Doodmoe sluit ik mijn laptop tegen drie uur 's middags op dinsdag 4 januari 2012: 'Even geen WEDERWAARDIGHEDEN meer.'

Op hetzelfde moment zie ik twee vrouwen naar de voordeur lopen: 'Echt waar? Opnieuw Jehova-getuigen?'

Als ik de voordeur open, zie ik twee knappe vrouwen staan: een jonge vrouw en een tienermeisje. De oudste introduceert het thema: "Het is koud buiten; het stormt. We willen graag praten, er zijn mensen die zich zorgen maken; het gaat niet zo goed met de wereld, tenminste... we zijn benieuwd of er een oplossing voor is? Of u een oplossing ziet..."

"Kom binnen."

Ze stellen zich voor, hangen hun jassen op en nemen plaats op de bank in de woonkamer. Mijn Lief stelt zich voor en ik vraag hem theewater op te zetten. Ik excuseer me: "Even iets anders aantrekken; ik heb uren zitten schrijven / typen."

Ik kleed me om; had nog mijn warme pyjama, sokken en een prettige bodywarmer aan.

Weer beneden serveer ik thee. Mijn Lief gaat eigen dingen doen. Vanaf het begin realiseer ik me het belang van gewoon rustig ademhalen. 

Het gesprek dat zich ontvouwt, kan ik niet letterlijk herhalen, maar net als de vorige keer doe ik mijn best daarvoor. Ik heb zo goed mogelijk geluisterd en wat ik over eigen woorden schrijf, is weinig afwijkend van wat ik gezegd heb. Hoofdletters, enzovoort in de tekst zijn natuurlijk van mij.

Ik vraag me wel af of deze vrouwen gestuurd zijn na het bezoek van de vorige twee personen op donderdag 29 december 2011.

"Zo, dus jullie maken je zorgen..."

De oudste vertelt kort dat ze graag met mensen praten om te horen wat mensen geloven.

"Ja, vorige week waren hier ook al twee Jehova-getuigen."

"Dan zijn de blokjes verkeerd verdeeld, dat kan, maar de mensen zijn zeer vriendelijk hier," reageert de oudste.

"Hm, als kind was ik rooms-katholiek, maar later ben ik uit de kerk gestapt."

"Bewust?"

"Nee, het gebeurde als het ware toevallig. Ik ging in Nijmegen studeren en kreeg vrienden die niet meer naar de kerk gingen, en toen... toen ben ik als het ware meegestroomd. Eerst vond ik het heel eng; alsof de hemel op me zou vallen. Maar er gebeurde niets en mettertijd ervoer ik vrede. Herinnerde ik me ook dat ik het als kind niet eens was met wat er in de kerk gezegd werd, maar ik mocht niet discussiëren, als meisje al helemaal niet."

De vrouw bevestigt wat ik zeg: "En gelooft u nu?"

Ik lach: "Ja, ik geloof nu, maar niet in de regels van de een of andere persoon of groep. Het is ook niet zo dat ik me bewust in religies verdiep om er een te kiezen, om te bekijken wat volgens mij de juiste is. Maar ik verdiep me op het web wel in wat er binnen religies geschreven staat. Hm, het gebeurt allemaal toevallig. Dat waarin ik me verdiep, is wat ik in het leven aangeboden krijg. Ik heb min of meer mijn eigen religie; volg mijn eigen pad."

"Welke regels volgt u dan?"

Ik moet er even over nadenken: "Als het om regels gaat, denk ik dat ik christelijke regels volg."

"Schrijft u boeken of zo?"

Ik bevestig: "Ja, nou ja, kijk 'Het Verhaal van de Steen'." 

Ik pak het boek uit de boekenkast: "Kijk de Steen..."

"Is een hand," vult de vrouw aan.

"Is een houvast voor een hand, voor mensen," reageer ik, "het is een Keltisch teken uit het Ogham-alfabet. Dertien mensen reisden met de Steen en vertelden mij, onafhankelijk van elkaar, hun Verhalen. Samen vertellen ze 'het Verhaal van de Steen', van de Aarde, en vormen ze de Ourobouros, de Beschermer van de Aarde."

De vrouwen drinken van hun thee.

"Zojuist was ik ook aan het schrijven. Sinds afgelopen oktober ben ik een blog begonnen. Tja, inspiratie... jullie geloven in de Bijbel, teksten van 2000 jaar terug. Nou, toen was ik er ook, in die tijd was ik Petrus en nu ben ik een vrouw. In mijn blog ben ik net geëindigd bij de Kruisdood van Jezus. Daardoor zijn God en de mensen met elkaar verzoend, en kunnen zelfs moordenaars de Hemel binnengaan, tenminste als de Hemelpoort geopend is. 

