Na het akkefietje met 'Blad weg' loop ik verder en kom buiten het omheinde terrein van Dekkerswald. Links van me een oude moestuinmuur. Evenwijdig daar een vlechtheg die lang niet gevlochten is, maar tegenwoordig worden de omhoog groeiende takken blijkbaar wel geknipt. De beukenblaadjes laten in de zon een grootse variatie aan kleuren zien: geel, oranje, roestbruin, meerdere tinten groen, enz.

Het bos kent vele soorten bomen. Er staan allerlei bouwsels in, en nieuwe aanplant groeit omhoog in blauwgroen plastic omhulsel. Ik loop van links naar rechts en terug tot ik opzij van de moestuin uitkom. Daar ga ik door een ijzeren hek.

Wat een mooi, vervallen en tegelijkertijd triest gezicht. Op de moestuinmuur staan twee jagershutten. De muur is overal begroeid met wilde braam. In een hoek van de moestuin staat een oud schuurtje met materialen voor een timmerman. In de lange koude kassen groeien volwassen bomen. Groenten worden hier al lang niet meer verbouwd. Natuurlijk, in de jaren twintig, dertig, veertig en vijftig van de vorige eeuw zullen hier voor de patiënten en zusters wel gezonde groenten verbouwd zijn. Conservenblikken waren er toen nog niet zoveel. Er zal flink geweckt zijn.

Ik raak in een melancholieke stemming; hier zie ik de geschiedenis van de hedendaagse mens in de aarde vastgelegd. Hmm, de kennis van het groenten en fruit verbouwen is niet verdwenen, maar hoeveel mensen bezitten deze kennis en niet te vergeten de bijbehorende vaardigheden nog? Mijn Lief wel, maar ik niet. Toch is hier in stille tijden iets heel moois gegroeid.

Warrior Iadied