 |
|
|
| Voor mij, om gelukkig te zijn, en voor geïnteresseerden! |
|
|
| 03-01-2012 |
 De Mandala van de Rode Godin |
Dinsdag 27 december 2011 is het weer tijd om te ontdekken. Mijn Lief gaat in de moestuin werken en bij mij staat de Moordkuil met de Rode Godin op stip een.
Het is er nog net zo'n puinhoop als vorige week. Er is wel iemand geweest die de bladeren op de mandala wat opzij heeft geschoven. Van meerdere ringen kan ik kleine stukjes zien.
Eigenlijk is de Moordkuil onderdeel van een heel groot plein. Het terrein is echter sterk geaccidenteerd: er zijn diepe kuilen en hoge bulten. Stevige bakstenen muren lijken er een doolhof van te maken.
De driehoekige tuin naast de Moordkuil is blijkbaar de gezamenlijke tuin van de flatbewoners. Het is gemakkelijk om er naar binnen te wandelen. De tuin is lieflijk aangelegd. Er staat een oude tweestammige boom en er loopt een leylijn die van de Moordkuil komt. Troep is er ook aanwezig: kapotte gestolen fietsen en net als in de Moordkuil een kapot roodwit-gestreept geleidebaken. De tuin is naar verhouding veel te groot om de punthaak van een bijl te zijn. Jammer van die schone fantasie.
Ik besluit een poging te doen contact te maken met het bewustzijn van de wilg die het dichtst bij de Grote Markt staat. Daartoe ga ik zitten op een metalen kist die aan de zuidwand van de Moordkuil is vastgemaakt. Ik gun mezelf twintig ademteugen en luister naar de geluiden uit de omgeving; ze mogen er zijn.
De herrie om me heen is groot: op een binnenplaats werkt iemand met een hogedrukspuit; er wordt veel kapot glas geleegd in een glasbak; er wordt een ijzeren biervat over stenen gerold en een man neuriet 'Er is een roos ontsprongen uit ene wortelstam; die lijk d'ouden zongen uit Jesse 't leven nam...'
Contact met het Bewustzijn van de Wilg lijkt niet te lukken, maar bij de negentiende ademteug opent de Mandala zich en glijd ik in een lichtblauw Slurf het Heelal in. Ik glijd en glijd en glijd, de geluiden uit de omgeving storen. Ik moet me tot het Uiterste concentreren. Dan opent de Slurf zich aan de Onderkant en verandert in een Strijderstooi-van-Licht met zwart-lichtblauwe Veren.
"Hallo, ik zoek contact. Is hier iemand? Rode Godin?"
Voor me zie ik een bekend Beeld: Aapgod Hanuman met in zijn Rechterhand de Knots/Scepter en in zijn Linkerhand de Steen/Berg.
Ik herken het Moment; dit is na de Strijd in Lanka. Duivel Ravana is verslagen maar het Slagveld ligt vol Gewonden, Stervenden en Doden. Hanuman heeft de Opdracht gekregen op een Berg Kruiden te verzamelen. Op de Berg aangekomen, kent Hij de Kruiden niet en daarom neemt Hij de gehele Berg mee. Als Hij met de Berg in zijn Hand over het Slagveld vliegt, genezen de Gewonden en Stervenden en komen de Doden opnieuw tot Leven door de Geur van de Kruiden.
"Rode Godin?" hoor ik mezelf vragen.
"Doe wat je doen moet als je het doen moet," klinkt een Stem.
Ik kijk om me heen.
"Doe gewoon wat je doen moet als je het doen moet."
Ik zie niemand, maar de stem herhaalt: "Doe gewoon wat je doen moet als je het doen moet."
Ik begrijp wat er gezegd wordt: 'Doe gewoon wat je moet doen als het aansluit bij de Opdracht die je vrijwillig bent aangegaan, en doe het op het juiste Tijdstip; als de Drang en het Verlangen er zijn om het te doen.'
Plotseling hoor ik een krachtig Gekrakeel: een hard en hoog Gekakel van honderdduizenden Stemmen. Ik-Hanuman zie mezelf in het Heelal: ik draag een lang wit Kleed, heb lang wit Haar en een lange witte Baard. In mijn Linkerhand draag ik een groot Kristal (zoals ik in de Moordkuil in mijn linkerhand mijn fotocamera heb). Blijkbaar ben ik veranderd in ik-oude-wijze-Man-Hanuman.
