Vanmiddag naar het
bejaardenhuis geweest om te helpen met handwerken.
Is altijd heel gezellig,
ik neem dan iedere vrijdag iets lekkers mee voor bij de koffie of thee, dat is
dan altijd smullen geblazen, wat wij thuis dood gewoon vinden ( een koekje bij
de koffie) vinden de OUDJES iedere keer weer een traktatie!
Iedere keer als ik er naar toe gaat denk ik is
die en die er vanmiddag? Maar vanmiddag was ons clubje wel heel erg klein, drie
dames in de leeftijd van 89-87 en 86 zijn door ziekte verhinderd, en bleef het
daar nu maar bij, maar afgelopen jaar zijn er drie dames overleden!
Je weet dat de leeftijd
mee gaat spelen, maar het is iedere keer weer een groot gemis!
We hopen, dat we wat
dames erbij kunnen betrekken van de dagopvang, maar voor de mensen met deze
leeftijd, blijft de drempel nog steeds te hoog, vaak horen wij ze zeggen,
JA vroeger, toen kon ik heel goed breien en haken, maar nu .Maar al zij
eenmaal met steun v.d. leidsters, de stap hebben genomen, GENIETEN zij er met
volle teugen van en door hun breikunst en knutselwerk, ontstaan de mooiste en
grappigste dingen ( waar zij dan ook heel trots op zijn ) en wij de
vrijwilligsters zijn dan niet minder trots en blij, die blije gezichten te zien
geeft dan ook een heel GOED gevoel!
Vanmorgen even
boodschappen wezen doen, lekker even door het park met de scootmobiel, en een bedrijvigheid
dat het is op het dierenparkje!
Lekker even op het
winkelcentrum rond struinen, nadat ik mijn boodschappen heb gedaan, kom ik
langs de juwelier, die een vrijdag overvallen en bedreigd is met een pistool,
ik zie dat ze weer open zijn, ik zie ook de juweliersvrouw in de winkel bezig
en ik denk dat is KNAP! Ik besluit in de tegenover gelegen Albert Hein een bloemetje
te kopen en dat even af te geven aan haar, ik maak namelijk wel eens een
praatje met haar.
Als ik de winkel in komt
en haar de bloemen geeft, slaat ze beide armen om mij heen, en zegt GOD DANK wij
leven nog!
Ik moet na wel drie
kussen van haar even gaan zitten, terwijl roept zij haar man, die achter bezig
is, ik zeg dat ik het heel DAPPER van hem vindt om de zaak weer gewoon te
openen, en vraag of hij niet bang is, hij geeft als antwoord ik niet,
natuurlijk ben ik flink geschrokken, maar voor al mijn trouwe klanten ga ik
gewoon weer open, er zijn MEER GOEIE mensen dan SLECHTE en ik blijf geloven in
de GOEIE !
Ik vind dat heel dapper,
maar denk ik, ik zou geloof ik NIET zo snel de knop om kunnen schakelen!
Ik ben
vanmiddag met mijn man naar een tennismaatje van mijn man geweest, het was niet
zomaar een gezellig bezoekje, maar een zieken bezoek!
Deze .Jan is
negen en zeventig jaar oud, maar die paar keer dat ik hem op het tennispark
tegenkwam en hem fanatiek een pot tennis zag spelen, schatte ik hem hooguit op
een jaar of twee en zeventig!
Een paar weken
terug hoorden wij dat Jan een zware operatie moest ondergaan, alleen wist hij
nog niet precies wanneer, want er moest nog verder onderzoek plaats vinden.
Een week of
twee geleden, ging bij ons de telefoon en was Jan aan de lijn en zei, ik moet
jullie niet zo, n goede boodschap vertellen, bij mij is kanker geconstateerd
met flink wat uitzaaiingen, dat houd in dat ik niet meer wordt geopereerd, maar
dat ik een paar bestralingen krijg en dat er voor de rest niets meer aan te
doen is! Nou daar sta je dan aan de telefoon ..je zoekt naar woorden, maar wat
te zeggen?
Nu ongeveer
twee weken later en na alle onderzoeken,hebben wij hem vanmiddag een bezoekje
gebracht! In de auto op weg er na toe, denk je dan wat moet ik eigenlijk
zeggen, tegen iemand die weet dat hij binnen niet al te lange tijd dood gaat?
Maar je maakt
je vaak druk om niks, want na een kop koffie, begon hij zelf over zijn ziekte
te praten, en dan loopt het gesprek iegelijk vanzelf, hij benoemt de dingen die
voor hem en zijn vrouw belangrijk zijn , en verwachtvan ons niet dat wij op die punten en vragen
de antwoorden geven!!!
