In 2011 begon ik WEDERWAARDIGHEDEN nadat ik het boekje 'De Kracht(plaatsen) van Nijmegen' had ontdekt. De schoonheid die ik in het heelal en de wereld ervoer maakte me gelukkig en ik wilde mijn geluk met anderen delen. In de tussenliggende jaren heb ik de leden van de geomantiegroep die het boekje uitbrachten leren kennen en nu, juni 2015, zie ik mezelf als lid van deze groep.

Maar wat vertel of deel ik allemaal op WEDERWAARDIGHEDEN? Zijn er grenzen? Waar? Immers er gebeurt zoveel. Welke rol of rollen wil en kan ik vervullen? Verteller-zijn dat is duidelijk, maar verder? Ik ben degene die kijkt, die zowel het overzicht als het detail zoekt. Ik ben onder andere Coyote, dat is degene die struikelt en nog eens struikelt. Anderen kunnen dat gestruikel zien, erover lezen, en concluderen: Nou, zo moet je dat dus niet doen.

Tja, een hele inleiding omdat ik worstel met de vraag: Zal ik maar gewoon ophouden met WEDERWAARDIGHEDEN en vrolijk voor mezelf doorgaan? Ik bedoel... ik heb ontdekt dat  mijn persoonlijke ontwikkelingsgang ook behoorlijk verwoord wordt. Hoe specifiek wil ik die delen? 

Delen met anderen is geen verplichting. Natuurlijk we leven samen, doen van alles voor elkaar, maar groeien doen we individueel. O, zeker aan elkaar, maar jezelf ontwikkelen is en blijft een individuele zaak. Waarom zou ik anderen 'vermoeien' met mijn ontwikkeling? Kopiëren van wat ik doe, is niet de bedoeling. A kan dat niet echt en B het werkt niet... want ieder heeft zijn of haar eigen weg te gaan. 

Hm, ooit wilde ik vertellen: feestelijk delen. Leiden of onderwijzen had ik niet als oogmerk, en hoef ik ook nu niet zo nodig. Dus? Hoe nu verder?

Laat ik nog even doorgaan. 

Ik neem een sprong en kom uit op zaterdag 6 juni 2015: de landschapsgroep is te gast bij Zorgzame-Vrouw. Ik had intens getwijfeld of ik Mijn Ervaring met de Boze Geestsoldaten, wel breder wilde delen, maar op genoemde bijeenkomst vertel ik erover. Ondertussen maak ik me zorgen of ik niet teveel tijd van de andere leden opsoupeer. Nou ja, het zijn volwassenen, dus als ik teveel tijd neem is het aan hen om daarover met mij in discussie te gaan.

Er is een vrouw die bezorgd een van de groepsleden heeft gemaild; Nijmegen wil de donjon in het Valkhofpark herbouwen, kan dat gevaar opleveren voor de krachtplek aldaar? Kunnen wij iets ondernemen? 

Tja, wat? Verzetsacties tegen de bouw? Aandacht geven aan de krachtplek? Kunnen wij de krachtplek versterken?

Er wordt besloten dat we zondag 7 juni naar het Valkhofpark gaan; eerst maar eens even kijken. En natuurlijk het In-Liefde-Staan gaan we zeker weer doen.

Als we zaterdags in de namiddag bij elkaar zijn geweest, wordt er in mij normaliter een proces opgestart; dan schiet ik mentaal en psychisch in de voorbereiding. Een weinig controleerbaar proces. Het gebeurt gewoon.

O ja, ik ben een avondmens. 's Ochtends kan ik weinig druk aan. Gelukkig hebben we niet zo heel vroeg afgesproken: half tien. Maar toch!

Voordat ik wakker wordt, ervaar ik iets bijzonders. Het is geen droom... dat zeg ik er nadrukkelijk bij. Het is als het omslaan van een blad. Net of er ergens een gordijn hangt waarvan rechtsonder het hoekpunt omhoog getrokken is. Ik zit in een Bijeenkomst in een Andere Dimensie: Lichtwezens, zijn het Engelen? We praten met Elkaar. Ik zit ergens op, maar ook dat is een Lichtvorm. Er zijn Veel Wezens daar. Om Mij heen staan er zeker Vijf. Ze praten wat door elkaar. "Heb Je het begrepen? Het is echt niet de Bedoeling. Geen Handen geven." Ik bevestig dat ik het begrepen heb. 

