Kom en stap maar op mijn rug,
ik leid je wel en breng je terug.

Speel maar lief en vrolijk kind,
ik draag je wel in weer en wind.

Droom maar verder jullie twee,
ik loop een eind met jullie mee.

Zoek maar vogel, kikker, muis
en eet wat, jullie zijn hier thuis.

De Dijk

(Helga van Put)

Een boodschap voor de
MAN OVER BOORD

Een helikopter uit de hemel is de
REDDER IN NOOD

RELATIVI-TIJD
(van Einstein tot Heidegger)

Als alles is gezegd
gaat toch je mond nog open.
Het einde zo nabij
is net weer weggelopen.
Ontsnappen kan het niet:
de kosmos blijft gesloten.

Je kracht, verpakt in golven,
verdwijnt als licht
en wordt niet teruggekaatst,
maar uitgestuurd, verzonden
naar lange jaren van hiervoor
daar komt het aan: vergeten, opgeplooid.

Er volgt geen knal want ook
Erna is het alleen het
Nu dat blijft bestaan.

RIDING ALONG ON ROUTE 66
I HOPE TO GET SOME KICKS

380.000 Volt


70.000 Volt


2 PK

All along the watchtower

Princes kept the view

Outside in the cold distance

A wildcat did growl

Two riders were approaching

And the wind began to howl

There must be some kind of way out of here,
 

Said the joker to the thief,

There's too much confusion,
 

I can't get no relief.

No reason to get excited,
 

The thief, he kindly spoke

There are many here among us

Who feel that life is but a joke
 

So let us not talk falsely now,
 

the hour is getting late:

there must be some kind of way out of here.

De KLEINE TRAP is vrij zeldzaam in Nederland. Op 15 januari 2012 werd een prachtexemplaar gespot in het Verdronken land van Saeftinghe, een mooie opsteker voor de Stichting Het Zeeuwse Landschap die het natuurgebied beheert. Een dertigtal in der haast bijgeroepen enthousiaste vogelliefhebbers hebben de waarneming bevestigd. Tadorna was erbij en Peter Meininger maakte een foto. Het was Zondag met een hoofdletter, en de eerste echt heldere dag van het nieuwe jaar.  

Het VERDRONKEN LAND van SAEFTINGHE is een uitgestrekt schorgebied in de Westerschelde. Het ligt hemelsbreed zo'n 50 kilometer van de monding. De Westerschelde is een menggebied van zeewater en rivierwater. Het water dat met vloed de schorgeulen binnenstroomt is dus brak. Met zijn 3200 hectare is Het Verdronken Land van Saeftinghe één van de belangrijkste en grootste schorgebieden van Nederland.

Verdrijf de eenzaamheid, zoek de samenhorigheid op en koester je in het warme nestgevoel,
samen lekker in de file.

Vijfhonderd kilometer, van de A1 tot de A27, je wil erbij zijn, laat ons niet in de steek, we rekenen op je.

Bekende Nederlanders zijn we, elke ochtend op de radio en ook bij Pauw en Witteman want gladheid, watersnood of treinstaking, niets houdt ons tegen en wij willen het graag geweten hebben.

Je Maintiendrai' : Wij houden stand, Nederland staat pal, schouder aan schouder, netjes in het gelid, in de file, en nooit meer alleen.

Vraag het aan elk marsmannetje en hij zal het je zeggen:

de aarde is de blauwe planeet van de Walvissen.

De blauwe kleur komt van het water dat drie vierde van het aardoppervlak bedekt. In dit water zijn de Walvissen heer en meester. Het zijn de grootste dieren die er wonen, zij zwemmen vredig rond, hebben geen vijanden en laten zelf iedereen met rust. Om zich te voeden nemen zij al zwemmend de kleinste organismen op die in het water rond zweven.
Eén vierde van het aardoppervlak is land, het zijn de kleine bruine vlekken in het blauw. Ook hier leven dieren en planten, alleen gaat het er heel wat chaotischer aan toe dan in het water, maar dit is bijzaak. Het landoppervlak dient enkel om het water van de oceanen, dat er als regen op neerkomt, te zuiveren en van nieuwe voedingsstoffen te voorzien. Het vernieuwde water stroomt terug naar de Walvissen. Zo kunnen zij in vrede leven en zich onbezorgd voortplanten.

