Le Havre is niet alleen de tweede haven van Frankrijk, het heeft ook toeristisch iets te bieden. Er is een prachtig, breed strand en een mondaine zeeboulevard die zich uitstrekt vanaf het stadscentrum langsheen de residentiële buurgemeente Ste Adresse tot aan de wilde natuur van de Cap de la Heve.

ANTWERPEN

de Beukenlaan
staat vol met eiken,
de Kathedraal
wacht op een tweede toren,

sinds 1585
het Noorden heel verloren,
Calvijn
laf meegevlucht
liet hier zijn wezen achter,

en ook het Scheldt
die valse zekerheid,
komt nu eens hoog
staat dan weer laag,
spoelt alles vrolijk weg
gedaan met het gezaag.

 

Wandelvrienden hadden ons al dikwijls uitgenodigd om eens mee te gaan op dagstaptocht met de Ronsers (http://www.ronsers.be/). Met het voorspelde droog en zonnig weer, was de Vlaams-Brabantse Kouter-staptocht van 6 maart hiervoor de ideale gelegenheid. De Brabantse Kouters is een streek in de provincie Vlaams-Brabant die deel uitmaakt van de Groene Gordel rond Brussel. De start aan de kerk van Wolvertem (1km van afrit3 van de A12 Antwerpen-Boom-Brussel) is probleemloos te bereiken, de Tom-Tom hebben we niet hoeven te gebruiken.

Even over 10.30h gaan we met een twintigtal stappers op weg naar de eerste Brabantse heuvelrug. Eenmaal boven schittert het Atomium in de zon en ligt Brussel aan onze voeten. Het is net een beetje te koud om een fata-morgana te zien van een hoorntje met drie bollen, maar ik kan me best voorstellen dat het in volle zomer en aan het einde van een lange wandeling, wel eens het geval kan zijn. Langs een zonnige zuiderhelling zakken we af naar het pittoreske vallei-gehuchtje Ossel, met de kerk, de pastorie en het dorpscafe netjes op een rij.

Ook al is het net middag geweest, we spreken meteen het lunchpakket aan. In deze landelijke omgeving op amper 10 km van Brussel brouwt men de Geuze-Lambiek, en de suggestie van de kastelein, Kriek van 't vat, willen we vast eens proberen. Terug op weg over de volgende heuvel om aansluiting te vinden op de GR126 en 128. Deze Grote Routepaden leiden ons, zoals steeds, langs de mooiste hoekjes van de streek. Op de top van een laatste heuvelrug kunnen we genieten van een ander zonnig vergezicht, deze keer richting Antwerpen.

Door het zacht glooiende landschap en langs de vruchtbare Brabantse akkers dalen we stilaan af naar het (polder)-niveau van Laag Belgie. Impde is de volgende menselijke nederzetting, de toegangspoort tot de Wolvertemse Beemden, een klein maar mooi natuurgebied dat afwatert naar de Rupel en zo in de Schelde. Na 24km zijn we terug in Wolvertem. Het Grote Routepad loopt verder naar de abdij van Grimbergen, waar het gelijknamige bier lokt, wij houden het op een afscheidsglas in de sportschuur, want ook daar tapt men Kriek van het vat.

Het uur der schemering

Luidt  het stille in

De wind

blijft hangen in de bomen

Verstrikt zich in het loof

en sluiert dicht

tot hij als grijze waas

de grond opzoekt en rusten gaat.

 

De merel

stilaan  vleugellam

Gaat  traag  te voet

op zoek naar late kracht

die hij alleen  nog vinden kan,

zacht onder een gevallen blad.

 

Een hazelaar

Kijkt hierop neer

met druppels op zijn rug

hij huivert toch weer elke keer,

en laat zijn handen zakken

zo is het goed, we doen het morgen weer.

Maar bovenal was het een werkpaard, altijd voor elke klus paraat. Zonder huik, als pick-up, was niets te heet of te zwaar om te verslepen. Tuinafval en groot huisvuil werden moeiteloos naar het inzamelpunt gebracht, bij de supermarkt kon je hem lekker volstouwen met kratten bier en ander grootverbruik, zelfs bij meerdere verhuizingen heeft hij dapper geassisteerd.
Door de kinderen werd hij wel eens smalend ‘papa’s speelgoed’ genoemd. Maar dit geheel ten onrechte, want ook zij hebben er onbezorgd van genoten.

Ergens tussen Hamburg en Le Havre
beelden zeggen soms meer dan woorden

een woord toont klanken
een beeld spreekt een eigen taal
ik maak een verhaal