De Hemelpoort is te openen met het Sleutelwoord 'Jahweh'. Dit heb ik geleerd in Guatemala bij de Maya's in het plaatsje San Pedro bij een heilig meer, het Lake Atitlan.

Beide vrouwen zitten rechtop en kijken me stil aan, dan zegt de oudste: "U gelooft dus in reïncarnatie!?"

"Ja, inderdaad. We leven als mensen op aarde en leven als Ziel in de Hemel. Het maakt ergens dus niet uit of we levend of dood zijn. Al wil ik wel honderd worden, hoor.

Hm, ik wilde al langer een blog beginnen. Voor Jezus waren er andere geïnspireerden, dat leidde bijvoorbeeld tot de Mahabharata en de Ramayana. 

In de Ramayana komt Aapgod Hanuman voor en afgelopen oktober, toen ik terug was uit La Palma, zag ik Hanuman op een foto. Dat is voor mij het begin geweest om met mijn blog te starten. God inspireert mensen, ik zie mijzelf ook als iemand die door God geïnspireerd is. Maar jullie zijn dus geïnteresseerd of er oplossingen zijn voor de problemen in de wereld?"

Het jonge meisje pakt haar mobieltje om haar moeder te bellen. Vreemd genoeg zegt ze geen nummer van haar te hebben. Ze noemt een andere naam en zoekt naar een ander nummer en er worden heel wat toetsen ingedrukt. 

Buiten lopen een oudere man en een vrouw over de stoep, ze lopen naar mijn voordeur en bellen aan: "Wilt u zeggen dat wij de wijk uit zijn?"

Ik knik en ga de kamer weer binnen: "Volgens mij hebben jullie gehoord wat ze zeiden."

De vrouw knikt en het meisje legt haar mobieltje tussen hen in.

De vrouw bevestigt dat ze naar oplossingen zoeken: "Hoe ziet u het? Er zijn mensen die zich zorgen maken. Er is wel veel interesse in spiritualiteit, met name ook via de media. Maar de problemen stapelen zich op. Er moet iets gebeuren. De mensen worden zo gestimuleerd richting materie. Dat begint al op school. Als je goed kunt leren, vinden onderwijzers al gauw dat je moet doorstuderen. En als je dan zegt 'Dat wil ik niet!' en als je dan liever dit vrijwilligerswerk wilt doen, dan vinden ze dat jammer van je hoofd." 

Ik denk na: 'Tja, wat moet er gebeuren?'

Dan vertel ik het volgende nare verhaal: "In Nederland wonen 17 miljoen mensen. De gemiddelde leeftijd is meer dan veertig jaar. Dat wil zeggen dat de helft, 8.5 miljoen, ouder is dan veertig jaar en de andere helft jonger is dan veertig jaar. In Egypte wonen ongeveer 80 miljoen mensen. De gemiddelde leeftijd is goed twintig jaar. Dat wil zeggen dat veertig miljoen mensen ouder zijn dan twintig jaar en veertig miljoen mensen, zeg maar kinderen, daar jonger zijn dan twintig jaar. 

De mensen / mannen die wij op het Tahrirplein zien protesteren, zijn voor een groot deel ouder dan twintig jaar. Voor hen is er geen werk, zij zien geen toekomst voor zichzelf. Maar wat met die veertig miljoen die jonger is dan twintig jaar? Wat is er voor hen? Welke oplossing? Er wordt gezegd dat er op dit moment wapens ingevoerd worden in Egypte. Wat als dit waar is!? Blijven die mensen binnen de grenzen?"

"Het is volgens u dus een illusie dat de problemen opgelost kunnen worden."

Ik haal mijn schouders op: "... problemen!?"

De vrouw begint over God en over dat ik er meer goden bij haal: "Ik hoor u over een Aapgod praten. Wij geloven in één God, als de mensen zich meer op Hem zouden richten, op de regels die Hij ons gegeven heeft, zou het leven op aarde meer paradijselijk zijn." 

"Hoho, wie zegt dat het hier niet gaat zoals God dat wil. God is er alle tijd bij geweest en ieder mens heeft een lijntje met God via de eigen Ziel." 

Ik breng het gesprek op de drie-eenheid lichaam, Geest en Ziel van de mens en op de Drie-eenheid van God. De oudste van de twee vertelt onmiddellijk dat zij daarin niet geloven: "In de Bijbel praat God wel tegen iemand. Hij zegt immers: "Laten we de mensen maken." Wij noemen dat 'de Geest', maar dat is om het visueel te maken; het is God's Innerlijke Kracht."

