Busstation de Marnixstraat

Het volgende verhaal werd toegezonden en is van een chauffeur die onder de alias "Grashopper" schrijft:

De Marnixstraat

Lijn 80, na bijna een jaar had ik dan bijna een uur pauze. Normaal was het doorrijden of 10 minuutjes over.

Met mijn geldbak,knip,kaartjes en broodtrommeltje loop ik met ferme passen richting het verblijf. Ik loop naar de deur die toegang verschaft tot de rust. Maar eerst moet ik een junk vriendelijk verzoeken aan de kant te gaan. Nadat hij zijn folietje in elkaar heeft gevouwen en mij vervloekt heeft maakt hij plaats. Ik steek de sleutel in het slot en treedt binnen.

Het eerste wat opvalt is die muffe 'ouwe zolder' lucht, stoffig en vermengt met de geur van uitwerpselen. Dat is een tegenvaller. Ik besluit eerst even mijn blaas te legen, maar bij het betreden van het toilet sta ik oog in oog met de overblijfselen van de consumpties van mijn voorganger, die niet alleen de flora en fauna IN de pot beheersen. Ik vraag me af of zijn voedsel wel dood was toen het zijn slokdarm in ging. Ik duw de deur met mijn voet dicht, omdat ik bang ben dat mijn handen eraf zullen rotten. De andere pot is schoner, wel hangt er een lucht alsof er al in geen dertig jaar is door getrokken. De tijd heeft stilgestaan, en dat is te zien aan de sporen alhier. Ik was mijn handen en droog ze. Ik verzamel mijn spulletjes en een hele berg met moed voor de volgende etappe.

Ik loop een stukje verder en loop door het gangetje. Na een paar stappen kijk ik om me heen. Rechts de kuil met daarachter de loketten. Daar is het leeg. Ik loop er naar toe. De loketten getuigen van een bedrijvigheid uit een ver verleden. Vroeger zaten hier dames die met hun zoete stem vroegen "twee maal naar Zandvoort mevrouw, dat is dan vier gulden vijftig alstublieft. Gaat Jantje ook naar het strand? Hoe oud is Jantje? Vier jaar, zo dat is een grote jongen! Dan mag hij gratis me hoor!". -zucht- die goeie ouwe tijd. Ik loop de ruimte in waar nu de rokers naartoe verbannen zijn zo constateer ik. “Jezus”, denk ik bij mezelf “dat roken….Vroeger zaten we gezellig met zijn allen bij mekaar en dan werd er niet gezeken over roken of niet roken”. Ik vervloek die verharde maatschappij die dit heeft mee gebracht en meld aan mezelf dat er tegenwoordig wel geen geld zal zijn voor goede afzuiginstallaties. Zoals er nergens meer geld voor is.

Dan zie ik ze staan! Gebroederlijk naast elkaar, waarschijnlijk vergeten in een voor velen onbekend tijdperk. Ze kijken me aan. Ik doe een stap naar voren en staar ernaar. Dan draai ik mijn hoofd en zie het weer voor me. Kerstdagen in de Marnixstraat! De kerstversiering, de warmte en de gezelligheid. Een stukje thuis voor de chauffeur die met de feestdagen moest werken. En die dat eigenlijk wel graag deed. Ik haal diep adem en ruik de geur van vers kerstbrood, heerlijke salades en andere verse hapjes die het verblijf hier veraangenaamden. De kerstboom met zijn lichtjes. Even kijk ik rond, want in mijn herinnering kom ik ook nog -en wie zou het nog weten- de kerstpakketten tegen. Kerstpakketten van de Marnixstraat, ja het is echt waar! Maar de enige dozen staan hier. Ik voel de tranen achter mijn oogbollen opzwellen. Ik ruik de geur van verse gezette koffie en zie de schalen met kerstkransjes staan. En met oud en nieuw de oliebollen en appelflappen. Ik kijk weer terug naar de dozen aan mijn voeten die niet alleen gevuld zijn met kerst artikelen, maar vooral met herinneringen.

Ik loop de ruimte uit en kijk even uit het raam naar de plek waar mijn bus staat. Mijn gasbus……eens stonden hier die goeie ouwe Daf-diesels te knorren! Dat waren robuuste bakken met hun Den-Oudsten opbouw. Betrouwbaar, zoals hun bestuurders. Maar ook dat is niet meer. Ik besluit om niet te denken aan de betrouwbaarheid van dat groene hok daarbuiten. “Straks start hij niet meer, gaat ie in protest omdat ik negatieve energie heb uit gestraald of zo. Zit ik hier een paar uur vast voordat TSN komt”,zo denk ik bij mezelf.