En dan wordt de bladzijde omgeslagen, het gordijn zakt naar beneden: net of de andere dimensie dichtgaat. Half bewust slaap ik nog even en word dan geschrokken wakker: 'Heb ik me verslapen? Ik wil op tijd zijn.'

Ooit was ik te laat en vertrok men zonder mij. Toen heb ik zelf wel van alles meegemaakt en vormde het niet echt een probleem voor hen of voor mij, maar dat nippertjeswerk van mezelf daar heb ik toch wel moeite mee. 

Ik haast me door de ochtendrituelen en realiseer me ondertussen dat het bij die Lichtwezens ging om het In-Liefde-Staan. Daarbij moet je elkaar in de fysieke wereld dus geen handen geven. 

'Als ik opschiet kan ik nog net op tijd zijn.' 

Op het moment dat ik mijn fiets pak, merk ik aandrang: ik moet naar het toilet. En dan besluit ik dat het maar moet wachten; ik wil op tijd zijn. Tja, gewoon een debiel besluit; dit kan niet goed zijn voor mijn darmen.

Om half tien sta ik keurig bij de Valkhofpoort. Er zijn al een paar leden aanwezig. Onder andere Wijze-Vrouw-Die-Leidt. Tsjah, en dan wordt het wachten. Ik maak mezelf verwijten. Ga ik hier in de struiken duiken? Nee dus. Wie heeft eigenlijk die klok verzonnen? Ergens in de veertiende eeuw? Om het samenleven wat te stroomlijnen? 

Hoe lang we wachtten? Ik geloof dat we een half uur later compleet waren. De laatste was degene die zijn motorhelm in de auto van een van de anderen ging opbergen, maar dat ging hij doen omdat we toch maar stonden te wachten. 

Vrolijk kwam het groepje laatkomers aanlopen. Of wij al gehoord hadden waarom ze te laat waren? Vogels hadden op twee van hen gepoept: poep met kersenpitten. Bij de een op de jas en bij de ander in het haar. Dus dat moest eerst verholpen worden. 

Tss, zij zagen dit dus als een legitieme reden om te laat te komen. Hm, waarschijnlijk hebben ze er niet eens over nagedacht en zijn ze vanuit hygiënische overwegingen gewoon in de actie geschoten. En ik, ik laat de hoogst noodzakelijke stoelgang aan mij voorbijgaan en sta daar een verstopping te kweken.

Wijze-Vrouw-Die-Leidt heeft van nature leiderschapskwaliteiten, maar vandaag laat zij de leiderspositie vacant. Levenslustige-Man springt er vrolijk in. Al pratend lopen de twaalf aanwezigen het park in. 

Ik krijg een tip, die ik zelf eigenlijk ook al bedacht had: "Eerst de I-A-O-oefening doen."

Aangezien ik me niet helemaal lekker voel, en zeker de leider niet wil zijn, krijg ik er bijna een lachstuip van. 'Ben ik nou het knechtje!?'

Wat chagrijnig besluit ik de tip niet te gaan behartigen; de ander is volwassen laat zij haar eigen tip beheren.

De groep dwaalt wat rond over het grote grasveld. Met Levenslustige-Man praat ik over het park en de krachtplek. Ik vertel hem dat rechts van de grote boom met de bult de leylijn loopt die de St Gertrudiskapel verbindt met de St Stevenskerk. De krachtplek zou op ongeveer de hoogte van genoemde boom maar meer recht voor de Barbarossaruïne liggen. Terwijl we geboeid naar de boom staan te kijken, rent een van de laatkomers op ons af: "Gaan we nog samen iets doen of blijft het en petit comité?"

Ik schrik ervan en Levenslustige-Man lijkt ook te schrikken. Hij rent naar het midden van het grasveld en de groep stelt zich op in een grote cirkel... om In-Liefde-Te-Staan.

Hm, is rustig actief zijn niet beter dan op tijd zijn? Misschien is het goed om niet 'om half tien' af te spreken maar 'tussen half tien en kwart voor tien' waarbij iedereen zijn best doet om er om half tien te zijn. Ik ga het voorstellen.

Warrior Iadied

Foto: De boom met de bult, volgens mij een esdoorn, voor de Barbarossaruïne op het Valkhof.

Nelemans, H., 2010. De Kracht(plaatsen) van Nijmegen, Geomantie in het Rijk van Nijmegen. Nijmegen: Geateam.

