In 2011 begon ik WEDERWAARDIGHEDEN nadat ik het boekje 'De Kracht(plaatsen) van Nijmegen' had ontdekt. De schoonheid die ik in het heelal en de wereld ervoer maakte me gelukkig en ik wilde mijn geluk met anderen delen. In de tussenliggende jaren heb ik de leden van de geomantiegroep die het boekje uitbrachten leren kennen en nu, juni 2015, zie ik mezelf als lid van deze groep.

Maar wat vertel of deel ik allemaal op WEDERWAARDIGHEDEN? Zijn er grenzen? Waar? Immers er gebeurt zoveel. Welke rol of rollen wil en kan ik vervullen? Verteller-zijn dat is duidelijk, maar verder? Ik ben degene die kijkt, die zowel het overzicht als het detail zoekt. Ik ben onder andere Coyote, dat is degene die struikelt en nog eens struikelt. Anderen kunnen dat gestruikel zien, erover lezen, en concluderen: Nou, zo moet je dat dus niet doen.

Tja, een hele inleiding omdat ik worstel met de vraag: Zal ik maar gewoon ophouden met WEDERWAARDIGHEDEN en vrolijk voor mezelf doorgaan? Ik bedoel... ik heb ontdekt dat  mijn persoonlijke ontwikkelingsgang ook behoorlijk verwoord wordt. Hoe specifiek wil ik die delen? 

Delen met anderen is geen verplichting. Natuurlijk we leven samen, doen van alles voor elkaar, maar groeien doen we individueel. O, zeker aan elkaar, maar jezelf ontwikkelen is en blijft een individuele zaak. Waarom zou ik anderen 'vermoeien' met mijn ontwikkeling? Kopiëren van wat ik doe, is niet de bedoeling. A kan dat niet echt en B het werkt niet... want ieder heeft zijn of haar eigen weg te gaan. 

Hm, ooit wilde ik vertellen: feestelijk delen. Leiden of onderwijzen had ik niet als oogmerk, en hoef ik ook nu niet zo nodig. Dus? Hoe nu verder?

Laat ik nog even doorgaan. 

Ik neem een sprong en kom uit op zaterdag 6 juni 2015: de landschapsgroep is te gast bij Zorgzame-Vrouw. Ik had intens getwijfeld of ik Mijn Ervaring met de Boze Geestsoldaten, wel breder wilde delen, maar op genoemde bijeenkomst vertel ik erover. Ondertussen maak ik me zorgen of ik niet teveel tijd van de andere leden opsoupeer. Nou ja, het zijn volwassenen, dus als ik teveel tijd neem is het aan hen om daarover met mij in discussie te gaan.

Er is een vrouw die bezorgd een van de groepsleden heeft gemaild; Nijmegen wil de donjon in het Valkhofpark herbouwen, kan dat gevaar opleveren voor de krachtplek aldaar? Kunnen wij iets ondernemen? 

Tja, wat? Verzetsacties tegen de bouw? Aandacht geven aan de krachtplek? Kunnen wij de krachtplek versterken?

Er wordt besloten dat we zondag 7 juni naar het Valkhofpark gaan; eerst maar eens even kijken. En natuurlijk het In-Liefde-Staan gaan we zeker weer doen.

Als we zaterdags in de namiddag bij elkaar zijn geweest, wordt er in mij normaliter een proces opgestart; dan schiet ik mentaal en psychisch in de voorbereiding. Een weinig controleerbaar proces. Het gebeurt gewoon.

O ja, ik ben een avondmens. 's Ochtends kan ik weinig druk aan. Gelukkig hebben we niet zo heel vroeg afgesproken: half tien. Maar toch!

Voordat ik wakker wordt, ervaar ik iets bijzonders. Het is geen droom... dat zeg ik er nadrukkelijk bij. Het is als het omslaan van een blad. Net of er ergens een gordijn hangt waarvan rechtsonder het hoekpunt omhoog getrokken is. Ik zit in een Bijeenkomst in een Andere Dimensie: Lichtwezens, zijn het Engelen? We praten met Elkaar. Ik zit ergens op, maar ook dat is een Lichtvorm. Er zijn Veel Wezens daar. Om Mij heen staan er zeker Vijf. Ze praten wat door elkaar. "Heb Je het begrepen? Het is echt niet de Bedoeling. Geen Handen geven." Ik bevestig dat ik het begrepen heb. 

