In mijn beperkte blik
verengen alle dingen zich
en vanuit die gevangenis
krijgt alles mijn gezicht
Matja
Als ik in de bus stap zie ik haar meteen zitten. Een paar weken geleden heb ik kennis met haar gemaakt. Naast haar was toen nog een plaatsje vrij. We raakten aan de klets. Ze blijkt uit de zelfde woonplaats te komen als ik. En hoe kan het, zij werkt ook op een school in de Hoekse Waard. Zo af en toe gaat zij ook met de bus naar haar werk en zie ik haar. Hoe zij anders gaat vertelt zij niet. Misschien heeft zij wel een auto.
Ze lijkt blij dat ik weer naast haar kom zitten. Meteen als ik zit begint zij druk en vrolijk te praten. Het gaat over wat zij zaterdagavond allemaal weer heeft beleefd. Ze is naar een groot jongerenfeest geweest. Het was zó leuk joh! Ze kwam pas in de nacht thuis, maar dat gaf niet want zij woont toch niet meer thuis. Ze heeft alle vrijheid, niemand die op haar wacht. Ze praat maar door en door. Ik luister en kijk haar aan. Dat ze mij dat allemaal vertelt. Onze levens zijn totaal verschillend. Liggen mijlen ver uit elkaar. Het is niet de eerste keer dat zij vertelt dat zij zo gefeest heeft en met heel veel jongelui de bloemetjes tot diep in de nacht heeft buiten gezet. Het is een wereld die voor mij nieuw is.
We blijven elkaar van tijd tot tijd tegenkomen in de bus. Op een dag oppert ze dat ik, als ik zin heb, best eens bij haar langs kan komen. Ik? Bij haar? Ze is zo sprankelend, zo vrolijk, woont bovendien al op zichzelf. Zij, een vlot meisje met veel vrienden waarmee zij uitgaat en feest. Ik, een net meisje dat iedere zondag twee keer naar de kerk gaat. Meent ze het wel echt? Tot een afspraak komt het niet. Wel jammer dat ik haar de laatste tijd niet zie om alsnog een afspraak te maken. Ze gaat zeker op een andere manier naar haar werk. En zo maar zonder afspraak bij haar langsgaan?
Een poos later hoor ik dat zij een einde aan haar leven heeft gemaakt. Hoe kan dit? Zij, die zo vrolijk was? Met haar verhalen, haar leger aan vrienden en vriendinnen? Totaal van slag blijf ik denken: was zij dan niet echt vrolijk? Leek dat dan maar zo? Zat onder die vrolijkheid dan eenzaamheid en verdriet? Voelde zij zich alleen? Nodigde zij mij daarom uit? En al denkend word ik mij er voor het eerst pijnlijk van bewust: ik zag wat ik zag, maar dat was niet de werkelijkheid. Die was heel anders dan ik waarnam. En ik kan niet meer bij haar langs gaan. Ik zal haar nooit meer zien.
Het is wat jaren later. Ik ben getrouwd met Gijs. We hebben gisteren een ander huis gekocht. Ons eigen huis moet nu in de verkoop. Nu is dit in ons geval niet zulk heel groot nieuws! En de gang van zaken voor de verkoop weten we inmiddels ook.
Het huis ziet er verzorgd uit met een mooie tuin en een gunstige ligging, om in het makelaarsjargon te blijven. Eerst maar eens broer Leo benaderen. Broer Leo geeft altijd welwillend advies. Helpt ons met onderhandelen over de prijs en denkt mee bij de koop en verkoop. We weten daardoor al een beetje de prijs als we naar de makelaar gaan.
Er wordt een bord in de tuin geplaatst. En wat volgt verloopt volgens het vaste stramien.
Er rijden wat mensen langs. Er wordt gestopt voor ons huis. De ligging wordt bekeken. Er wordt in de achtertuin gegluurd. Wat is de zonzijde? Het wachten is begonnen. Er is al wel belangstelling, maar kijkers zijn nog geen kopers.
Dezelfde week nog, op zaterdagmiddag staat er een jong stel voor de deur. Hij, lang en sportief. Zij, een kleine, tengere jonge vrouw met vrolijke ogen. Ons huis staat te koop, zien zij. Mogen ze misschien even binnen kijken? Weliswaar heeft een makelaar het in handen, maar ze fietsten hier langs en vinden het zon leuk huis. Mogen ze misschien even zonder makelaar kijken? We zijn gelijk om. Ze zien er zo ontwapenend uit en zijn zo aardig dat we ze binnen laten.
We geven zelf een rondleiding en dat lukt ons goed, al zeg ik het zelf. Ze zijn helemaal verkocht. Diezelfde middag nog gaan ze, volgens hun zeggen, bij de makelaar langs om door te geven dat ze zin in ons huis hebben. En zo vertrekken ze.
