LEVENS-LOOP

 

Hij is hier al geweest

En nu is hij weer terug

Vraag niet van waar hij komt

Hij moet ook nergens heen.

 

Zijn rugzak met de tijd

Heeft hij hier neergezet

Vertelt hem waar hij is

Een plaats nu, net vandaag

 

Komt hij meer mensen tegen

Maar niemand wijst de weg

Zijn blik gooit poorten open

 

Zo blijft hij,

Verder,

Lopen.

De Dijk in Lentetooi

Het dorre winterkleed ligt neer
geweken voor het prille groen
dat moeiteloos terrein inneemt.

Wit en wiegend zoomt het fluitekruid
langs het dijkpad.
Glanzend geel
blinken vrolijke boterbloemen.

De meidoorn bloeit in dikke trossen.
Pittig pronken pinksterbloemen
in hun kardinaalpaars kleed.

Een koekoek roept
Schaapjes grazen.

Een feest voor oog en hart.
Balsem voor wie heling zoekt.

Als door een toverhand hier uitgestrooid
zomaar, voor elk van ons
langs onze Scheldedijk.


Iris van de Meirssche

POEZIE (*)

Waar niemand om vraagt, wat nergens toe dient,
Ligt verzonken, verankerd gebonden, hier
in krullen en kronkels verstild op papier;

't Geschreven geduld verwacht nog de lente,
Als de wind zich vult met ontwakende woorden,
en wolken vol klanken vervliegen ten Noorden;

Boven gevangen blijven kiemen in wervels hangen,
Hersenspinsels die wortelen in een web van echt en waan,
willen voeten krijgen om hun eigen weg te gaan.

Tadorna

(*) "...de meme la poesie, si elle est par accident narrative et signifiante, est essentiellement une modulation de l'existence."

Maurice Merleau-Ponty

DICHTER

Ik wil gelezen worden,

mijn ziel laten verslinden

door grijze wijzen en geile giechelgrieten,

's avonds in de schemering,

wanneer het net nog kan.

 

Zij lezen niet wat ik geschreven heb,

en horen niet wat ik wil zeggen,

toch tilt de lust hen hogerop

en gaan hun hoofden zwellen.

 

Zij zien wat ik nooit heb ontwaard,

beleven wilde avonturen,

die mij werden bespaard.

 

Toch ga ik weer proberen,

en gooi mijn vangnet wijd

om woorden uit het leven

te strikken voor altijd.

Twee acrostichons (naamdichten of letterverzen), met de letters van het woord "verwondering"

I	II
Vandaag ging toch de zon weer op               En alleen ik heb het gezien, hoe Reikhalzend stralen Waterlopen kleurden: Okergeel, maar Niemand die bleef staan De dag deed zo gewoon, alleen Een enkel kind Riep luid en lang: Ik ben het, hier en Nu : Gewoon verwonderd.	Vraag niet waarom En niet waarvoor; Redenen om te zwijgen Waarheen gaat het je leiden, het Openstaan en kijken Naar Dat En ook nog wat Rijkdom voor de ziel Ineens gevuld met Nieuw Genot, verwondering.

 

EUTHANASIE of
Het SPOOKSCHIP de VLIEGENDE HOLLANDER

Dit wordt mijn laatste reis, dacht hij
ik vaar wel uit, maar keer niet weer
want alles is hier als vanouds
en jong zijn lukt mij ook niet meer.

De kerk, het plein, het lang gezicht
van uitgezakte gevels, vertellen roddels
vol chagrijn, ik ga ze nu vergeten.

Eén koers nog wil ik varen, recht vooruit,
geen omweg door het leven, 't gegist bestek
heeft lang genoeg geduurd en
niemand die zal wenen.
 
De zee loopt leeg, aan 't einde
moet ik zijn, daar wacht mijn laatste storm
met hem raas ik mijn woede uit
en daarna blijft het stil.

Een buitendijkse boom:
vrijgevochten overloper,
oeverloper slechts in schijn
stil blijft hij staan
op uitkijk, wat zal 't zijn?

Waar land weer water wordt
bewaakt hij de seizoenen
't getij op tijd
komt zacht zijn voeten zoenen.

