We hadden met de kinderen zaterdagavond kwart voor zes ons te verzamelen onder aan de Euromast in Rotterdam.
Martin werd 11 oktober 70, maar omdat dit op een maandag viel en de kinderen dan allemaal zo hun werkzaamheden hebben, kwamen wij op deze datum uit!
Wij hebben ons halve leven in Vlaardingen gewoond en onze oudste dochter woont daar nog steeds, maar de jongste dochter is samen met haar man eerst naar Fynaard vertrokken en woont sinds 10 jaar in Dinteloord.
Daarom leek het ons leuk om daar samen met de kinderen en aanhang en kleinkind eens lekker te gaan eten!
Nu ik kan het iedereen aanraden daar eens heen te gaan, wat een prachtig uitzicht op zo, n hoogte en wat een zonsondergang, daar wordt je dan gewoon een beetje stil van! ( maar dat moment duurde niet lang > daar wij die middag niet zoveel thuis hadden gegeten met in ons achterhoofd, anders zitten we vanavond veel te snel vol!
Nu het eten was hartstikke goed en de wijntjes en andere dranken die erbij genuttigd werden, verhoogde alleen maar de sfeer van dit fam: feestje. Het deed ons als ouders zijnde heel goed zo ons kroost weer eens allemaal bij elkaar te hebben, dat komt niet ZO vaak meer voor!
Maar kleine kinderen worden groot en worden volwassen en leiden zo hun eigen leven, en Oma en Opa worden steeds OUDER en dat voel je des te meer als kinderen en kleinkind zo weer eens in de zoveel tijd rond de tafel zitten!
Maar wat een rijkdom .Allemaal gezond, wat wenst een mens nog meer?
Morgen alweer 1 oktober, wat gaat de tijd snel !!!
Ben vanmorgen met Martin even een paar boodschapjes wezen doen, leuke hebbedingetjes gekocht en even bij de viswinkel een broodje lekkerbek gegeten en wat gedronken.
Het ging onder het mom van zullen we hier even gaan zitten en een broodje eten? Maar de keiharde waarheid was gewoon, dat ik bijna niet verder kon lopen, vanwege de pijn in m,n rug en been, wat doet dat iedere keer toch pijn ZOmet je beperking geconfronteerd te worden, < maar allee, het broodje smaakte heerlijk > en dacht ik bij mij zelf gewoon doorgaan meid met ademhalen .Er zijn ERGERE dingen in de wereld,en tenslotte je loopt al zeven en zestig jaar, dus mag je nog niet mopperen!
Hebben een paar heerlijke dagen achter de rug, maar het weer werkte niet ECHT mee < het spreekwoord dat luid, je krijgt wat je verdiend hebt> daar woordt ik niet ECHT vrolijk van. Ik had toch iets MEER verwacht, maar die dag dat het droog was, is mijn grootste wens vervult..en datwas .zelf weer voelen hoe het is om zelfstandig een klein wandelingetje over een paadje tussen de bloeiende heide te lopen! Nu het was HEERLIJK met een lekker zonnetje en een licht briesje, en de hei stond volop in bloei, en was PRACHTIG paars.
Wat een mens GENIETEN kan van zo,n ogenblik! Na zoveel jaren dit niet hebben kunnen doen, gaat er op zo,n ogenblik zoveel emotie door je heen, dat kun je andere mensen met geen woorden overbrengen, maar ik heb dit momentje opgeslagen in m,n binnenste, zodat ik het op mindere dagen weer te voorschijn kan halen, en dan denken .zo! daar ben ik toch maar mooi na zoveel jaar weer geweest.
Zo, vandaag wordt een spannende dag voor onze OUDSTE dochter! Al maanden is zij aan het sukkelen..allemaal van die wazige pijntjes, kortom ze voelde zich maar steeds beroerder worden, eindelijk na veel onderzoeken kwam er na een buikecho de mededeling dat haar galblaas met steentjes verwijderd moest worden en gaat dit vandaag gebeuren!
Het wordt haar eerste operatie en ze heeft er toch nog een paar weken op moeten wachten, zodat ze er steeds meer tegen op ging zien!