Het is echt ZALIG
weertje! Ik weet al wat we na de koffie gaan doen (fietsen ) dat houd in, mijn
man op de fiets en ik op m,n scootmobiel.
We besluiten een
rondje langs de GROTE PLAS te rijden, maar als we op de helft v.d. plas zijn,
heb ik zin om nog een stuk door te rijden.
We besluiten een
route te rijden die we al vaker hebben gedaan, en halverwege ligt er een cafeetje
waar we lekker een uitsmijter willen eten.
Je kunt daar heerlijk
op het terras zitten i.h. zonnetje en naar het voorbijgaande verkeer kijken,
maar HELAAS het is deze dag gesloten, mijn man wijst n.d. overkant en zegt, we
kunnen daar langs het dijkje naar de sluis van Engelen rijden, na het drukke
kruispunt te zijn overgestoken, komen we op een prachtig dijkje met aan de ene
kant weilanden en de andere kant een riviertje, we zijn niet de enige die hier
rijden, veel fietsers en vooral motorrijders vinden het heerlijk hier de
bochtige dijk langs te suizen!
Ik bedenk me, op dat
moment wat een UITVINDING toch! Zo,n scootmobiel ik zou hem voor geen GOUD
willen missen! En ik besef ineens als ik dit ding niet had, had ik vandaag ook
niet ZO op het dijkje van ZON en WIND kunnen genieten, met alle andere
fietsers!
( wat kan een mens
zich dan op zo,n moment RIJK voelen )
Onze
jongste dochter is een weekje met vakantie, ik denk onwillekeurig terug n.d.
eerste keer dat ik op vakantie ging in mijn leven!
Dat
was in 1957, mijn Vader en Moeder hadden sinds kort de beschikking over een
bromfiets ( berini en zundap ) en hadden met vrienden afgesproken om een week
op de brommer met vakantie te gaan naar Epe (GLDL) nu dat was wat hoor, ik kon
er bijna niet meer van slapen en telde de nachtjes af, maar ja eerst moest de
reis uitvoerig worden uitgestippeld en de vrouwen vroegen zich gelijk af, wat
je nu op een bromfiets allemaal mee kon nemen.
Ik
moest bij mijn Vader achterop en mijn Moeder moest alle bagage op haar
bromfiets meetornen!
Eindelijk
was het ZO ver, wij gingen s, morgens om zes uur rijden, brood mee, dat zouden
wij in een café met een kop koffie opeten!
Nou .Na
drie uur achterop een brommer gezeten te hebben, voelde ik m,n billen haast
niet meer, dus was de koffie stop een verademing voor mij! Op de vraag of wij
er nu haast al waren, werd er gezegd, dat wij nog NIET op de helft waren, ik
begon het toch allemaal minder leuk te vinden, maar ach .n.d. boterham en een
blik op de kaart viel het allemaal best weer mee! Het was prachtig weer, en na
nog een keer te hebben gestopt, moesten we nog ongeveer 20 km, dus dat schoot
lekker op! Wij hadden een houten PIPOWAGEN op een vakantiepark gehuurd, en bij
aankomst waren we het met z,n allen erover eens dat dit toch wel het TOPPUNT van
een kampeer vakantie was!
Ik
was toender tijd 13 jaar en heb in mijn geheugen, nooit meer zo,n
prachtvakantie meegemaakt, alleen al het slapen BOVEN elkaar, en dan midden in
een BOS, dat was voor mijn ( stadskind ) het mooiste wat een mens kon wensen! Alleen
de reis per brommer was toen opzich al een wereldreis! We hadden er zo,n 8 uur
over gedaan, ik durf er haast niet over te vertellen aan jonge mensen, ze
kijken je echt Zo MEEWARIG aan, met een blik van .Mens lekker interessant, nee naar
Aruba of Bonerre, dat is pas interessant tegenwoordig! Wat heb je nu hier in
NEDERLAND te zoeken, NIKS toch?
Zestig jaar
geleden kreeg ik als kind met Pasen, mijn zondagse jurk aan en een grote strik
in mijn haar!
Toen kwam de tijd
dat ik zelf twee dochters had, en gelukkig hadden we altijd voor de Pasen, de
kinderbijslag binnen en gingen wij de week voor Pasen ( altijd ) naar CenA met
onze twee dochters, we zochten altijd eerst voor de OUDSTE en daarna voor de
JONGSTE,naar een mooi jurkje, maar als
je dacht dat zij dat fijn of leuk vonden, dan vergisten wij ons.
