijkje, niet een gewoon KAAL stuk dijk, NEE dit dijkje voert je langs meertjes verscholen tussen het groen! Langs bramenstruiken, die volop in bloei staan, dan weer een OUD boerderijtje met een stuk weideland, waar je, je zeker zo,n jaar of 60in de tijd terug waant! En dat stuk natuur vindt je dan ongeveer tussen twee autowegen en aan de rand van een grote stad!
Het fietstochtje duurt bij elkaar een kleine drie kwartier! Maar het geeft mij ZOVEEL nieuwe energie en bij thuiskomst heb ik het gevoel dat ik terug bent van een Minivakantie! Kortom ik voel mij een GELUKKIG mens . Dat wij met z, n tweetjes, ZOVEEL kunnen genieten van een SIMPEL fietstochtje
Vanmorgen op de fyshio, had ik een gesprekje met een mevrouw, die om gezondheidsredenen er aan dacht, om ook een scootmobiel te gaan kopen.
Van het Eén kwam het ander, zij vroeg mij < ik rijdt nm. al 5 jaar scootmobiel> of het beviel, en wat het verschil tussen drie wielen of vier wielen was, en nog verdere informatie.
Maar toen kwam de aap uit de mouw .. zij voelde zich ten opzichte van haar kennissen en buren een beetje aanstellerig, want zei ze tegen mij, ze zien mij in en rond het huis gewoon lopen, en dan zit ik buiten ineens in een scootmobiel!En zij had er GROTE moeite mee, dat het TOCH weer, een stuk inleveren was!
Ik antwoorden toen, je bent andere mensen geen uitleg schuldig .En het is waar, dat het voor jezelf een hele GROTE stap is, het is ook niet niks, je doet dat niet voor je lol, maar als het fietsen en lopen niet meer lukt, wat is het dan toch FIJN , dat deze hulpmiddelen er zijn en je er nog gebruik van KAN maken, het is een heel groot stuk zelfstandigheid, wat je door dit hulpmiddel krijgt!En ik moet er niet aan denken, dat iemand mij dit ooit af zou nemen, ik hoop dan ook, dat mijn gezondheid dusdanig blijft, dat ik nog HEEL LANG scootmobiel kan rijden!!!!!
Toen ik haar dit als antwoordt gaf, zei ze ja je hebt gelijk, maar toch blijf ik het MOEILIJK vinden.maar ik vraag mij nog steeds af, wat zij nu het moeilijkst vindt, voor haar zelf? of voor wat de mensen wel niet zullen denken?
Het is vandaag twee weken geleden, dat wij bij een bejaarde handwerkvriendin op ziekenbezoek zijn geweest!
Toen zij in het hospice werd opgenomen, heb ik haar beloofd, iedere twee weken, op bezoek te komen!
Inmiddels zijn wij twee keer bij haar geweest, en weten wij allemaal WAAROM zij DAAR is opgenomen,
De laatste keer dat wij bij haar waren, zag zij er REDELIJK goed uit, en hebben wij omdat het PRACHTIG weer was die morgen, gezellig buiten op het terras koffie zitten drinken met haar, zij GENOOT zichtbaar v.d. laatste nieuwtjes van onze handwerkgroep, en vertelde dat zij GENOOT v.d. GOEDE zorgen van verpleegkundige en vrijwilgers, zij was door een verpleegkundige de dag voor wij bij haar opbezoek kwamen, HEERLIJK in een heel GROOT bubbelbad geweest, en had voor zij s,avonds ging slapen een ONTSPANNEN beenmassage gehad, en was daarbij in slaap gevallen, <wat volgens mij ook de bedoeling, daarvan was>
Mijn man en ik waren benieuwd hoe het deze keer met haar zou zijn,ze zat in ieder geval niet buiten op het terras, dus gingen wij met de lift naar boven, bij haar kamer aangekomen, voelde wij al dat het deze keer niet BEST met haar was, door het raam konden wij al zien, dat de gordijnen in haar kamer waren dichtgeschoven, binnen gekomen, zagen wij als eerste een doorzichtige plastickslang over de vloer richting bed lopen, en in bed troffen wij haar licht slapend aan, zij merkte toch dat er mensen bij haar stonden, opende haar ogen, en zei; wat fijn dat jullie gekomen zijn, daarna viel zij weer terug in haar roes < het was zeker een ROES en wel te verstaan, als MORFINE roes> zij opende v.d. tweede keer haar ogen, en even was zij redelijk helder, zij vertelde, dat de dokter de morfine weer had verhoogt en dat zij de andere dag een pompje bij haar inzouden brengen, zodat de morfine op geleide v.d. pijn, zich aanpaste.
Zij hield mijn hand vast, en zei .ik ben ZO ZIEK, en wil alleen maar slapen, later vertelde ze dat eten ook niet meer wilden lukken, en het drinken maar mondjesmaat ging!