Van de makelaar horen we dat ze inderdaad bij hem langs zijn geweest. Dat wordt niks, zegt hij. Die kunnen toch nooit een huis kopen. Die jongelui hebben geen cent; dat kun je toch aan alles zien! Ze komen even op hun fietsjes hier langs en denken dat ze een huis kunnen kopen. We zeggen niets. Weten het ook niet. We hadden niet de indruk dat ze met de hypotheek bezig waren. Maar ze leken ons heel serieus. Enfin, we wachten het wel rustig af. Meer kun je niet doen. En dat wachten wordt beloond. Ze komen nog een keer alles goed bekijken. Zijn heel resoluut in het vaststellen wat ze willen, en gaan weer vrolijk naar huis. De volgende dag ligt er een bod. De hypotheek? Geen zorgen: ze hebben al een groot bedrag bij elkaar gespaard. Ze kunnen het nog niet handje contantje betalen maar dat ze genoeg hypotheek kunnen krijgen staat vast. We zijn heel verbaasd. Zo jong een huis kopen met zon lage hypotheek? De makelaar ziet water branden en valt bijna van zijn stoel.
Na de aankoop, als ze weer bij ons langs, komen gaan we begrijpen hoe het zit. Ze hebben allebei een baan bij Greenpeace. Zij is kapitein op de grote vaart, vertelt ze. Ongelooflijk. Ze is gezagvoerder op een zeeschip. Zelf is ze er helemaal niet van onder de indruk. Vindt het de gewoonste zaak van de wereld.
De jongeman heeft een soortgelijke job bij Greenpeace. Ze hebben elkaar, heel jong, op de Hogere Zeevaartschool leren kennen. Ze zijn meteen keihard gaan sparen om een huis te kunnen kopen. En nu zijn ze dolgelukkig met ons huis. Het gaat allemaal heel prettig in zijn werk. Het zijn bijzonder aardige jonge mensen. En heel correct!
Als zij gesetteld zijn vragen ze of wij eens langs willen komen om hun huis te bekijken. Het is sober met weinig meubelen, maar heel smaakvol ingericht. Als ze boven hun slaapkamer laten zien proberen wij onze verbazing niet te tonen. De kamer is leeg. Ze zien ons rondkijken. Lopen naar een kast. Zetten een kastdeur open, en wijzen op de matjes die in de kast liggen. Zonder verdere uitleg zeggen ze: We slapen op een matje op de grond. Ze hebben ons al meer verbaasd, maar dit slaat alles.
De rondleiding gaat weer verder.
We zijn, zoals dat gaat, elkaar uit het oog verloren. Zij stonden totaal anders in het leven dan wat ik kende. Leefden in een andere wereld. Ze werkten vanuit een diepe motivatie bij Greenpeace: wilden werken aan een beter milieu. Hun jonge krachten ten dienst stellen aan een wereld waarin ook komende generaties kunnen leven. Voelden zich betrokken bij -en wilden meewerken aan- het bewaren van de aarde.
De makelaar zag wat hij zag: sober geklede, eenvoudige, jonge mensen. Die op hun fietsjes langs kwamen. Vanuit zijn optiek konden dat geen potentiële kopers zijn. Hoe volslagen mis gedacht.
Zoals ik niet verder dacht dan wat ik dacht te zien: een vrolijk, vlot meisje dat sprankelend van levenslust en vitaliteit haar feestverhalen vertelde. Hoe mis gedacht. Het heeft mij geleerd dat kijken en kijken twee is. Dat ik vanuit mijn eigen optiek naar dingen en mensen om mij heen kijk. Dat ik heel voorzichtig moet zijn in mijn oordeel. Bijbelse maatstaven leren mij dat ik überhaupt niet mag oordelen. Alles is immers anders dan het lijkt. De werkelijkheid ligt achter alles wat ik zie en denk te zien.
Ik ben een vrouw van 74 jaar Sinds 1962 getrouwd met Gijs. Wij hebben samen 2 kinderen en evenveel kleinkinderen. De naam Matja is wellicht voorlopig mijn schuilnaam. De titel van mijn blog komt uit een gedichtje dat ik eerder maakte:
Luister wees stil Luister, zonder gehoor naar het eeuwige lied. Het vaart zonder melodie mee op de wind.
In het blog zal het gaan over van alles. Wat houdt mij zoal bezig? Over nu en over vroeger. Ik wil oude herinneringen en verhalen laten herleven. Ik hoop dat mensen mijn blog gaan lezen. Schrijven is mijn passie. ik doe het al jaar en dag. Mijn plan is regelmatig wat te plaatsen. Eén of meerdere malen per week.We zullen zien of het gaat lukken. Voor mijzelf is het een een ontdekkingsreis. Schrijven op SeniorenNet!
