Ik zou wel eens willen weten

 1. Ik zou wel eens willen weten:
Waarom zijn de bergen zo hoog?

Misschien om de sneeuw te vergaren

Of het dal voor de kou te bewaren,

Of misschien als een veilige stut voor de hemelboog.

Daarom zijn de bergen zo hoog.

2. Ik zou wel eens willen weten:

Waarom zijn de zeeën zo diep?

Misschien tot geluk van de vissen,

Die het water zo slecht kunnen missen

En tot meerdere glorie van God die de wereld schiep.

Daarom zijn de zeeën zo diep.

3. Ik zou wel eens willen weten:

Waarom zijn de wolken zo snel?

Misschien dat 't een les voor de mens is,

die hem leert hoe fictief een grens is

En misschien ook maar eenvoudig een engelenspel.

Daarom zijn de wolken zo snel.

4. Ik zou wel eens willen weten:

Waarom zijn de mensen zo moe?

Misschien door hun jachten en jagen,

Of misschien door hun tienduizend vragen,

En ze zijn al zo lang onderweg naar de vrede toe.

Daarom zijn de mensen zo moe.

Ik ben zo bang dat je strakjes verdwijnt,

vervaagt in mist en dan nooit meer verschijnt,

oplost in zonlicht of smelt in de regen,

ja, dat komt voor en wat doe je ertegen?

Wegvliegt door 't raam als een heel domme vlinder,

hoge beloning voor Eerlijke Vinder.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

en je bewaren, heel goed bewaren.

Dan zou ik je verzekeren voor anderhalf miljoen

en telkens zou ik eventjes het doosje opendoen

en dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren.

Dan lig je in de watten en niemand kan erbij,

geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij.

Ik zou je het liefste in een doosje willen doen

en dan telkens even kijken,

heel voorzichtig even kijken,

en een zoen.

Je mag er eventjes uit, elke dag.

Zeker dat mag. Ja, een uurtje, dat mag.

Laten we zeggen: naar 't Vondelpark, even,

alleen om de eendjes wat eten te geven.

Maar 'k hou je vast, ook tegen je zin

en na een uur ga je 't doosje weer in.

*Annie M.G. Schmidt*

De drang een innig woord te krijgen

en zelf voor iemand lief te zijn.

Daar ligt erbarmen in den avond

een goedheid die geen grenzen weet,

Wie 's avonds geeft zijn hert,zijn handen

vergeet zo goed zijn eigen leed.

Daar ligt vergiffenis in de avond,

O gij die 'k 's morgens heb gehaat

Ik voel dat gij ter schemer-ure,

weer schoon door mijn gedachten gaat.

'T IS GOED IN'T EIGEN HERT TE KIJKEN

nog even voor het slapen gaan,

of ik van dageraad tot avond

geen enkel hert heb zeer gedaan.

Of ik geen ogen heb doen schreien ,

geen weemoed op een wezen lei,

of ik aan liefdeloze mensen

een woordeke van liefde zei.

En vind ik in het huis mijns herten

dat ik een droefenis genas,

dat ik mijn armen heb gewonden

rondom één hoofd dat eenzaam was.

Dan voel ik op mijn jonge lippen,

die goedheid lijk een avondzoen ,

't is goed in eigen hert te kijken ,

en zo z'n ogen..toe te doen!

Geef me een kus als je wakker word,

zeg dat 'k je lieveling ben.

Streel mijn haar als ik jou verwen:

Een kleinigheid zegt soms veel!

Breng nu en dan eens wat bloemen mee,

bel me eens op van kantoor.

Zeg in mijn oor wat ik zo graag hoor:

Een kleinigheid zegt soms veel!

'K vraag van jou geen luxe bestaan,

rijkdom trekt me niet aan.

Ik heb nooit waarde aan weelde gehecht;

maar ' k vraag van het leven wat jij kunt geven!

Blijf van me houden met heel je hart,

ook als de jaren voorbij gaan.

Dan zal ik steeds gelukkig zijn ;

dan zal ik trouw aan je zij staan.

Als ik voor altijd bij jou kan zijn,

en vreugde en leed met je deel;

Dan zul je steeds weten ..en nooit meer vergeten:

Aan het strand stil en verlaten

Aan het strand stil en verlaten
Bij het klimmen van de maan
Ziet men daar een aardig paartje
Zeer van weemoed aangedaan
Liefste ‘k moet je gaan verlaten
Morgen ga ik weer naar zee
En dan trouw ik als ik thuiskom
Hier op Hollands stille ree
Maar zij sprak, ach liefste mijne
Spreek zo ver niet in’t verschiet
Want de zee is vol met mijnen
En die dingen zie je niet.
 
Dobb’rend op de woeste baren
Zeilde ’t scheepje eenzaam voort
Maar opeens wat er gebeurde
Een ontploffing werd gehoord
't Schip verging al in de diepte
Angstig keek hij om zich heen
Nergens kon hij redding vinden
Grote god waar moet dat heen.
Wijl hij worstelt met de baren
en de dood voor ogen ziet
Smeekt hij, God heb toch erbarmen
'k Heb haar lief vergeet dat niet
 
Aan het strand stil en verlaten
Ziet men daar een meisje staan
Die al turend en al smachtend
Wacht de komst van haren man
Hij zou immers wederkeren
Hij beloofde mij toch trouw
En dan krijgt ze zo’n verlangen
Wordt ik toch zijn lieve vrouw
Maar hij keerde nimmer weder
Want de dood waart om ons heen
En zij keerde telkens weder
Aan het strand stil en alleen

Een directeur van een gekkenhuis vindt dat zijn huis veel te vol zit met gekken.

Hij tekent een deur op een stenen muur en zegt tegen iedereen:

“Wie deze deur als eerste open krijgt,mag hier weg”

Iedereen staat tegen de deur te beuken ,behalve één iemand.

De directeur loopt naar hem toe en vraagt waarom hij niet probeert de deur te openen.

Waarop de gek antwoordt:

“Sssst..niks zeggen,ik heb de sleutel!