Hebben een paar heerlijke dagen achter de rug, maar het weer werkte niet ECHT mee < het spreekwoord dat luid, je krijgt wat je verdiend hebt> daar woordt ik niet ECHT vrolijk van. Ik had toch iets MEER verwacht, maar die dag dat het droog was, is mijn grootste wens vervult..en datwas .zelf weer voelen hoe het is om zelfstandig een klein wandelingetje over een paadje tussen de bloeiende heide te lopen! Nu het was HEERLIJK met een lekker zonnetje en een licht briesje, en de hei stond volop in bloei, en was PRACHTIG paars.
Wat een mens GENIETEN kan van zo,n ogenblik! Na zoveel jaren dit niet hebben kunnen doen, gaat er op zo,n ogenblik zoveel emotie door je heen, dat kun je andere mensen met geen woorden overbrengen, maar ik heb dit momentje opgeslagen in m,n binnenste, zodat ik het op mindere dagen weer te voorschijn kan halen, en dan denken .zo! daar ben ik toch maar mooi na zoveel jaar weer geweest.
Zo, vandaag wordt een spannende dag voor onze OUDSTE dochter! Al maanden is zij aan het sukkelen..allemaal van die wazige pijntjes, kortom ze voelde zich maar steeds beroerder worden, eindelijk na veel onderzoeken kwam er na een buikecho de mededeling dat haar galblaas met steentjes verwijderd moest worden en gaat dit vandaag gebeuren!
Het wordt haar eerste operatie en ze heeft er toch nog een paar weken op moeten wachten, zodat ze er steeds meer tegen op ging zien!
Daar wij niet dicht bij haar i.d. buurt wonen, belde onze schoonzoon ons vanmiddag om 2 uur op dat de operatie goed was verlopen, en dat hij over een uur of twee bij haar op bezoek mocht komen! Ik slaakte een zucht van verlichting
Het is GOED dat er ziekenhuizen zijn, maar ..je kunt er beter op bezoek gaan, dan er voor een operatie naar toe te moeten!!!.
Omdat ik beperkingen heb aan het bewegingsapparaat, kan ik al een tijd niet zelfstandig mijn pantykousjes aantrekken <doordat ik zelf niet bij mijn voeten kan komen> en nu het weer aardig richting HERFST gaat en het frisser wordt, kreeg ik opeens het idee van daar moet toch een oplossing voor wezen.
Samen met mijn man reden wij naar een speciale zaak voor hulpmiddelen< voor mensen met beperkingen> daar aangekomen vonden wij al snel het rek met daar in verschillende producten die voor mijn probleem een oplossing moesten zijn, intussen was er een vriendelijke dame aankomen lopen en vroeg ons of zij ons kon helpen, na mijn verhaal aangehoord te hebben, bleek dat wij de goede producten al in de hand hadden, op mijn vraag hoe het nu precies werkte, kreeg zij een kleur en vertelde dat zij tot haar schaamte dit product nooit had uitgeprobeerd, dus veel wijzer werden wij van haar niet, maar antwoorden zij, als het niet aan U eisen voldoet, mag U het altijd terug brengen zo gezegd-zo gedaan, al vonden wij de prijs wel erg hoog voor wat bleek <een stukje plastic... met twee lintjes eraan> de verkoopster zij dat zij het er inderdaad mee eens was, en dat dit met de meeste hulpmiddelen het geval was, wat zij zelf niet zo leuk vond. Maar ja daar kon zij volgens mij ook niets aan doen.
Bij thuiskomst het gelijk te hebben geprobeerd, bleek het voor mijn probleem heel goed te werken, en was ik toch blij dat ik er weer een stukje zelfstandigheid had bij gekregen!
Alleen vindt ik het geen prettig gevoel, dat als je al door het leven gaat met beperkingen, er zo schandalig veel op deze hulpmiddelen verdient moet worden < kijk het is natuurlijk hartstikke fijn, dat er dingen zijn voor uitgevonden, en ze mogen daarom best er aardig wat mee verdienen, maar ZOVEEL vindt ik een beetje Asociaal>
ZO hèhè, de fyshio zit er voor vandaag weer op! Valt af en toe niet mee, maar ja alles voor het goede doel. Toen ik vanmorgen op de home trainer bezig was, werd mijn fysiotherapeut even weg geroepen voor een telefoontje, toen hij terug was vertelde hij mij wie er gebeld had, ik was even met stomheid geslagen !