De betrouwbaarheid van de chauffeurs is door de arbeidsdruk en verslechterde omstandigheden toch wel afgenomen en de romantiek rondom het leven achter het stuur is ook weg. Net als hier alle gezelligheid weg is. Achter me zie ik in de spiegeling de televisie hangen. Met voetballen was het hier ook zo gezellig, zo...hoe zal ik het zeggen...thuiskantine-achtig! En we zaten te kaarten en vergaten soms onze tijd. De keuken aan mijn rechterhand is het bewijs van die goeie ouwe tijd, maar is nu vervallen en staat op instorten. De ijskast is vies en is waarschijnlijk al in geen jaren gebruikt. Even wordt ik terug gefloten naar 2007 door een enorme ijzeren ring die met vier bouten op het aanrechtblad is vast gepind. Om de inhoud van de ijskast te verdedigen tegen al te hongerige magen? Dat meen je niet hè? Ik draai me om. Even bewonder ik de prijzenkast en verwonder me erover dat die nog niet geplunderd is.

Dan draai ik me langzaam om en wil mijn spulletjes op één van de tafels leggen. Naast de twee krantjes die er liggen, liggen er ook zwarte korreltjes. De volgende tafel dus maar. Mijn eigen krantje maar uitgespreidt en spullen erop gezet. Ik pak mijn chippas en doe een paar stappen. Het witte papier middenop de koffiemachine vertelt me de gruwelijke waarheid: welkom in de keiharde stuk bezuinigde wereld van ConneXXion. Ik loop richting de automaat.

"Ja muizen, uiteraard" mompel ik in mijzelf. Verder staan er nog wat verwensingen en teksten op van collega's en hun ongenoegen. Links van mij staat een ouderwets koffiezetapparaat. "Mmm een ouderwets bakkie". Op de potjes met suiker staat de tekst "HLM WAPO". Ik bedenk me dat het of van een goede collega is of van bijvoorbeeld MS, het apparaat was te simpel om uit de keuken bij Heddema te komen. Ik schenk een bakkie in en de geur verraad de leeftijd van de koffie. Ik neem een zipje en verbrand mijn bekkie. De smaak valt wel mee. Ik loop richting de tafel en ga zitten. Ik heb een brok in mijn strot, sluit mijn ogen en zie de weldagen van het OV. Toen het hier een komen en gaan van chauffeurs en reizigers was. Druk, oke, maar zeker gezellig. Honderdduizend keer beter dan nu. Ik zucht en een traan rolt over mijn wang en tikt op het krantje. Nostalgie: je hebt er geen reet aan maar het geeft soms zo een goed gevoel.

Ik doe mijn ogen open omdat ik geritsel hoor. Ik kijk op en zie twee tafels verder een klein grijs muisje dat het zware nieuws tot zich neemt. Ik glimlach en ben blij dat tenminste één van ons zich amuseert. Dan glimlach ik nog breder omdat ik even moet denken aan mijn maatje Michel en aan Liza. Wat zullen die op gekeken hebben toen ze oog in oog stonden met dit grijze wezentje. Ik kijk opzij naar de prikborden. Daar hangen gebroederlijk naast elkaar de twee brieven van mijn collega’s gericht aan de directie. Niet aan Testa of één van de zijn voorgangers, maar een omhoog gevallen brok manager, zoals ze dat tegenwoordig noemen. Alleen binnen gehengeld om megawinsten te garanderen. En dat ten koste van alles en iedereen. Een niets ontziende moordmachine die alleen maar voor het grote geld gaat.

Buiten achter het hok staat een groep erg luidruchtige allochtonen. Ze schreeuwen naar elkaar en proberen het hok een paar meter op te schuiven, zo aan het bonken en trillen te horen. Ik gniffel en sneer "dat is Hollandse bouwstijl, dat kennen jullie niet".

Mijn eetlust is totaal verstiert. Ik pak mijn spullen en terwijl de muis een veilig heenkomen zoekt achter de DE automaat stap ik naar buiten. Ik trek de deur achter me dicht en realiseer me dat ik de tevens de deur sluit van een voorbij tijdperk. Een tijdperk waarin chauffeur en reiziger centraal stonden. Een tijdperk vol gezelligheid en saamhorigheid. Een tijd.....Maar het lijkt alsof de dood hier al jaren geleden heeft toe geslagen en al het leven hier heeft uit deze plek heeft gezogen. Veel te vroeg kwam er een einde aan het goede leven hier op deze plek. En daarna heeft de tand des tijds de edele taak op zich genomen alle sporen uit het verleden te wissen. Terwijl ik achter het stuur van mijn heerlijk koele bus ga zitten en mijn broodje eet, staan de tranen in mijn ogen. Na drie kwartier buiten in het zonnetje en in de bus te hebben vertoefd start ik de bus. De reizigers stappen in, ik stempel ouderwets de strippenkaarten (nog wel) en sluit de deuren. Ik besluit mijn verdriet op papier te zetten…of in de computer.

En ik rij een nieuwe toekomst in......en of ik daar over dertig jaar ook nog over schrijf?

"Grashopper"

(24 juni 2007)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------