Daar wij niet dicht bij haar i.d. buurt wonen, belde onze schoonzoon ons vanmiddag om 2 uur op dat de operatie goed was verlopen, en dat hij over een uur of twee bij haar op bezoek mocht komen! Ik slaakte een zucht van verlichting
Het is GOED dat er ziekenhuizen zijn, maar ..je kunt er beter op bezoek gaan, dan er voor een operatie naar toe te moeten!!!.
Omdat ik beperkingen heb aan het bewegingsapparaat, kan ik al een tijd niet zelfstandig mijn pantykousjes aantrekken <doordat ik zelf niet bij mijn voeten kan komen> en nu het weer aardig richting HERFST gaat en het frisser wordt, kreeg ik opeens het idee van daar moet toch een oplossing voor wezen.
Samen met mijn man reden wij naar een speciale zaak voor hulpmiddelen< voor mensen met beperkingen> daar aangekomen vonden wij al snel het rek met daar in verschillende producten die voor mijn probleem een oplossing moesten zijn, intussen was er een vriendelijke dame aankomen lopen en vroeg ons of zij ons kon helpen, na mijn verhaal aangehoord te hebben, bleek dat wij de goede producten al in de hand hadden, op mijn vraag hoe het nu precies werkte, kreeg zij een kleur en vertelde dat zij tot haar schaamte dit product nooit had uitgeprobeerd, dus veel wijzer werden wij van haar niet, maar antwoorden zij, als het niet aan U eisen voldoet, mag U het altijd terug brengen zo gezegd-zo gedaan, al vonden wij de prijs wel erg hoog voor wat bleek <een stukje plastic... met twee lintjes eraan> de verkoopster zij dat zij het er inderdaad mee eens was, en dat dit met de meeste hulpmiddelen het geval was, wat zij zelf niet zo leuk vond. Maar ja daar kon zij volgens mij ook niets aan doen.
Bij thuiskomst het gelijk te hebben geprobeerd, bleek het voor mijn probleem heel goed te werken, en was ik toch blij dat ik er weer een stukje zelfstandigheid had bij gekregen!
Alleen vindt ik het geen prettig gevoel, dat als je al door het leven gaat met beperkingen, er zo schandalig veel op deze hulpmiddelen verdient moet worden < kijk het is natuurlijk hartstikke fijn, dat er dingen zijn voor uitgevonden, en ze mogen daarom best er aardig wat mee verdienen, maar ZOVEEL vindt ik een beetje Asociaal>
ZO hèhè, de fyshio zit er voor vandaag weer op! Valt af en toe niet mee, maar ja alles voor het goede doel. Toen ik vanmorgen op de home trainer bezig was, werd mijn fysiotherapeut even weg geroepen voor een telefoontje, toen hij terug was vertelde hij mij wie er gebeld had, ik was even met stomheid geslagen !
Ongeveer twee maanden geleden ontmoeten ik in de oefenruimte van de fyshio een jongeman, flesje water bij hem zo was hij ingespannen bezig met zijn oefeningen, toen hij even stoom had afgeblazen zei hij tegen mij nou .Zo te zien heb je een betere conditie dan ik, waarop ik antwoorden dat hij waarschijnlijk, als hij goed zou blijven oefenen ook een betere condie zou opbouwen, toen wij met z,n twee-en in de oefenruimte overbleven, en klaar waren met de oefeningen, vroeg hij mij waarom ik bij de fyshio aan het oefenen was en waarvoor de behandeling dienden, ik vertelede in het kort mijn achtergrond, waarop ik hem ook vroeg waarom en waarvoor hij hierwas, ik schrok enorm van zijn antwoordt, hij vertelde mij dat hij met VEEL geluk misschien nog een week of zes te leven had, maar als het aan hem lag hij hoopte dat het nog wat langer van het leven kon genieten, want dat hij het nog veel te leuk vond <dat leuke bestond dan .uit liggen op de bank, even n.d. fyshio, en dan weer liggen en niks anders dan nog eens liggen>
Ik wist niks te antwoordde, wat MOET je daar ook op antwoorden?Verleden week hoorde ik dat hij was opgenomen in het ziekenhuis en dat het einde voor hem waarschijnlijk vlug was aangebroken.