De eerste jurkjes
passen vonden ze nog wel leuk, maar bij de tweede of derde vonden ZIJ er niks
meer aan, en menigmaal vloeiden er traantjes! Met het vooruitzicht dat wij daarna
FRIETJES gingen eten,slaagden we er toch in, en hadden we volgens ons de aller-leukste
jurkjes, en voor een leuke prijs!
Daarna moesten er
natuurlijk ook korte witte sokjes bij en zwarte lakschoentjes! We kwamen daarna
doodmoe thuis en waren blij dat we goed waren geslaagd!
Maar O wee, met
Pasen hadden we de kachel meestal op de hoogste stand staan, ZO KOUD was het,
maar dochterslief, moesten en zouden in die dunnen jurkjes en korte kousjes
aan, naar de beide Oma,s en Opa,shun
MOOIEjurkjes en schoenen laten zien,
met hun dikke winterjassen aan kwamen ze dan BIBBERENT van de kou, met rooien neuzen
bij Oma en Opa aan, die hun UITGEBREID bewonderden, maar tegen mij in de keuken
zeiden, hoe kan je dat nou doen, dat is toch veel te KOUD ?
Na de koffie met
gebak , gingen we met allebei een PAASKIP in een mandje, en met eieren er om
heen op naar de volgende Oma en Opa, waar weer de vraag aan mij, in de keuken
herhaald werd, hoe of ik dat nou wel kon doen, met dit KOUDE weer!
Jaren later, toen
onze dochters zelf kinderen hadden, herhaalde deze ceremonie zich, en mijn
vraag was hoe kan je dit nou doen?
Zo loop ik n.d. keuken, en denk
tegelijk wat moest ik nou ook alweer halen?
En wat ik helemaal erg vindt, is
dat ik van boven naar beneden komt, met wasgoed in m,n armen en dat ik dat al
een keer i.d. afvalbak van de keuken heb gegooid, nou vraag ik je, is dat nou
niet erg?Dat vind ik tienmaal erger dan dat je niet op een naam kunt komen.
Mijn man zegt dan, je bent niet geconcentreerd
met de dingen bezig, waar hij dikwijls gelijk in hebt, maar ik betrap HEM toch
ook vaak op deze vergeet momenten! Dus heeft het toch wel degelijk iets met
ouderdom te maken
volgens mij.
Maar er zijn van die dingen die hij
nooit schijnt te vergeten,ik verras hem wel eens op woensdag of zaterdag op een
puddingbroodje ( daar is hij helemaal dol op )1 x in de week moet dat kunnen vind
ik, maar hij VERGEET dan op
zaterdagniet te zeggen als ik
boodschappen ga doen, breng je nog een lekker puddingbroodje mee ?
Heb
het de laatste tijd druk gehad met schoolbank.nl
Ik
had daar wel eens naar zitten kijken, maar kwam eigenlijk niet veel verder dan
1 oude klassenfoto.
Ik
had wel gelezen dat je daar lid van kon worden, maar dacht ja, dan ben je lid
en wat dan? Maar het toch maar gedaan, met als resultaat .. 3 oud klasgenootjes
en de zo fel begeerde klassenfoto,s, ik had helaas geen enkele foto, daar mijn
Moedertje erg van opruimen hield, de laatste jaren van haar leven, als ik haar
wel eens vroeg of zij nog oude foto,s en schoolfoto,s van mij had, gaf ze ook
steevast als antwoordt ..ik NIET, ik heb al die ouwe troep opgeruimd!
Ik
had niet verwacht dat er zulke LEUKE contacten zouden volgen op mijn
lidmaatschap, en hoe meer mailtjes met verhalen worden gestuurd, hoe MEER herinneringen er in mij hoofd terug komen, het
is ook ontzettend mooi om te lezen hoe de levens van je klasgenootjes verlopen
zijn, vooral van Eén van mijn klasgenootjes die mij vertelden dat zij 10
kinderen had gekregen en dat zij nu 35 kleinkinderen en 15 achterkleinkinderen
heeft, moet je na gaan dat ik enigskind ben en mijn man ook en wij zelf twee
dochters hebben en 1 kleinkind.
Zij
vertelde er ook bij dat zij aan de gevreesde ziekte lijdt, maar op mijn vraag
aan haarhoe zij nu haar tijd indeeldt zei ze, dat haar hele huis VOL hangt met
zelf geschilderde schilderijen, dat is HAAR grootste hobby!
Wat gebeurt er toch allemaal om je heen, op deze wereld, wat maken wij mensen er toch een grote puinhoop van!