ZO sliep zij weer in, eerst nadat wij afscheid van haar hadden genomen!Met de belofte SNEL weer langs te komen.Ik HOOP voor haar dat dit de laatste keer was! Het klinkt misschien egoïstisch, maar het IS en BLIJFT verschrikkelijk, om een mens, ZO te zien LIJDEN!En begrijp ook niet WAAROM ? Wat heeft dit allemaal voor zin? Dat een mens ziek wordt en daaraan overlijdt, kan ik nog begrijpen, maar dit ..dit LIJDEN, waar dient dit allemaal toe?
Op die vraag krijg ik GEEN antwoordt, maar loop wel al twee dagen rond, met de vraag .WAARTOE dient ons BESTAAN op aarde?Maar JA .Ook op deze vraag krijgen wij geen antwoordt, het is zo als het is het GEBEURT gewoon, en wij kunnen niet anders dan LIJDZAAM en MACHTELOOS toekijken!
Als je s,morgens je ogen opent en opstaat, vindt je het maar heel normaal als alles functioneert aan je lichaam!
Het is ook maar goed, dat wij er niet altijd bij stil staan, dat het ook wel eens kan gebeuren, dat dit niet het geval is, en je niet kan opstaan, omdat het gevoel in been of arm, ontbreekt!
DAAR lig of zit je dan! Dat kan ons allemaal overkomen, het is compleet een chaos, en een LEVEN dat NOOIT meer wordt, zoals het was!
ZIE de draad maar weer eens op te pakken, het brengt ZOVEEL te weeg, ONDERZOEKEN-REVALIDATIE- AFHANKELIJK zijn, en .Om HULP vragen! Wat dat voor verdriet mee brengt, kan een gezond mens niet begrijpen, ook al zeggen ze dat ze het wel snappen, dat kan pas, als jezelf iets dergelijks hebt mee gemaakt, dan WEET je wat die ander voelt!
Je voelt je zelfs tegenover je partner wel eens SCHULDIG, als je ondervindt hoe behulpzaam en LIEF ze voor je zijn!
Je wilt niet DAT JUIST HIJ of ZIJ zoveel verdriet door JOU hebt,
En er komen door jou ZOVEEL dingen op hun af, dat je,je af gaat vragen <vooral als dit al jaren duurt) HOE houden ze dit vol?dit alles voor mijn!!!!
En dan is er maar Eén antwoordt mogelijk! Dit is ECHTE LIEFDE!
Later aan hun eigen kinderen vertellen, dat de zomers uit hun jeugd,altijd heel zonnig en warm waren!
Deze gedachtegang komt in me naar boven, nu het al een
kleine twee weken erg warm zomerweer is. Eigenlijk een beetje teveel warmte naar mijn gevoel.
De buurkindertjes lopen in hun zwembroekjes en badpakken, en je hoort hun stemmetjes van s, ochtends vroeg,
Tot laat in de avond, omdat het gewoon te warm is, om hen
Op tijd op bed te leggen
Wat ik me als kind kan herinneren, <en dat is heel lang geleden> we hadden van een koelkast nog nooit gehoord, en koelde melk en limonade in een emmer met water, met stukken ijs, wat mijn vader en de buurman bij een ijszaak in een emmer was wezen kopen.
Zij braken grote stukken of staven, en als er een heel klein stukje van afbrak, dan was het voor ons echt feest, we deden dan wie het, het langst in zijn mond kon houden, zodat je aan vriendjes kon laten zien dat jij nog ijs in je mond had.
Dat was voor mijn de allereerste kennismaking met waterijs!
Tegenwoordig staat er in ieder huishouden wel een vriezer,en
Koelkast waar iedere dag wel een waterijsje uit gepakt kan worden!< en dan nog wel 1 met een lekker smaakje>
Het is weer bijna zover, het gesprek van de dag is natuurlijk het Nederlands elftal! En overal is het antwoordt op mijn vraag, wie er gaat winnen ? NEDERLAND natuurlijk, en dit gaat gepaard met een wel zeer verontwaardigde blik!
Tsjaaaa .Ik HOOP het wel, maar ben er niet van overtuigd,en HEEL erg BANG dat het verschrikkelijk tegen valt en wij gaan verliezen, al durf ik dit niet meer hardop te zeggen!
Het zou aan de andere kant wel een lekker RUSTIG gevoel geven, als we al die spanning kwijt waren.
Wat zal het vreemd zijn, als we de ORANJE vlaggetjes toeters en shirts niet meer op straat zullen aantreffen.
En wat voor nieuw,s is er dan weer het gesprek van de dag?
Wat het ook wordthet geeft vast niet ZO,Ngebroederlijk en SAAMHORIGHEIDS gevoel als het ORANJEGEVOEL!!!!!!!
Ik ben Maartje
Ik ben een vrouw en woon in s,Hertogenbosch (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 08/03/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen- wenskaartenborduren-breien-en mijn grootste hobby samen met BEJAARDEN handwerken!!.
Ik ben Maartje
