Als ik vind dat ik die twaalfde november 2011 genoeg heb gezien van de Kapel ga ik verder. Het Restaurant is op deze Open Dag speciaal enkele uren geopend en ik koop een broodje oude kaas. Dan loop ik verder richting het noorden.

Plotseling hoor ik: "Blad weg." 

Ik kijk om me heen en zie niemand. Ik kijk nog eens schuin achter me en dan valt de tweestammige eik rechts naast de straatweg op. Verward doe ik een paar stappen terug: 'Is het de bedoeling dat ik de bladeren in de diepe voor tussen de twee stammen weghaal?'

Dan lijken er in een paar seconden duizenden gedachten door me heen te gaan. De gedachten hebben onder andere te maken met wat ik met Lieve Vrouw in het Goffertpark besproken heb: mijn socialisatie. Vaak doe ik niet wat ik wil, meestal doe ik niks. Als ik niks doe, me gedeisd houd, is het net of ik er niet ben, en dan kan ik niet aangestuurd worden om iets anders te gaan doen. Dan bemoeit zich niemand met mij. Ik heb dat met name sterk in gezelschappen. Het invalideert me bijna.

Vaak doe ik wat een ander wil. Mijn eigen behoeften en wensen schuif ik aan de kant. Daar hoeft een ander niet eens veel energie voor te gebruiken. Het is een soort ingebouwd programma. als ik doe wat de ander wil,dan word ik lief, aardig, goed gevonden, en dan krijg ik geen straf. De idee straf te kunnen krijgen, zorgt er al voor dat ik doe wat een ander wil of niks doe.

En nu? Ik wil doen wat ik doen doen! Zeker als ik een ander daar geen kwaad mee doe. En sociaal zijn, nou... even niet. Dan word ik maar onaardig gevonden.

Mijn rechterhand reikt naar de tweestammige eik, maar dan schud ik mijn lief en loop door: 'Nu even niet.'

Wat denk je, gaat me dit goed af?

Warrior Iadied