De wereld is ZO mooi, maar wat er nu overal gebeurt, oorlog-geweld-agressie en dan niet te vergeten de natuurrampen,
Kijk ik ben zelf helemaal niet Zo negatief, maar een dinsdag,ging ik mijn blinde vriend ophalen om n.d. fysio te gaan, toen hij mij het volgende vertelde, die avond er voor was er om 8 uur gebeld ( normaal zei hij, doe ik s,avonds niet open ) maar omdat het nu s,avond,s wat langer licht is, vroeg zijn vrouw hem de deur te openen,om te kijken wie er waren, er stonden twee jonge mannen, die vertelden dat zij de watermeter moesten nakijken, hij vroeg hun wat de werktijden van hun waren, hij vertelden mij dat hij v.d. zekerheid, altijd nog een OUDE ! blindegeleidestok naast de deur en onder handbereik had staan en dat hij die alvast voorzichtig had beetgepakt,( omdat hij het al met al een vreemd verhaal vond) maar toen zij dat i.d. gaten kregen, wilde zij hem opzij duwen en zeiden nogmaals dat zij naar binnen moesten om hun werk te doen,
Mijn vriend zei hun, dat zij de andere dag maar terug moesten komen om hun werk te doen, waarop zij hem met geweld naar binnen duwden! hij zei met trots, dat hij ze allebei een keiharde klap met de stok had gegeven, en met veel moeite de deur dicht had gekregen, daar zij nog probeerden om hun voet er tussen te zetten! Toen hun dat niet lukte, hebben zij een paar harde trappen tegen de deur gegeven waarna ze waren weggegaan!
Na het gebeuren per telefoon aan de politie gemeld te hebben,(waarop ze hem bedankte voor het telefoontje) en hem adviseerden s,avonds vooral NIET meer de deur open te doen! dan vraag je-je toch echt af, in wat voor wereld leven wij?
We hadden een dinsdagmorgen samen afgesproken om vandaag ( vrijdag ) na onze fyshio, koffie in een gezellig cafeetje te gaan drinken, dit proberen we zo, om de vijf weken een keer te doen.
Ik zit twee maal i.d. week op fyshio, na een reeks rugoperatie,s en 1 nekoperatie, om toch een beetje in conditie te blijven en behandelt te worden!
Mijn fyshiovriendin is van mijn leeftijd en onze mannen hebben een paar jaar samen getennist, zodoende is onze vriendschap op de fyshio gegroeid.
Zij is een zware COPD patiënt, maar zegt zij altijd, als het ter spraken komt,dat is mijn eigen STOMME schuld, ik heb vroeger gerookt als een schoorsteen, en dan moet ik nu ook niet ZIELIG gaan doen! Ik vind haar heel dapper en je zult haar ook niet snel horen klagen.
Vanmorgen vroeg VOOR de fyshio werd er door haar gebeld, (mijn man die opnam ) vertelde mij de boodschap met de mededeling dat zij niet n.d. fyshio ging, maar wel naar ons afgesproken plekje kwam om koffie te drinken,ik vroeg nog aan hem, of ze gezegd had waarom zij de fyshio oversloeg, maar dat had ze niet verteld.
Toen ik een gezellig tafeltje had ontdekt in ons koffie café, en daar een paar minuten zat, zag ik haar in de scootmobiel aan komen rijden, zo te zien ging alles niet ZO gladjes, maar met een glimlach kwam zij na het parkeren v.d mobiel moeizaam naar mij toe en zakte met een flinke zucht neer op de stoel.
Na eerst te hebben genoten van een lekker kopje koffie, vertelde zij waarom zij niet naar de fyshio was gekomen, zij was erg moe en heel kortademig, ik vroeg maar waarom blijf je dan niet lekker thuis, dan hadden we toch een andere keer koffie gaan drinken, ze keek mij aan en zei NEE, ik vindt dit ZO GEZELLIG en dat wil ik de komende tijd ECHT niet missen, en dan . Thuis heb ik er net zoveel last van als hier!Ik hoop dan ook voor haar dat zij nog lang niet aan de zuurstof aangesloten moet worden, en dat wij samen nog menig koffie uurtje mogen beleven!Maar af en toe, als ik haar zo zie, dan heb ik daar wel eens mijn twijfels over, maar ik heb VEEL BEWONDERRING voor haar, hoe zij met haar ziekte omgaat! KNAP hoor Jet !
Ik ben Maartje
Ik ben een vrouw en woon in s,Hertogenbosch (Nederland) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 08/03/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen- wenskaartenborduren-breien-en mijn grootste hobby samen met BEJAARDEN handwerken!!.
Ik ben Maartje
