Sinds 15 januari loop ik - noodgedwongen - thuis. Uitval verschijnselen, of iets minder erg, ik weet het niet. Maar wat erger is, de medische stand weet het ook niet! De huisarts had het vrijwel direct over een 'tennisarm'. Als het dat al zou zijn, weet ik nog steeds niet wat men nou precies linkt aan een tennisarm. Wat ik wel weet is dat ik tot op heden elke dag loop te verrekken van de pijn en doosjes pijnstillers naar binnen werk om het nog een beetje draaglijk te maken.
Natuurlijk bezocht ik de afgelopen weken zeer frequent de huisarts, want als je pijn hebt, dan wil je er wel van af. ik wel tenminste. Via foto's in het ziekenhuis, de therapeut, en uiteindelijk een bloedonderzoek, kwamen we er na 4 weken achter dat er een ontsteking in mijn bloed zit en dat ik bloedarmoede heb.
Voor de huisarts een indicatie om mij naar ruim 4 weken door te verwijzen naar een specialist in het AMC. Welke specialist, daar was ze het nog niet over eens. Dat hoorde ik twee dagen later. Het werd een reumatoloog. Ik zou spoedig een brief krijgen van het AMC met een oproep. Die brief kam afgelopen zaterdag 20 februari. Ik kon 'al' terecht op 17 maart a.s.(bijna 4 weken later!) Ongeremd boos was ik toen ik dat las. Nogmaals, als je (veel ) pijn hebt dan wil je maar een ding en dat is om er zo snel mogelijk vanaf te komen.
Maandag morgen belde ik eerst het AMC op met de vraag of de afspraak eerder kon. De receptioniste deed echt haar best voor mij, maar ik had geen prioriteit erbij gekregen, dus moest ik gewoon 4 weken in de wacht. Ik weer terugbellen naar de huisarts, maar die was er die dage even niet. Daarna belde ik de Agis, met het verzoek of ik wellicht bij een ander ziekenhuis terecht zou kunnen. In eerste instantie deden ze daar moeilijk over, maar 's middags werd ik teruggebeld. Donderdag 25 februari kon ik terecht in het Slotervaart ziekenhuis.
Ik sprong een gat in de lucht want dat betekende 3 weken eerder geholpen dan aanvankelijk gepland stond in het AMC. Vanmorgen waren we dus vroeg in het slotervaartziekenhuis. Aan de buitenkant ziet het er een beetje oubollig uit, maar van binnen netjes. Ik moest natuurlijk eerst een patiëntenkaart laten maken, compleet met foto. Dat was zo gepiept, daarna naar de afdeling reumatologie. Ik werd even na negen uur naar binnen geroepen door een wat oudere dokter/specialist. Een echte rot in het vak zo bleek later. Na lang vragen stelde hij een totaal andere diagnose dan de huisarts en de internist in het ziekenhuis, het zou wel eens wat anders kunnen zijn....
Om enige zekerheid te kunnen hebben, moest ik een onderzoek ondergaan. Er werd een grote naald onder in het elleboog gewricht gedaan, waarmee de arts gelijktijdig kon verdoven en iets uit die plek opzuigen. Ik ging door de grond! Maar goed, we hebben het doorstaan en de arts was gelukkig. Ik wat minder....
Daarna werd ik nog op wat andere zaken gecontroleerd en ging ik ( na 1 1/2 uur consult!) weg met een stapel foto opdrachten voor diverse ledematen en gewichten en een uitvoerig bloedonderzoek. Tegen half twaalf liepen we het ziekenhuis weer uit en ik was blij dat mijn vrouw terug kon rijden!
Ik heb het gevoel dat ik een mega stap heb gezet vandaag, en ik hoor volgende week de uitslagen van de onderzoeken van die arts, als hij mij 's middags gaat bellen. Eigen initiatief kan dus worden beloond in een situatie die voor mij steeds meer uitzichtlozer werd. En dan denk ik, hoeveel van dit soort uitzichtloze situaties zullen er dagelijks niet voor komen?
Als de medische stand wat adequater zou handelen, als het apparaat dat ZORG heet ook eens wat vlotter handelde, wat zou dat ons allen niet een hoop ellende en vooral ook geld kunnen schelen?!
Ik kan er heel slecht tegen dat ik 5 dagen moet wachten op de uitslag van röntgenfoto's, of 4 werkdagen op de uitslag van een eenvoudig bloedonderzoek. Je bent dan bijna twee weken verder. Dan heb ik nog een huisarts die er maar 3 dagen in de week is, en ja, zo schiet dat niet erg op. Het frustreert mij enorm dat je maar moet afwachten of iemand in het 's systeem' kolen op het vuur wil gooien.
Maar goed, dat is de situatie van de ZORG zoals die inmiddels werkelijkheid is geworden.
Het Slotervaart ziekenhuis is mij niet tegengevallen. Integendeel. Mijn eerste indruk was een positieve indruk. Netjes, verzorgd, tijd voor de patiënt, correct.
