KLAAGLIED VAN DE RUPEL

Hoelang nog zal mijn bochtig lijf

Het spel van eb en vloed verdragen

Die mij geen stonde rust verleent

Tussen de schorren en de hoge dijken.

Mij voedt geen bron, geen wijdse plas

Terwijl ik elke dag mijn kinderen laaf

Van Mechelen tot in ’t land van Lier,

Van Brussel tot in Leuven.

In ’t keurslijf heeft men mij gedrongen

Langs Rumst tot Rupelmonde.

De klei die ik hier achterliet

Tot klei vermalen en gekneed.

Troost komt na de winterdagen

Opstijgend uit het wuivend riet.

Gejubel voor de nieuwe lente

Van blauwborst en de karekiet.

Gij die nu aan mijn oever staat,

Help mij mijn lot te dragen.

Werp mij uw groet, die ‘k eeuwig zal bewaren

Zolang ik eb en vloed nog moet verdragen.

Julien Rochtus