Opnieuw sluit ik mijn ogen. In de Grote Ruimte geven Honderden Vuurvliegjes hun Licht af.

“Ja, flauw,” zeg Ik-Thea, “zo is de Ruimte verlicht.”

Naast Mij lacht Iemand, het is de Leprechaun: “Ik dacht Ik zal het eens mooi voor Je versieren.”

Wat verlegen en heel blij gaan We naast Elkaar in een Nis zitten: wat een Genegenheid.

‘Mijn Hemel, Ik-Thea ben verliefd.’

“Ik wilde Je nog bedanken voor wat Je de Vorige Keer gedaan hebt... ook voor de Dode-Soldaten. Fijn dat Je teruggekomen bent. Oh ja, bedank de Hele Groep namens Mij. Het zou zo fijn zijn als meer Mensen Hun Liefde zouden tonen; de Wereld zou er zo gemakkelijk beter door worden.”

Ik-Thea schurk wat dichter tegen Hem aan: ‘Wat een Prettige, Zachte Energie.’

Dan voel ik-Thea een Kus op Mijn Wang. Teder kus Ik-Thea Hem op Zijn Wang.

“Contact kan altijd,” zegt de Leprechaun, “bij Jou thuis kan Ik Je ook opzoeken.”

Ik-Thea glimlach van Oor tot Oor: “Goed, daaag.”

We praten kort na over het belang van dat wat zich in de Aarde bevindt. Het wordt tijd dat de mensen daaraan aandacht gaan schenken, daarover leren. Terwijl we weglopen struikel ik over iets: “Hé een cadeau!” 

Het is de schedel van een hond!

Dankjewel Beukenfamilie... op deze donderdag is Boscafé Merlijn gesloten maar wij-meiden gaan naar Groesbeek gezellig koffie drinken met iets lekkers erbij. 

Hm, de dagen erop merk ik dat ik zeer vermoeid ben. Ik vraag me af of Zoveel contact maken wel gezond is voor mezelf. Communiceren met de Geest kost best veel kracht. Maar ja, ik had het contact met de Leprechaun niet willen missen. Toch iets om bij stil te staan.

Warrior Iadied 

Foto: De gevonden schedel bij mij thuis in de tuin. Hond staat trouwens voor trouw en bescherming, ook de les trouw zijn aan jezelf.

Krachtdier Gier blijft bij me en Ik-Thea-Gier kijk om me heen en denk: ‘Wat nu?’

Ik draai me naar links naar de beuk die ondersteunt bij werk en taken van volwassenen. 

Langzaam wandel Ik-Thea-Gier er naartoe. Al wandelend word Ik-Thea-Gier een Kleine-Gier. Tussen de Wortels van de Beuk kijk Ik-Kleine-Gier om Mij-Kleine-Gier heen: “Is hier Iemand?”

Dan zie Ik-Kleine-Gier een Kleine Schildpad: “Hallo.” 

De Kleine Schildpad lacht: “Hallo, Je ziet er Raar uit als zo’n Kleine-Gier."

Ik-Thea-Gier voel Mijn Veren verwaaien, voel Me Belachelijk Klein en verander in Ik-Thea. Ik-Thea vertel dat Ik-Thea begaan ben met de Jonge Mensen van de Wereld en dat Ik-Thea Hen graag meer Verbinding met de Natuur zou willen geven. Dat Ik-Thea weer zou willen drummen en Mensen kennis wil laten maken met Hun Krachtdieren en in Gesprek zou willen laten gaan met het Bewustzijn van Bomen. 

“Maar dan wil Ik het spontaan doen dat wil zeggen Vrij, Zonder Werkverband."

De Kleine Schildpad knikt: “Heel goed, het komt wel, Je doet nu ook Goed Werk.” 

Ik-Thea besef dat Hij refereert naar Mijn Gewone Arbeid: ‘Ja, het is waar, Ik doe Goed Werk.’

“Bied de Activiteiten aan de Studenten als Afscheidscadeau aan, dan komen er mogelijk nog meer Groepen vragen. En doe het maar rustig aan, het komt wel op Je Pad.”

Ik-Thea knik. 

Schildpad kijkt Mij-Thea wat vaag aan: “Maak Je Geen Zorgen; Je hebt een Goed Schild, Je bent goed beschermd, Je kunt veel dragen.”

“Dankjewel Schildpad... kan Ik nog Iets voor Je doen?”