Ik kijk hen aan: "Om het visueel te maken... wij zitten hier als drie vrouwen, maar wij hebben ook mannelijke kanten. Zo zou het goed zijn om naast de mannelijke kant, ook de vrouwelijke kant van God te benadrukken, dat zou mogelijk een verbetering in de wereld kunnen bewerkstelligen. Zo kom ik als ik het visueel maak op een God en Godin uit, hoewel er wel sprake is van één werkzame Kracht. Ik kan jullie op de laptop de foto van Hanuman wel laten zien."

"Nee, nee, nee," reageert de oudste gehaast.

Ik kijk de jongste aan: "Nou ja, als jullie tijd hebben, kunnen jullie altijd mijn blog bekijken: WEDERWAARDIGHEDEN op Seniorennet.nl "

De oudste vertelt over wat liefde kan doen. Bijvoorbeeld tussen een man en een vrouw: een echtpaar dat zo zijn verschillen heeft; de een houdt van fietsen, de ander van musea. Maar door te praten met elkaar en door erover na te denken, kunnen ze elkaar nader komen en hun problemen oplossen. 

Ze vertelt hoe belangrijk het is om speciaal op de kwaliteiten van mensen te letten en te werken aan eigen minder sterke kanten.

Ik kan het enkel beamen: "Ik denk dat jullie prima regels hebben om volgens te leven, maar er gaat wel een grote voorwaarde aan vooraf, namelijk weten hoe liefde vorm te geven. Zoveel mensen krijgen geen liefde als kind en dan is het zeer moeilijk om liefdevol te zijn als volwassene. Goed voorbeeld doet goed volgen, maar velen hebben geen goed voorbeeld gehad."

De vrouw is het met me eens, maar God geeft volgens haar iedereen wel een kans, en zo zou het in de wereld toch beter kunnen gaan. 

Ik beaam wat ze zegt, maar breng er tegenin dat er tegelijkertijd zovéél mensen zijn die steun kunnen gebruiken: "Hm, over echte aantallen durf ik niks te zeggen, daar is ook geen onderzoek naar gedaan voor zover ik weet. En laten we naar de mannen op het Tahrirplein kijken, zij schreeuwen ook uit liefde. Nemen om die reden misschien zelfs wel de geweren op... uit liefde voor zichzelf, voor de vrouw die ze lief hebben, voor wat ze zichzelf gunnen: een huisje, een kind, voedsel. Liefde voor wat er nu niet voor ze is: ruimte, vrijheid, vrede."

We praten al drie kwartier met elkaar. 

De oudste zegt vriendelijk: "We praten graag met mensen om te weten wat er leeft. Dat helpt om te weten wat te zeggen als we met andere mensen praten. Wat u vertelt, horen we niet alle dagen."

"Kan ik me voorstellen."

Terwijl ze opstaan om hun jassen te pakken, zegt de oudste: "Toch moet er wat gebeuren anders zijn er over 100 jaar hier geen mensen meer."

"Nou," reageer ik, "dan is er vrede op aarde, en als iedereen dan het Sleutelwoord 'Jahweh' uitspreekt voor de Hemelpoort dan zijn we met zijn allen daar, in de Hemel, en daar is ook Vrede."

Aangezien ze reeds de woonkamer uitloopt, draait ze haar hoofd om om mij aan te kunnen kijken: "Ja, zo kun je het dus ook bekijken."

Terwijl ze hun jassen aantrekken, bekijken ze foto's op het prikbord in de gang.

"Heeft u veel gereisd?" 

"Ach, mijn man is nogal ernstig ziek, dus hebben we het afgelopen jaar meer gereisd."

Ik wijs op een foto van het Fiesta de la Cruz op La Palma: "Vrouwen versieren de wegkruizen en behangen ze met eigen gouden sieraden. Dat doen ze op de avond voor 3 mei en dan moeten ze natuurlijk wel de hele nacht opblijven om hun goud te bewaken. Dat is goed voor de gemeenschapszin. De volgende dag is het groot feest... sommigen zijn dan goed dronken."

Als de oudste de voordeur wil openen, lukt dat niet.

Ik schrik: "Sorry, het nachtslot zit erop."

Ze reageert met dat het niet erg is, en dan wisselen we de beste wensen uit: "Nog een goed 2012!"

Hm, het gesprek heeft me weer energie gegeven.

Warrior Iadied