EFEMERIDEN

Het lange trage licht uit

lage luchten

omsluiert els en wilg met

grijze nevelslierten.

Het kloppende hart van de zee

stuwt vruchtbaar zijn vloed

tussen dijken en oevers,

over schorren en slikken en

bij drempels van dorpen.

Rijen populieren,

onverstoorbaar overeind,

fluisteren zacht een

afscheid naar het wuivende riet.

In een laatste rode gloed

versmelten land en licht tot

donkere poldergrond.

EPHEMERIDES

La basse lumière 
Longue et lente,
Voile saules et aulnes
D’opaques guirlandes.

La mer trop lointaine 
Fait vibrer son coeur 
Dans les veines des rivières.

Le flot de ses fruits
Féconde les berges,
Embrasse les digues, 
Pour enfin s’arrêter
Aux villages bercés.

Les feuillages frissonnants
Des peupliers bien dressés
Dans le ciel, alignés,
Murmurent un adieu
Aux roseaux en hommage.

Un dernier éclat 
Du soleil, rouge-fondant
Avale la boue et
Le bois flamboyant.