"Zeg het ze," zegt een Stem.
"Wat!?" vraag ik-oude-wijze-Man-Hanuman.
"Zeg het ze," zegt de Stem opnieuw.
Ik kijk om me heen maar zie Haar niet.
"Zeg het ze."
"Wie zijn...?"
"Ze dachten dat Moord de goede Oplossing was," zegt de Stem.
"Eh," zeg ik-oude-wijze-Man-Hanuman, "eh, eh, als jullie de Hemelpoort door willen, dien je enkel 'Jahweh' te zeggen."
Niemand reageert, het Gekakel irriteert met ongekende Proporties.
Opnieuw zeg ik-oude-wijze-Man-Hanuman: "Als jullie de Hemelpoort door willen, hoef je enkel 'Jahweh' te zeggen, tenminste als je in de Hemel je Schuld wilt belijden."
Nog reageert niemand, dus zeg ik-oude-wijze-Man-Hanuman voor de derde Keer: "Zeg 'Jahweh' als je door de Hemelpoort wilt gaan, als je tenminste je Fouten en Schuld wilt belijden."
"Wij?" vraag iemand.
"Jaja," knik ik-oude-wijze-Man-Hanuman.
"Echt?" klinkt het twijfelachtig.
"Jaja, het is goed."
Ik-oude-wijze-Man-Hanuman wordt door de menigte aangestaard alsof ik de Heilige Petrus zelf ben. "Het is goed... ga maar."
Langzaam klimmen de Eersten uit de Kuil, Anderen volgen. Ik-oude-wijze-Man-Hanuman werp een nieuwsgierige Blik door de Hemelpoort: "Rode Godin!?"
Terwijl de Moordenaars wat voorzichtig de Hemel binnengaan, zie ik in de Verte een stralende Maria. Ze is gekleed in wit met lichtblauw en heeft een Gouden Aura.
Als ik mijn ogen open is het stil in de omgeving van de Moordkuil. Om me heen licht de wereld blauw op. Ik kijk naar de troep en haal een keer diep adem, ik kan wel bedenken dat het fijn zou zijn dat het hier opgeruimd zou zijn, maar...
Ik pak de twee kapotte fietsen vast en vind een lampje. Ik lach; mij is een lichtje opgegaan. De met een zware ketting verbonden fietsen sleep ik richting de Grote Markt en zet ik tegen het begin van de omheinende muur. Kapotte planken, het kapotte baken, de kapotte stoel, een leeg blikje, een zak klef brood en een leeg sigarettendoosje gaan er achteraan.
Met enkele takken probeer ik de mandala schoon te zwiepen: onhandig gedoe. Op een van de binnenplaatsjes is de hogedrukspuit weer aangegaan. Zwart water stroomt onder een deur door. Zand ligt op een hoopje bij elkaar, blijkbaar wordt er ook geveegd. Ik wandel er naartoe en klop op de deur, dan klim ik op een betonnen verhoging om onder het prikkeldraad door over de muur te kijken. Een jonge man kwijt zich nauwgezet van zijn taak.
"Heb je een bezem voor me?"
"O, ik ruim het dadelijk allemaal op!"
"Het is voor hierachter..."
Hij opent de deur en reikt me een grote bezem aan.
Zo dit is een karwei waar ik het warm van krijg. Het is nog half werk want ik veeg de bladeren in hoge stapels tegen de zijwanden, maar er komt licht en lucht bij de Mandala.
Een stel wandelt langs en bespreekt mijn actie met elkaar. Ik knik vriendelijk.
"Het stinkt wel," zegt de vrouw.
Hm, het is enkel natte grondgeur. Met mijn handen trek ik het onkruid los. Omdat het zo nat is, gaat dat gemakkelijk. Bij de laatste veeg vind ik een muntstuk: 10 Eurocent. Heerlijk om bijgelovig te zijn; ik heb een tien gekregen! Voordat ik de bezem terugbreng, maak ik een foto van DE MANDALA VAN DE RODE GODIN.
Warrior Iadied
http://blog.seniorennet.be/schetsblog/
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
