Nadat ik de 23ste foto's heb genomen in de Vijfringengas en van de Moordkuil realiseer ik me dat Mijn Lief misschien wel bij de Sint Stevenskerk op me te wachten staat. Waar ook... we zouden de zwarte steen onderzoeken. Over de Grote Markt, langs de kerstboom en onder de Kerkboog door rep ik me naar het Zuiderportaal van de Sint Stevenskerk. 

Binnen kom ik in een wolk van klank terecht: het Choir of Clare College uit Cambridge is aan het oefenen. Wat een klank. In het schip houd ik halt voor het Königorgel en speur de kapitelen af. Ja! Geen zwarte steen, maar een roodbruine... kat. Knap zou ik de kat niet willen noemen. Bij kaarslicht zal de kleur wel zwart geleken hebben. Ik vraag een van de vrijwilligers naar de kat.

"Na de oorlog hebben steenhouwers de kat achtergelaten. Er zit een mooi verhaal aan vast. Via de Vrienden van de Sint Stevenskerk verscheen een artikeltje over de kat. Korte tijd later kregen we een schenking. 'Voor kattenvoer' stond erbij! Maar mevrouw... we gaan sluiten."

"Nu al!?"

"Het is vijf uur. Komt u gerust vanavond naar het concert van het koor luisteren. Om kwart over zeven is de kerk weer open."

Buiten staat Mijn Lief te wachten. We brengen de tijd tot kwart over zeven door in de stad; er is een bijzonder concert te beluisteren vanavond.

In de kleine uurtjes van 24 december zwerf ik over het web. Na de Tweede Wereldoorlog lag de Sint Stevenskerk en haar omgeving in puin, en tussen de puinhopen door zwierven vele straatkatten. Tijdens de wederopbouw zijn deze katten 'geruimd'. 

De restauratie van de Stevenskerk heeft overigens meer dan 1000 werkweken geduurd. Bij de wederopbouw werden de muren enkele tientallen centimeters verhoogd. Waarom? Tja!? In elk geval ontstond daardoor ruimte tussen de bestaande pijlers en het dak. De oplossing werd gevormd door een rijk bewerkt fries en gebeeldhouwde kapitelen. Eigenlijk past dit niet in een gothische kerk. Hmm, bij de beeldenstorm (de verovering van Nijmegen door Maurits van Nassau in 1591 en tevens het verjagen van de katholieke Spanjaarden) verdwenen de kleurige schilderingen en beelden uit de kerk, maar ondertussen zijn er bij de restauratie na de Tweede Wereldoorlog heel stiekem heel hoog heel mooie beelden, witte dat dan weer wel, verschenen.

Er wordt gezegd/geschreven dat de ambachtslieden, de Poolse steenhouwer Wladyslaw Miller wordt met name genoemd, destijds door het kerkbestuur flink op de vingers gekeken werden, want de kerk moest wel een symbool van calvinistische soberheid blijven. Maar één van de werkers (Wladyslaw?) heeft weten te ontsnappen aan het toezicht en wist een roodbruine kat (kleur!!!) bovenop de zeker veertien meter hoge pijler te positioneren. 

Prachtig, prachtig deze nieuwsgierige kat: een blijvende herinnering aan noeste arbeiders en verdwenen straatkatten. Katten worden trouwens geassocieerd met magie en mysterie. Hm, een kat past wel bij een Dame in het Zwart. Leve de Nijmeegse kat! Hiep...

Warrior Iadied

Andrews, T. (1993). Luisteren naar Dieren. Haarlem: Becht

http://www.djdekker.net/stevenskerk/int/kapitelen.html

http://www.noviomagus.nl/Blik/00-02/Blik0002.htm

http://www.nijmegencentraal.nl/gratis-katten-castratie/49/

http://www.stevenskerk.nl/Zondagmiddagrondleiding.htm