 |
|
|
| Voor mij, om gelukkig te zijn, en voor geïnteresseerden! |
|
|
| 26-12-2012 |
 HET VERHAAL VAN DE STEEN - Chesil Beach |
En zo vertoeft het reisgezelschap op de middag van 22 juli enkele uren op het strand nabij Abbotsbury. Het weer is zonnig warm, maar echt prettig is anders: mijn enkels zakken telkens pijnlijk tussen de kiezeltjes. Languit liggen is wel te doen, maar je verplaatsen is een crime. Ondanks de hinder kruip ik als een spin over het strand om gele, witte en zachtbruine barnsteentjes te verzamelen.
Dan gebeurt het! Gebiologeerd kijk ik naar de steen die reisgenoot Rob in zijn handen heeft. De lichtbruine, gladde steen heeft de grootte van mijn hand en gelijkt qua vorm op een kleine menhir. Met heel mijn hart en elke vezel van mijn lijf realiseer ik mij daar, op mijn knieën op het strand van Chesil Beach, dat ik déze steen wens als souvenir.
Verstijfd en gespitst, met arendsogen en wijdopen oren, houd ik Rob en zijn vrouw Els heimelijk in de gaten. Ze zijn ingenomen met de steen. Rob liefkoost hem met zijn handen. Toch discussiëren ze erover: "De steen is behoorlijk zwaar om de verdere dag te dragen."
'Leg nou neer,' denk ik en meteen daaroverheen, "o nee, dan pakt een van de anderen hem misschien.'
Op het moment dat Rob en Els besluiten de steen achter te laten, strek ik mijn linkerarm uit en zeg zo neutraal mogelijk: "Laat eens zien!?"
Die van binnen jubel ik: 'Pik binnen, het is winter!"
Dan is daar die stem: "... Nee hoor... dat had jij gedacht... "
Verward realiseer ik me dat een onzichtbaar wezen tot me heeft gesproken en het besef sijpelt tot me door dat de steen, dé Steen, niet voor mij bedoeld is.
'Maar... voor wie dan? Voor een vriend? Ben ik rijp voor de psychiatrie?'
Zit ik daar helemaal verbouwereerd met de Steen in mijn handen: 'Wat nu? Heb ik de Steen te pakken, is hij niet voor mij!!! Voor wie wel? Voor een vriend? Voor wie? Voor Roger misschien?'
Roger Quintens is mijn meest geliefde collega en maatje op de opleiding tot Verpleegkundige van de Hogeschool in Nijmegen. Samen hebben we reeds het nodige onderwijs gegeven en als ik op vakantie ga, breng ik meestal een kleinigheidje voor hem mee.
'Tja, dit is natuurlijk wel een cadeau, maar... déze héél bijzondere Steen wil ik zelf houden! Rare ervaring trouwens die stem! Zo overduidelijk en zo'n absolute zekerheid uitdragend. Bah, de Steen is vast voor Roger bedoeld."
De rest van de dag draag ik, behoorlijk chagrijnig, de Steen behoedzaam met me mee. De groep schenkt er nauwelijks aandacht aan. Volgens reisgenoot Fred is het een flint: een vuursteen. Af en toe voel ik me schuldig richting Els en Rob: 'Had ik mijn intuïtie, dat dit een heel bijzondere Steen is, met hen moeten delen? Nee... niks moet!'
Balend berg ik 's avonds de Steen zorgvuldig in mijn reistas.
Warrior Iadied
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
