 |
|
|
| Voor mij, om gelukkig te zijn, en voor geïnteresseerden! |
|
|
| 23-12-2012 |
 Ad Elfinguide |
Op bijgaande foto zie je de gebroken Elfinguide, eigenlijk is alleen het handvat nog over. Het was een heel klein Sjamaans Krachtmes, bedoeld om onder kleding gedragen te worden. Het Houten Krachtmesje had de vorm van een handvat met een bliksemschichtje.
Dusty Miller, die zichzelf Elfin-Sjamaan noemt, maakte het Krachtmes, naar eigen zeggen volgens Oude Overgeleverde Kennis over Houtbewerking.
De Spirit of Dryade van een Taxus zou zijn Kracht aan Levend Hout gegeven hebben zodat het Krachtmes vervolgens als Magische Partner Lessen kon geven of de Ander (mij) op een Hoger Bewustzijnsniveau kon brengen.
De Taxus die het Levend Hout afstond, is zoals ik reeds in 'Het Verhaal van de Steen' schreef, volgens Dusty 3500 jaar oud en groeit in Engeland op 'Heilige Grond': op een Punt waar Krachtige Leylijnen elkaar kruisen, waar een ondergrondse waterstroom zou zijn en waar de grond gedrenkt is met bloed. Hm, het is een oud kerkhof, dus dat klopt wel.
Wat betreft de Werking van de Elfinguide: ik zou ermee bevriend moeten raken / zijn, waarna het Mesje mij zou kunnen ondersteunen om in de Andere Werelden op onderzoek uit te gaan. Van nature zou het Krachtmes zich daarbij afstemmen op de Energie van Moeder Aarde.
Een gebroken mes heeft overigens geen Kracht meer.
De Elfinguide brak 16 augustus 1999 (waar oude agenda's al niet goed voor zijn). Ik lag in een ziekenhuis en werd die dag geopereerd in verband met een scheur in het kapsel van mijn linkerarm / -schouder.
Hm, de exacte omstandigheden van het breken van het Mes ken ik niet. Was er iemand bij betrokken? Misschien wel suf, maar ik had de Elfinguide op mijn heup aan de linker-binnenkant van mijn slipje vastgemaakt. Dit mag vast niet, maar zomaar breken!? Of heeft het Mesje daar haar Kracht met mij gedeeld?
Ik weet nog dat ik, toen ik op de verkoeverkamer een heel klein beetje bijkwam en dus eigenlijk niet bij bewustzijn was, vrolijk met Mijn Krachtdieren gezongen heb. Ze waren er allemaal en we zongen:
"The River is flowing flowing and growing,
The River is flowing back to the Sea,
Mother Earth is carrying me, her Child I will always be,
Mother Earth is carrying me back to the Sea,"
Vaag herinner ik me dat ik licht vermanend toegesproken werd om stil te zijn en blijkbaar ben ik daarna weer weggesukkeld.
Het volgende moment dat me levendig voor ogen staat, is het moment dat ik in een bed naar de afdeling werd gereden. Wachtend voor de lift trok de verpleegkundige bij het hoofdeinde, volgens mij een vrouw, het beddengoed omhoog alsof ze mij tegen kou en tocht wilde beschermen. Terwijl we de lift inreden, tikte ze onder het laken met volle kracht met een vinger van de linkerhand op het verband: op de wond!
De pijn was zo gemeen dat ik het bewustzijn verloor. Wie deze persoon is geweest!? Ik weet het niet. In het ziekenhuis heb ik er niet over gesproken en later had ik werk genoeg om weer meer dan een arm of een schouder te zijn. Maar wat een sadisme kan er in een mens schuilen. Tja, weer later op die zestiende augustus ontdekte ik het gebroken krachtmesje.
Tss, best een traumatische ervaring die tik op mijn schouder. Misschien zou ik er een Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR) behandeling voor kunnen ondergaan zodat de gevoelens van gekwetstheid die nog steeds bestaan wat geneutraliseerd worden.
Hm, op You Tube is de melodie van 'The River is flowing, flowing and growing' trouwens gemakkelijk te vinden!
Warrior Iadied
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