Ongeveer twee maanden geleden ontmoeten ik in de oefenruimte van de fyshio een jongeman, flesje water bij hem zo was hij ingespannen bezig met zijn oefeningen, toen hij even stoom had afgeblazen zei hij tegen mij nou .Zo te zien heb je een betere conditie dan ik, waarop ik antwoorden dat hij waarschijnlijk, als hij goed zou blijven oefenen ook een betere condie zou opbouwen, toen wij met z,n twee-en in de oefenruimte overbleven, en klaar waren met de oefeningen, vroeg hij mij waarom ik bij de fyshio aan het oefenen was en waarvoor de behandeling dienden, ik vertelede in het kort mijn achtergrond, waarop ik hem ook vroeg waarom en waarvoor hij hierwas, ik schrok enorm van zijn antwoordt, hij vertelde mij dat hij met VEEL geluk misschien nog een week of zes te leven had, maar als het aan hem lag hij hoopte dat het nog wat langer van het leven kon genieten, want dat hij het nog veel te leuk vond <dat leuke bestond dan .uit liggen op de bank, even n.d. fyshio, en dan weer liggen en niks anders dan nog eens liggen>
Ik wist niks te antwoordde, wat MOET je daar ook op antwoorden?Verleden week hoorde ik dat hij was opgenomen in het ziekenhuis en dat het einde voor hem waarschijnlijk vlug was aangebroken.
Nu het telefoontje vanmorgen was van dezelfde jongeman, met de mededeling..dat hij weer thuis was en van opgeven voorlopig nog geen sprake was, omdat hij het leven nog veel te leuk vond, hij liet mij de groeten overbrengen, en wenste mij veel succes met MIJN gezondheid! Weer werd ik stil en had heel LANG geen woorden hier voor!
ZO; vandaag weer eens een zonnetje gezien! En er lekker even tussen uitgeweest, een paar boodschapjes gedaan, en veel mensen gesproken. Zo hebben ze allemaal hun eigen verhaal, soms wordt je van die verhalen, ook niet erg vrolijk af en toe is het net, of-dat alle mensen kampen met problemen en ziekte!
Als je een paar regendagen binnen hebt gezeten, en je bezig bent, met je eigen pijntjes, denk je vaak dat jij de enige bent, met dat vervelende gevoel, maar als ik dan bezig bent, m,n eigen een echte zielepoot te vinden, krijg ik een hekel aan me zelf, er zijn immers ZO VEEL mensen, met veel ergere dingen!
Ik heb me daarom voorgenomen, om van ieder FIJN en MOOI moment intens te gaan genieten! Vaak ben je ZO met JEZELF bezig! datje pas later ontdekt dat <dat moment> nu juist het moment was, waarop jij jezelf FIJN en GELUKKIG voelde!en dat GOEDE gevoel wil ik een plekje in m,n hart geven, zodat ik het in mindere tijden weer kan herbeleven en voelen!
Gisteren een heel gezellige dag gehad, maar vraag ik me af .Waarom kunnen fijne dingen, nu nooit helemaal zonder zorgen worden beleefd?
Weken van tevoren was dit bezoek al aangekondigd, onze oudste dochter en kleindochter, nou ja KLEIN .twee en twintig lentes jong, zou gezellig met haar moeder meekomen, ik verheugde me daar enorm op, helemaal omdat de eerdere afspraak, die we hadden gemaakt, niet door kon gaan, door opspelende galstenen, bij dochterlief, <die op een oproep > v.h. zieken wacht, voor een operatie, nu zou het er dan toch van komen, ook omdat kleindochters vakantie afliep, zij woont in het westen v.h. land, en daar beginnen de scholen a.s. maandag alweer, en daar zij lerares is,zitten er voor haar zes weken vakantie alweer op.
Toen ik afgelopen zondagavond, even achter de PC zat en mijn oudste dochter een berichtje stuurde, met de mededeling, dat het bezoek wel doorging, maar de stemming heel bedrukt was, van onze kleindochter, wat was er gebeurd, nu na twee en een half jaar vriendschap, had haar vriend besloten, er mee te willen stoppen, en dat zonder ook maar enige ruzie,s of uiteenlopende mening! Nu die klap was HEEL HARD aangekomen, TE HARD!
ZO HARD, dat ik zelfs de blik en de tranen, die er rijkelijk stroomde, niet verdragen kon! Hoe pijn kan het doen, je kleinkind, zo verdrietig te zien, en je haar niet helpen of troosten kan!
Wij vonden het een LEUKE en AARDIGE jongen, die keren, dat wij hem hebben, gezien, maar hadden hem toch wat verstandiger verwacht, om het besluit van hem, op een wat andere manier, dan dat hij het nu bracht, aan haar te vertellen!
Maar ja, je bent jong, en je staat er waarschijnlijk niet bij stil, dat je zulk soort besluiten, op TWEE manieren, kan vertellen .allebei betekent het voor de Eén, verdriet, maar met een BEETJE GEVOEL, kan je het ook anders brengen!
Ze kijkt mij aan, en komt RECHT naar MIJ toelopen, ze zet haar rollator, opzij, en schuifelt met haar hand steun zoekent, bij iedere stoel die ze tegen komt, en zegt <of het gisteren was, dat ik haar v.d. laatste maal gezien hebt> ZO ik kom naast jou zitten!!!de stoel die ze onder de tafel vandaan wil trekken, is wat te zwaar voor haar, ik trek hem naar achteren, en met een ZUCHT laat zij zich er welgedaan invallen, ik kan nog net een kussentje, als steun achter haar rug duwen!