Schildpad lijkt al half ingedommeld te zijn. “Vertellen,” klinkt het zwak.

En dan sta ik weer gewoon als Thea rond te kijken: ‘Tja, vertellen dat heb ik al beloofd.’

Warrior Iadied

25 mei 2015, Eerste Pinksterdag, ga ik in de Heilig Landstichting naar de mis in de Cenakelkerk. Verrast ontmoet ik daar Beschermer-Met-Aandacht van de Landschapsgroep. Ik ben blij hem te treffen want ik heb echt behoefte om te praten en vertellen.

Na de mis wandelen we over het Begraafpark en bekijken het relief van Aartsengel Michael tegen de achterwand van de Gedachteniskapel voor dokter Daniël van Vugt, tevens een kapelletje voor verzetsstrijders uit Nijmegen. Daarna nemen we een kijkje bij het graf van Piet Gerrits, de kunstenaar die zoveel monumenten voor het Begraafpark heeft ontworpen en vormgegeven. Zijn graf bevindt zich achter het Heilig Graf dat ten westen van de Calvarieberg ligt. Praten lucht op, tsjah, een van de dingen die ik Beschermer-met-Aandacht vertel is dat ik eigenlijk niet eens weet wat Elementwezens en Deva’s zijn.

’s Avonds begin ik in het boek van Teri Helliwell ‘Een zomer met het kleine volkje’ en wat staat daar tot mijn verrassing in? "Elementwezens als gnomen, kwelgeesten, dwergen, feeën, elfen en leprechauns behoren tot een ras, zoals mensen behoren tot het menselijke ras.” Het boek gaat over het contact van Teri met een Ierse Kabouter: de Leprechaun. 

Hm, in het Duits wordt gesproken van Elementarwesen. Bedoeld worden meer basale, meer elementaire wezens. In de jaren twintig of dertig van de vorige eeuw is het woord vertaald als Elementwezens. Tja, een beetje een vreemde vertaling; het zijn wezens van meer geestelijke aard; eerder behorend tot de fijnstoffelijke dan de grofstoffelijke wereld. Ik zou zeggen Wezens in de Fijnstoffelijke Wereld... Fijnstoffelijke Wezens. 

Al lezend in het boek realiseer ik me dat de Man met het Lelijke Gezicht geen Geestsoldaat was... Hij is een Elementwezen. Ik heb Hem ook niet Omhoog zien gaan! Ik werd afgeleid door de Soldaten die in een Sliert omhoog gingen. Eigenlijk ging Hij Nogal Schielijk met de Zilverblauwe Liefdesbubbel in de Loopgraaf Terug. En zijn Grote Scheve Gezicht had een Normale Kleur... en Hij droeg Kleding in Blauw en Bruin. Hij was geen Grijze Geest, geen Dode Soldaat.

Weer later realiseer ik me dat dit Elementwezen, deze Leprechaun, met de Blauwzilveren Liefdesbubbel de Omgeving van de Beuken heeft laten sprankelen. Ja, het was net of daar een Enorm Uitgedijde Grote Bubbel in de Vorm van een Enorme Rugbybal hing.

Zo eenvoudig is het dus. Wij mensen kunnen 'In Liefde staan' en wij hoeven enkel 'Bereid te zijn Liefde los te laten'. Meer hoeven wij niet te doen! Fijnstoffelijke Wezens als de Dode Geestsoldaten en de Leprechaun kunnen Onze Liefde dan gebruiken voor Zichzelf of voor de Omgeving. Liefde is Helende Kracht. 

Doe het. Ook al kun je niet zien zoals ik het is eenvoudig om het in alle vertrouwen gewoon te doen. Doe het alleen of voor een groter effect met een groep. Binnen kan, buiten is zo mogelijk nog beter. Stem af op Boven, de Kosmos - de Hemel - en dan op Beneden: de Aarde. Als je de Kundalini kunt oproepen, prima. Zo niet, ook goed. Sta als het Ware in het Midden en voel dan de Liefde in je Hart... en blijf een vijf minuten staan in de Bereidheid deze Liefde los te laten voor Hen die deze Liefde kunnen gebruiken. Klaar. Verder niks. Vooral niets doen, nou ja, na afloop kun je dank zeggen dat je als mens in staat ben om Liefde te voelen. Dus... DOE HET. 

