Aangezien ik foto's heb gezien op het web zijn de restanten van de Sint-Gertrudiskapel vrij gemakkelijk te vinden. Als we langs het Museum het Valkhof richting de Belvédère wandelen, zie ik verrast dat er een grote klinkermandala in het wegdek ligt. Precies op het punt waar we rechtsaf richting het Hunnerpark gaan. 

De voetbrug naar de Belvédère torent hoog boven de bitumenweg, waarop we lopen, uit. Wandelend van de mandala naar de restanten van de Sint-Gertrudiskapel, rechts bij de voet van de brug, voel ik de energetische effecten van de leylijn over mijn ruggengraat gaan.

De steunberen en kloostermoppen van de kapelruïne zijn groot en stevig. 

'Zulke steunberen bij een kleinere kapel?' 

Ik vind het maar vreemd. 

Dan realiseer ik me dat de Sint-Gertrudiskapel eerst buiten de veilige stadswallen lag.

Aan de oostkant van de voetbrug zit een opening in het muurrestant van de kapel. Blijkbaar wordt deze 'ruimte' onder de brug, het is net een rovershol, gebruikt door hangjongeren en verslaafden. Tja, ook deze laatste groep, die afstand doet van het gewone leven, heeft een plek nodig. Wel bijzonder dat ze hier, op deze leylijn, hun plekje kiezen. Als ik het goed heb, is het een lijn waarop het gaat om loslaten. 

Hm, in Neerlangel lijkt het meer te gaan om samenwerking. Tja, op de aard van leylijnen kan ik nog eens studeren; misschien zit het wel anders in elkaar.

Grappig, op de bijgevoegde foto van de Sint Gertrudiskapel lijkt het alsof de twee steunberen aan de rechterkant samen een kruis vormen. De grote steunbeer vooraan lijkt met de muur rechts ervan een meisjeshoofd met lang haar te vormen. Een hoofd dat naar rechts kijkt, richting de Sint Steven. Er zitten nog meer beelden in de foto. Het effect is weg als de foto, door erop te klikken, wordt vergroot.

De mandala in de klinkerweg is trouwens goed te zien op de foto bij 'Van St-Gertrudis naar St-Steven'.