Voor mij, om gelukkig te zijn, en voor geïnteresseerden!
04-02-2013
HET VERHAAL VAN DE STEEN - Oude Peter...
Een medewerkster van het museum toont zich bereid enkele momenten als tolk op te treden. Het is duidelijk dat ze ontzag koestert voor de vriendelijke man. Waarom? Oude Peter klaagt wat tegen haar: hij had iemand anders verwacht... hij kent mij helemaal niet! Ik antwoord dat het niet erg is en dat hij me kent als ik van de zomer terugkom met mijn echtgenoot... dan ben ik een bekende. Mijn antwoord verrast hem; hij schokschoudert en doet zijn best zijn lachen in te houden. In zijn ogen zie ik ondeugend vonkende sterretjes verschijnen. Hij werpt een beetje zielig tegen dat zijn gezondheid niet zo best is en de zomer nog ver weg. Ik haal mijn schouders op, volgens mij leeft hij dan nog. De conversatie eindigt en er zit niks anders op dan afscheid van hem te nemen. Dus loop ik maar weer mee naar buiten. Als ik voor de buitendeur sta, schuift een lading sneeuw van het dak af: recht in mijn nek en jas. Oude Peter giechelt. Wat een verrassend geluid; hoog als van een kind! 'Ja hoor, het is beslist illustratief voor oude Peter! Ergens is mijn bezoek een koude douche. Nu heb ik hem ontmoet, de man uit mijn reis, maar ik weet niet waartoe.' Als hij wegloopt, kijk ik hem na: een klein breed mannetje met kromme benen. Gelukkig draagt hij een dikke, warme jas. Mijn hart bloedt; doet pijn van liefde en machteloosheid. Toch wanhoop ik niet echt dat ik nog niet weet waarom ik hem moest ontmoeten; het inzicht hoeft tenslotte niet als de bliksem in te slaan. Warrior Iadied
Ad foto van 3 januari 2001: Peter Spiik bij een kota in de buitentuin van Ájtte, het Saami-museum, in Jokkmokk.