Warrior Iadied 

Foto: 'Grafsteen' met afbeelding van de verrezen Jezus en Maria Magdalena bij het graf van Piet Gerrits op het Begraafpark van de Heilig Landstichting. 

Helliwel, T. (1997). Een zomer met het Kleine Volkje. Zeist: Uitgeverij Christofoor.

Nadat de groep – met Mijn Lief – bij Merlijn heeft gezeten, ga ik met de auto met Wijze-Vrouw-Die-Leidt mee terug naar haar huis van Schone-Kleine-Vrouw waar mijn fiets staat. Dan fiets ik terug richting Merlijn. Als ik linksaf wil slaan naar Grafwegen word ik ineens weer geroepen. Het lijkt uit de kerk te komen. Ik ben al linksaf afgeslagen, maar ga terug naar deze Sint Antoniuskerk. Ben er nooit binnen geweest. Mijn Lief moet nog maar even wachten: 'Wat zou er zijn?' 

Aan de buitenwand zie ik een plaquette met de Aartsengel Michael in gevecht met de draak. Het is een van de herdenkingsstenen voor Anthony Stefanich, van het 82ste Airborne Leger, die hier in de buurt gestorven is. 

Binnen zie ik niet veel bijzonders, een mooi smeedijzeren hek en een verroeste ijzeren lamp aan het plafond van de Mariakapel. Dan zie ik een poster hangen: op 6 mei is er ’s avonds een bijeenkomst van de Heemkundegroep in de Heilige Landstichting over de Tweede Wereldoorlog.

‘O,’ denk ik, ‘is het de bedoeling dat ik daar naar toe ga. Woensdagavond, dat is al vlug, maar Mijn Lief is dan naar het koor, ik kan dan gerust gaan.’

Buiten hangt een wat grof geboetseerd beeld van de heilige Antonius aan een hoek van het gebouw. Hij heft zijn rechterwijsvinger: ‘Goed opletten, goed luisteren.’

Ik lach en stap weer op de fiets. 

Later realiseer ik me dat de Treurige Gevoelens van het Begin niet van mij waren, maar van de Gedode Soldaten.

Hm, toen het me in het bos overviel heb ik de volgende zinnetjes niet toegepast:

Is het van mij laat het bestaan.

Is het niet van mij laat het weggaan.

Tja, misschien maar goed dat ik het me daar en toen niet realiseerde...

En die Boze Soldaten... zijn die in een hinderlaag gelopen? En vervolgens niet gevangen genomen maar gedood? Ik denk het.

Woensdagavond 6 mei leer ik in ’t Zaaltje in de Heilig Landstichting het nodige over de oorlog in Breedeweg. Na zondag 17 september 1944, de dag van de luchtlandingen bij Groesbeek, verloor 82d Army manschappen bij een tegenaanval van de Duitsers.

Tss, waarschijnlijk zijn de soldaten van het 82ste leger bij een terugtrekbeweging van de Duitsers in de loopgraven van het Ketelwald omsingeld en zijn ze daarop niet krijgsgevangen gemaakt, maar in de ontstane wanhoop, chaos en paniek gewoon doodgeschoten. 

Warrior Iadied 

Frans Geertsen, 5 De Tweede Wereldoorlog.

In: Barendsen, J., Boshouwers-Biessels, C., Bouwer, K., van der Brug-van der Plassche, T., Geertsen, F., Janssen, D. en de Nijs, P. (2000). Van Heilig Woud tot Heilig Land - De geschiedenis van Heilig Landstichting en omgeving. Utrecht: Stichting Matrijs

Terwijl we wandelen op de verharde weg het bos uit is het of Ik geroepen word. Links van de verharde weg zie ik een pad dat weer het bos ingaat. Ik stap die kant op en ben wat verrast dat de groep me zonder iets te zeggen volgt. Ondertussen praat ik met Knappe-Man-Die-Hoort kort over de Grijze Geesten, de Boze Soldaten.

Wat verbaasd realiseert hij zich dat de meditatie inderdaad op die manier ook vrede kan brengen, kan transformeren en dat het dus daarom was dat hij gisteren voorstelde naar het Reichswald te gaan. Ik lach want gisteren wilde hij inderdaad naar het Reichswald, maar hij en ik wilden naar de kant van Frasselt om ermee geconfronteerd te worden dat de groep al voor Grafwegen en Boscafé Merlijn had gekozen.

Opeens zie ik rechts van het pad een groep geweldige beuken staan: ‘Wat een cadeau!’