En dan wordt de bladzijde omgeslagen, het gordijn zakt naar beneden: net of de andere dimensie dichtgaat. Half bewust slaap ik nog even en word dan geschrokken wakker: 'Heb ik me verslapen? Ik wil op tijd zijn.'

Ooit was ik te laat en vertrok men zonder mij. Toen heb ik zelf wel van alles meegemaakt en vormde het niet echt een probleem voor hen of voor mij, maar dat nippertjeswerk van mezelf daar heb ik toch wel moeite mee. 

Ik haast me door de ochtendrituelen en realiseer me ondertussen dat het bij die Lichtwezens ging om het In-Liefde-Staan. Daarbij moet je elkaar in de fysieke wereld dus geen handen geven. 

'Als ik opschiet kan ik nog net op tijd zijn.' 

Op het moment dat ik mijn fiets pak, merk ik aandrang: ik moet naar het toilet. En dan besluit ik dat het maar moet wachten; ik wil op tijd zijn. Tja, gewoon een debiel besluit; dit kan niet goed zijn voor mijn darmen.

Om half tien sta ik keurig bij de Valkhofpoort. Er zijn al een paar leden aanwezig. Onder andere Wijze-Vrouw-Die-Leidt. Tsjah, en dan wordt het wachten. Ik maak mezelf verwijten. Ga ik hier in de struiken duiken? Nee dus. Wie heeft eigenlijk die klok verzonnen? Ergens in de veertiende eeuw? Om het samenleven wat te stroomlijnen? 

Hoe lang we wachtten? Ik geloof dat we een half uur later compleet waren. De laatste was degene die zijn motorhelm in de auto van een van de anderen ging opbergen, maar dat ging hij doen omdat we toch maar stonden te wachten. 

Vrolijk kwam het groepje laatkomers aanlopen. Of wij al gehoord hadden waarom ze te laat waren? Vogels hadden op twee van hen gepoept: poep met kersenpitten. Bij de een op de jas en bij de ander in het haar. Dus dat moest eerst verholpen worden. 

Tss, zij zagen dit dus als een legitieme reden om te laat te komen. Hm, waarschijnlijk hebben ze er niet eens over nagedacht en zijn ze vanuit hygiënische overwegingen gewoon in de actie geschoten. En ik, ik laat de hoogst noodzakelijke stoelgang aan mij voorbijgaan en sta daar een verstopping te kweken.

Wijze-Vrouw-Die-Leidt heeft van nature leiderschapskwaliteiten, maar vandaag laat zij de leiderspositie vacant. Levenslustige-Man springt er vrolijk in. Al pratend lopen de twaalf aanwezigen het park in. 

Ik krijg een tip, die ik zelf eigenlijk ook al bedacht had: "Eerst de I-A-O-oefening doen."

Aangezien ik me niet helemaal lekker voel, en zeker de leider niet wil zijn, krijg ik er bijna een lachstuip van. 'Ben ik nou het knechtje!?'

Wat chagrijnig besluit ik de tip niet te gaan behartigen; de ander is volwassen laat zij haar eigen tip beheren.

De groep dwaalt wat rond over het grote grasveld. Met Levenslustige-Man praat ik over het park en de krachtplek. Ik vertel hem dat rechts van de grote boom met de bult de leylijn loopt die de St Gertrudiskapel verbindt met de St Stevenskerk. De krachtplek zou op ongeveer de hoogte van genoemde boom maar meer recht voor de Barbarossaruïne liggen. Terwijl we geboeid naar de boom staan te kijken, rent een van de laatkomers op ons af: "Gaan we nog samen iets doen of blijft het en petit comité?"

Ik schrik ervan en Levenslustige-Man lijkt ook te schrikken. Hij rent naar het midden van het grasveld en de groep stelt zich op in een grote cirkel... om In-Liefde-Te-Staan.

Hm, is rustig actief zijn niet beter dan op tijd zijn? Misschien is het goed om niet 'om half tien' af te spreken maar 'tussen half tien en kwart voor tien' waarbij iedereen zijn best doet om er om half tien te zijn. Ik ga het voorstellen.

Warrior Iadied

Foto: De boom met de bult, volgens mij een esdoorn, voor de Barbarossaruïne op het Valkhof.

Nelemans, H., 2010. De Kracht(plaatsen) van Nijmegen, Geomantie in het Rijk van Nijmegen. Nijmegen: Geateam.