Zijn vrienden braaf beneden,
netjes in de rij
ten dode opgeschreven
benijden hem hierbij.

 

midden deze polderrust
ben ik vaak weg
weg van mezelf
weg van de wereld

ergens in nergensland
waar mijn gedachten uitdeinen
als een golf die zichzelf verliest in de stroom

'bestaan' en 'zijn' helemaal in de vergeethoek

tot ik plots een "goeiedag" hoor
een goedgeluimde groet

ik schrik
en schik mijn gedachten weer
netjes
in verleden, heden en toekomst
keurig gelijnd als een boek
waaruit ik verhalen kan puren

verhalen om hem of haar
-toevallige passant-
mee te plezieren

daar zitten we dan
twee mensen keuvelend op een bank
en beide voeten op de grond.

Tony Peirsman

ZEEZICHT
(een gedicht over bomen, gras en bloemen, en ook de zee komt erin voor)

Er staan geen bomen
langs de kant,

Er kruipt geen addertje
onder het gras,

Alleen water
dekt alles vredig toe,

En licht
reikt tot de einder.

En kijk,
zoals het altijd was:

Er is alleen maar Zee,

en alles wat ik zie, is

een bloem

die opengaat.

Ik weef mezelf een wandtapijt,

een waan voor elke dag,

Met zijden draden van de wind, en

vezels uit mijn eigen lijf,

Gesponnen in de nacht.

Mijn radar zoekt en tolt in 't rond,

verschrikte beelden op de vlucht

weerspiegelen de scherven van mijn ziel, en

vallen langzaam dwarrelend stilaan neer,

toch raken zij geen grond.

Mijn noodoproep wordt niet beantwoord,

daarbuiten blijft het stil,

Terwijl de storm hier verder raast,

ik weet niet wat ik wil.

Hij is er altijd al geweest

Discreet, vrijblijvend, onbewogen;

En altijd open, wacht hij op jouw,

Hij neemt je mee, vervoert je

op en neer

En slingert je rusteloos

heen en weer.

 

Meestal alleen,

En onderweg

maar ook met twee

Of  meer en velen

en soms te veel.

 

Dan ga je langs de kant

met volle teugen

Landschap drinken

en zit je neer,

De rug gekeerd.

 

De weg leunt op je hoofd

Het licht vult stil je ogen

Gevluchte wolken aaien je schoon

En ademen zacht je binnenste buiten:

Voldaan van top tot teen

Waarom nog verder gaan ?

Toch sta je op en uitgewaaid,

de veer weer opgedraaid

Wil je vooruit, verder op pad

Het einde is nog niet in zicht

Het doel altijd verborgen

Je loopt maar door, want verder wacht

 

De eeuwige nieuwsgierigheid.

POLDER

Monnikenwerk, uit water geschapen,
Gekneed door de wind

In de stuw van de stroom

Gezwollen tot aarde.

Riet en gloedrode wissen buigen warmte tot hout
Een mandvol gevlochten die zorgt voor behoud.

En moeiteloos drijven op de slinger van de tijd
Elke vloed is het zomer, worden vruchten verspreid.
Bomen vangen wolken, wielen drinken zon
Vogels bezoeken vissen, en mensen zijn rondom.

Opa heeft een grote boom,

met verre wortels diep in ’t zand

en brede takken op zijn kroon.

 

Die  is al oud en twee keer opa,

Hij wuift mee met de wind

Wil niet meer weg,

Maar blijft daar staan:

Hij treurt stil als het regent.

 

Als ’t koud wordt doet hij niet meer mee,

Meewarig traag kijkt hij eens rond

en strooit met gulle hand

zijn oude bladeren op de grond.

 

Zakgeld voor het jonge leven,

Vol voorjaarsgroen en volle maan

Dat d’ oude stam zijn lentekleed

en nieuwe kracht zal geven.

Kom en stap maar op mijn rug,
ik leid je wel en breng je terug.

Speel maar lief en vrolijk kind,
ik draag je wel in weer en wind.

Droom maar verder jullie twee,
ik loop een eind met jullie mee.

Zoek maar vogel, kikker, muis
en eet wat, jullie zijn hier thuis.

De Dijk

(Helga van Put)