Het barst er van de energie, eerlijk.. de jonge blaadjes aan de beuken maken het hele Reichswald overal sprookjesachtig. 

“Kijk, zeg ik, bij die beuk kun je leren over je Kwaliteiten, en die vormt een Lift die naar de Bovenwereld gaat, en die, met die Draak, is helend; heelt je Chakra’s.”

Ze doen aan taakdifferentiatie deze beukenfamilie. Er is er Een die ondersteunt bij Werkproblemen / -Taken, een Ander die ondersteunt in de Opvoeding. Rechts achteraan staat een hele Strenge, waar Die zich precies mee bezighoudt? Onwaarheden, Leugens?

Wijze-Vrouw-Die-Leidt huppelt naar het midden, bij een heel jonge boom net achter ‘De Lift’. Bijna geschrokken komt ze terug: “O, je wordt helemaal omhoog getild.” 

Ik moet erom lachen: “Je gaat niet zomaar dood.’’

De meesten rennen naar de Helende Draakbeuk: Wat een plezier.

Als ik er even later naar toe ga, hoor Ik: “En ben Je nu genoeg omhelst?” Verrast en wat Verbouwereerd schiet Ik in de Lach. Ik voel dat deze Draakbeuk ook wel omhelst wil worden, en dan.. omhels ik dankbaar de beuk in het echt. 

Warrior Iadied

De groep blijft staan bij de liksteen voor de herten en iemand stelt voor te gaan chanten. De groep gaat akkoord; chanten is ook een Helende Handeling. Pure-Vrouw zegt: “Laten we de Toon van dit Gebied nemen.”

De groep start en ik sluit mijn ogen en... Ik merk dat Ik helemaal niet kan meezingen. Ik kan de Lage Toon die hoort bij het Gemurmer van de Grijze Geesten niet pakken. Wat verward zie Ik voor Ons Meerdere Groepen Grijze Geestsoldaten staan. 

Dan zie Ik plots Iets Bijzonders. Doen de Leden van de Landschapsgroep dit met Hun Gezang of is dit Hulp van Boven? Naast Ons, op het Vlakke Terrein tussen de Jachthutten, wordt een Vierkant Fundament gecreëerd, wel Dertig Centimeter hoog en meer dan Vier bij Vier Meter. De Grijze Geestsoldaten kijken er Nieuwsgierig naar. 

Op het Grijze Fundament daalt plots een Brede Geelgouden Energiestraal onder een Hoek van zo’n Zestig Graden neer. En dan kan Ik wel meezingen. Met Mijn Klanken weef Ik om de Energiestraal een Spiralende Trap. Voor de Grijze Geestsoldaten is het Gemakkelijker om langs die Trap Omhoog te gaan. Gemakkelijker dan vanaf de Grond.

Als Ze op de Trap stappen worden Ze Schitterend Doorzichtig Licht. Velen zie Ik omhoog gaan.

Zonder na te praten wandelt de Landschapsgroep verder... uit het gebied van de herten: ‘Hee, weg bij de Harteplek!’

Wijze-Vrouw-Die-Leidt wijst mij de gezonde groene versie van de verdorde gele plant.

Wat verderop is er een parkeerplaats in het bos. Aan de kant ligt een prachtige geelgouden zwerfkei van kwartsiet: ‘Het Gouden Kalf’ genoemd.

De groep gaat er met redelijk veel gegiebel omheen staan. Ze voelen trillingen in hun handen, hebben het over het goede humeur van de steen. Iemand zegt dat hij nog treurt over het feit dat hij niet meer in het gebied is waar hij vandaan komt. Een ander is het daar niet mee eens. 

Met mijn handen op de steen merk ik dat er op deze Plek een Doorgang aanwezig is naar een Ander Universum. Markeert 'Het Gouden Kalf' de Ingang? Is Het Gouden Kalf een Wachter. 

'Hm, best een nare naam; Gouden Kalf doet denken aan afgewezen heidense erediensten.' 

Zachtjes streel ik de kleinere kwartsietsteen die naast de grote op de grond ligt. Op een ander moment zal ik eens door deze Doorgang reizen; zien waar Het naartoe leidt. 

Opnieuw geen uitwisseling van ervaringen, we wandelen verder. Even later keren we; Wijze-Vrouw-Die-Leidt krijgt last van haar knieën...  het is tijd om naar Boscafé Merlijn te gaan.

Warrior Iadied