ZIJ .is een HONDERD jaar OUDE-DAME, die voor een half jaar terug, nog twee maal per week,< bij ons in het verzorging,s tehuis, waar ik als vrijwilgster twee maal per week helpt met het handwerken> bij ons kwam breien, zij zat altijd VOL HUMOR, maar zo heel af en toe ..leefde zij opeens, heel eventjes .in een VER verleden! Maar als zij HAAR GOEDE dag had, vroeg zij, om het kwartier .HOEVEEL RIBBELS moet ik nog? En als wij dan andwoorden van O, je bent er nog lang niet, nog een stuk of tien, was haar vraag ZOVEEL NOG???, als ik dat nog maar haal, waarop wij haar andwoorden, met NATUURLIJK wel, U wordt honderd,dan zuchte zij PHOE-PHOE, dat duurt nog lang!
Maar inmiddels is haar HONDERDSTE verjaardag al een maand of vier geleden, GROOTS geviert, maar weet ze het allemaal niet zo goed meer!
Maar waarschijnlijk heeft zij vandaag, een HELDER idee, en dacht na het doen van haar middagslaapje .ik ga lekker breien!wat haar niet opviel, was dat wij klaar stonden, om naar huis te gaan en al de andere dame,s alweer terug naar hun kamer,s waren gebracht, ik gaf haar een lekkere, BON-BON, en zij zat er hevig zuigend, van te genieten, toen zij hem opgesmikkelt had, zij de andere vrijwilgster, ik zal U even terug, naar U kamer brengen, waarop zij hevig verontwaardigt zij, NOU AL? IK BEN HIER NET! Toen wij haar vertelde, dat wij naar huis gingen, stond ze moeizaam op, en andwoorden nu dan zit er voor mij, niets anders op, dan dat ik ook maar naar huis toe gaat!
Ik vroeg me ineens af, of ik ook HONDERD zou willen worden?na heel even nagedacht te hebben, denk ik van NEE, zo oud hoef ik niet te worden!
Wat kan een mens GENIETEN ! van een stukje PRACHTIGE natuur,zomaar even, na de koffie, met z,n tweetjes een stukje fietsen, en dan lang een dijkje, niet een gewoon KAAL stuk dijk, NEE dit dijkje voert je langs meertjes verscholen tussen het groen! Langs bramenstruiken, die volop in bloei staan, dan weer een OUD boerderijtje met een stuk weideland, waar je, je zeker zo,n jaar of 60in de tijd terug waant! En dat stuk natuur vindt je dan ongeveer tussen twee autowegen en aan de rand van een grote stad!
Het fietstochtje duurt bij elkaar een kleine drie kwartier! Maar het geeft mij ZOVEEL nieuwe energie en bij thuiskomst heb ik het gevoel dat ik terug bent van een Minivakantie! Kortom ik voel mij een GELUKKIG mens . Dat wij met z, n tweetjes, ZOVEEL kunnen genieten van een SIMPEL fietstochtje
Vanmorgen op de fyshio, had ik een gesprekje met een mevrouw, die om gezondheidsredenen er aan dacht, om ook een scootmobiel te gaan kopen.
Van het Eén kwam het ander, zij vroeg mij < ik rijdt nm. al 5 jaar scootmobiel> of het beviel, en wat het verschil tussen drie wielen of vier wielen was, en nog verdere informatie.
Maar toen kwam de aap uit de mouw .. zij voelde zich ten opzichte van haar kennissen en buren een beetje aanstellerig, want zei ze tegen mij, ze zien mij in en rond het huis gewoon lopen, en dan zit ik buiten ineens in een scootmobiel!En zij had er GROTE moeite mee, dat het TOCH weer, een stuk inleveren was!
Ik antwoorden toen, je bent andere mensen geen uitleg schuldig .En het is waar, dat het voor jezelf een hele GROTE stap is, het is ook niet niks, je doet dat niet voor je lol, maar als het fietsen en lopen niet meer lukt, wat is het dan toch FIJN , dat deze hulpmiddelen er zijn en je er nog gebruik van KAN maken, het is een heel groot stuk zelfstandigheid, wat je door dit hulpmiddel krijgt!En ik moet er niet aan denken, dat iemand mij dit ooit af zou nemen, ik hoop dan ook, dat mijn gezondheid dusdanig blijft, dat ik nog HEEL LANG scootmobiel kan rijden!!!!!
Toen ik haar dit als antwoordt gaf, zei ze ja je hebt gelijk, maar toch blijf ik het MOEILIJK vinden.maar ik vraag mij nog steeds af, wat zij nu het moeilijkst vindt, voor haar zelf? of voor wat de mensen wel niet zullen denken?
Ik ben Maartje
Ik ben een vrouw en woon in s,Hertogenbosch (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 08/03/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen- wenskaartenborduren-breien-en mijn grootste hobby samen met BEJAARDEN handwerken!!.
Ik ben Maartje