Le Havre is niet alleen de tweede haven van Frankrijk, het heeft ook toeristisch iets te bieden. Er is een prachtig, breed strand en een mondaine zeeboulevard die zich uitstrekt vanaf het stadscentrum langsheen de residentiële buurgemeente Ste Adresse tot aan de wilde natuur van de Cap de la Heve.

ANTWERPEN

de Beukenlaan
staat vol met eiken,
de Kathedraal
wacht op een tweede toren,

sinds 1585
het Noorden heel verloren,
Calvijn
laf meegevlucht
liet hier zijn wezen achter,

en ook het Scheldt
die valse zekerheid,
komt nu eens hoog
staat dan weer laag,
spoelt alles vrolijk weg
gedaan met het gezaag.

 

Wandelvrienden hadden ons al dikwijls uitgenodigd om eens mee te gaan op dagstaptocht met de Ronsers (http://www.ronsers.be/). Met het voorspelde droog en zonnig weer, was de Vlaams-Brabantse Kouter-staptocht van 6 maart hiervoor de ideale gelegenheid. De Brabantse Kouters is een streek in de provincie Vlaams-Brabant die deel uitmaakt van de Groene Gordel rond Brussel. De start aan de kerk van Wolvertem (1km van afrit3 van de A12 Antwerpen-Boom-Brussel) is probleemloos te bereiken, de Tom-Tom hebben we niet hoeven te gebruiken.

Even over 10.30h gaan we met een twintigtal stappers op weg naar de eerste Brabantse heuvelrug. Eenmaal boven schittert het Atomium in de zon en ligt Brussel aan onze voeten. Het is net een beetje te koud om een fata-morgana te zien van een hoorntje met drie bollen, maar ik kan me best voorstellen dat het in volle zomer en aan het einde van een lange wandeling, wel eens het geval kan zijn. Langs een zonnige zuiderhelling zakken we af naar het pittoreske vallei-gehuchtje Ossel, met de kerk, de pastorie en het dorpscafe netjes op een rij.

Ook al is het net middag geweest, we spreken meteen het lunchpakket aan. In deze landelijke omgeving op amper 10 km van Brussel brouwt men de Geuze-Lambiek, en de suggestie van de kastelein, Kriek van 't vat, willen we vast eens proberen. Terug op weg over de volgende heuvel om aansluiting te vinden op de GR126 en 128. Deze Grote Routepaden leiden ons, zoals steeds, langs de mooiste hoekjes van de streek. Op de top van een laatste heuvelrug kunnen we genieten van een ander zonnig vergezicht, deze keer richting Antwerpen.

Door het zacht glooiende landschap en langs de vruchtbare Brabantse akkers dalen we stilaan af naar het (polder)-niveau van Laag Belgie. Impde is de volgende menselijke nederzetting, de toegangspoort tot de Wolvertemse Beemden, een klein maar mooi natuurgebied dat afwatert naar de Rupel en zo in de Schelde. Na 24km zijn we terug in Wolvertem. Het Grote Routepad loopt verder naar de abdij van Grimbergen, waar het gelijknamige bier lokt, wij houden het op een afscheidsglas in de sportschuur, want ook daar tapt men Kriek van het vat.

Het uur der schemering

Luidt  het stille in

De wind

blijft hangen in de bomen

Verstrikt zich in het loof

en sluiert dicht

tot hij als grijze waas

de grond opzoekt en rusten gaat.

 

De merel

stilaan  vleugellam

Gaat  traag  te voet

op zoek naar late kracht

die hij alleen  nog vinden kan,

zacht onder een gevallen blad.

 

Een hazelaar

Kijkt hierop neer

met druppels op zijn rug

hij huivert toch weer elke keer,

en laat zijn handen zakken

zo is het goed, we doen het morgen weer.

Maar bovenal was het een werkpaard, altijd voor elke klus paraat. Zonder huik, als pick-up, was niets te heet of te zwaar om te verslepen. Tuinafval en groot huisvuil werden moeiteloos naar het inzamelpunt gebracht, bij de supermarkt kon je hem lekker volstouwen met kratten bier en ander grootverbruik, zelfs bij meerdere verhuizingen heeft hij dapper geassisteerd.
Door de kinderen werd hij wel eens smalend ‘papa’s speelgoed’ genoemd. Maar dit geheel ten onrechte, want ook zij hebben er onbezorgd van genoten.

Ergens tussen Hamburg en Le Havre
beelden zeggen soms meer dan woorden

een woord toont klanken
een beeld spreekt een eigen taal
ik maak een verhaal