Nu het telefoontje vanmorgen was van dezelfde jongeman, met de mededeling..dat hij weer thuis was en van opgeven voorlopig nog geen sprake was, omdat hij het leven nog veel te leuk vond, hij liet mij de groeten overbrengen, en wenste mij veel succes met MIJN gezondheid! Weer werd ik stil en had heel LANG geen woorden hier voor!
ZO; vandaag weer eens een zonnetje gezien! En er lekker even tussen uitgeweest, een paar boodschapjes gedaan, en veel mensen gesproken. Zo hebben ze allemaal hun eigen verhaal, soms wordt je van die verhalen, ook niet erg vrolijk af en toe is het net, of-dat alle mensen kampen met problemen en ziekte!
Als je een paar regendagen binnen hebt gezeten, en je bezig bent, met je eigen pijntjes, denk je vaak dat jij de enige bent, met dat vervelende gevoel, maar als ik dan bezig bent, m,n eigen een echte zielepoot te vinden, krijg ik een hekel aan me zelf, er zijn immers ZO VEEL mensen, met veel ergere dingen!
Ik heb me daarom voorgenomen, om van ieder FIJN en MOOI moment intens te gaan genieten! Vaak ben je ZO met JEZELF bezig! datje pas later ontdekt dat <dat moment> nu juist het moment was, waarop jij jezelf FIJN en GELUKKIG voelde!en dat GOEDE gevoel wil ik een plekje in m,n hart geven, zodat ik het in mindere tijden weer kan herbeleven en voelen!
Gisteren een heel gezellige dag gehad, maar vraag ik me af .Waarom kunnen fijne dingen, nu nooit helemaal zonder zorgen worden beleefd?
Weken van tevoren was dit bezoek al aangekondigd, onze oudste dochter en kleindochter, nou ja KLEIN .twee en twintig lentes jong, zou gezellig met haar moeder meekomen, ik verheugde me daar enorm op, helemaal omdat de eerdere afspraak, die we hadden gemaakt, niet door kon gaan, door opspelende galstenen, bij dochterlief, <die op een oproep > v.h. zieken wacht, voor een operatie, nu zou het er dan toch van komen, ook omdat kleindochters vakantie afliep, zij woont in het westen v.h. land, en daar beginnen de scholen a.s. maandag alweer, en daar zij lerares is,zitten er voor haar zes weken vakantie alweer op.
Toen ik afgelopen zondagavond, even achter de PC zat en mijn oudste dochter een berichtje stuurde, met de mededeling, dat het bezoek wel doorging, maar de stemming heel bedrukt was, van onze kleindochter, wat was er gebeurd, nu na twee en een half jaar vriendschap, had haar vriend besloten, er mee te willen stoppen, en dat zonder ook maar enige ruzie,s of uiteenlopende mening! Nu die klap was HEEL HARD aangekomen, TE HARD!
ZO HARD, dat ik zelfs de blik en de tranen, die er rijkelijk stroomde, niet verdragen kon! Hoe pijn kan het doen, je kleinkind, zo verdrietig te zien, en je haar niet helpen of troosten kan!
Wij vonden het een LEUKE en AARDIGE jongen, die keren, dat wij hem hebben, gezien, maar hadden hem toch wat verstandiger verwacht, om het besluit van hem, op een wat andere manier, dan dat hij het nu bracht, aan haar te vertellen!
Maar ja, je bent jong, en je staat er waarschijnlijk niet bij stil, dat je zulk soort besluiten, op TWEE manieren, kan vertellen .allebei betekent het voor de Eén, verdriet, maar met een BEETJE GEVOEL, kan je het ook anders brengen!
Ik ben Maartje
Ik ben een vrouw en woon in s,Hertogenbosch (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 08/03/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen- wenskaartenborduren-breien-en mijn grootste hobby samen met BEJAARDEN handwerken!!.
Ik ben Maartje
