Dit blog gaat over mijn leven van nu.
Want daar zou ik het ook over hebben in mijn blog: het leven van nu.
En dan komt ouder worden om de hoek kijken.
Je bent oud voordat je erg in hebt.
Dat is tenminste mijn ervaring
Ouder worden komt op kousenvoetjes.
Voor veel dingen in het leven geldt: Heden ik. Morgen gij!
Alleen zij, die jong sterven, worden niet oud.
Persoonlijk vind ik oud worden niet erg.
Ik plaats er wel een kanttekening bij: tot nu toe!
Want ik ben nog mobiel. En ik kan nog een heleboel zelf.
Ik ben ook nog behoorlijk vitaal! Mijn leven kan ik, tot nu toe, tot op zekere hoogten, zelf invullen.
Ik geniet van de alledaagse, kleine dingen.
Alles verloopt in grote lijnen, zoals ik het graag heb.
Het weten: ik word ouder, stapt meestal onverwacht je leven binnen.
De eerste confrontatie begint heel mild.
Dochterlief vertelt dat zij zwanger is.
We worden grootouders! Opa en oma.
En dat is heel leuk!
En dan komen zomaar, twee prachtige, lieve kleinkinderen in ons leven.
En het wordt voller, en zinvoller, ons leven.
Want nu komen de kleinkinderen in de weekeinden vaak logeren!
Het leven is druk en helemaal ingevuld.
Op zondagochtend gaan dan heerlijke croissantjes de oven in.
En de kleinkinderen genieten, zo mogelijk, nog meer , dan wij.
Wij hebben toestemming dat wij hen mogen verwennen. En dat is in grote lijnen nu onze taak.
Al moet ik wel even slikken, als ik hen voor het eerst Oma hoor roepen.
Maar het klinkt zo lief, dat ik meteen smelt.
Tenslotte als muziek in mijn oren gaat klinken.
Zoetjesaan, bijna onopgemerkt, komen de kleinkinderen minder logeren. Ze zitten nu op de middelbare school en hebben het druk met van
alles en nog wat.
Wij begrijpen het: zo is het leven.
Zo gaat het, en zo hoort het. Het was bijzonder mooi!
Maar dit moois is ook al weer voorbij! Slik, slik!
Het gaat alleen op een andere manier.
Want nu komen zij, heel vaak, zo maar even langs. En het is goed zo. Eigenlijk, precies goed.
Op een mooie zomerse dag valt iets te vieren in de familie.
Dochterlief wordt vijftig jaar! Vijftig jaar!
En dan hoor ik te zeggen : waar blijft de tijd? En ik zeg het nog ook: waar is de tijd gebleven?
Hoe is het mogelijk?
Is het al weer vijftig jaar geleden dat ons eerste kind in het wiegje lag?
En we zo heel, heel blij waren? Na wat jaartjes staat, op zekere dag, in de tram een jongen voor mij op.
Hij wijst naar zijn zitplaats. Zegt vriendelijk: gaat u zitten!
Wat een schrik. Zie ik er nu echt zo oud uit? Maar tegelijkertijd denk ik: wat attent van die jongen.
Wat vriendelijk! Ik ga zitten als een, gracieuze, oude dame.
Ik bedank hem hartelijk!
De jongeman hangt nu voor mij in de lussen.
Het doet hem niets dat hij moet staan, dat is duidelijk.
Mijn onbehagen dat hij voor mij is opgestaan, hang ik daarom maar aan de wilgen!
Ik kijk zittend, als een regerend vorstin, uit het raampje.
Jammer! Is er nu niemand om naar te wuiven?
Ik denk aan de tijd toen ik vijftig werd.
Aan mijn moeder die een paar jaar daarvoor overleed Ik kijk om mij heen. Wat heerlijk dat we er allemaal zijn.
De familie wordt groter.
De kleinkinderen brengen ook al aanhang mee. En wij zijn er bij. Wij maken dit allemaal mee! Mijn geest voelt zich, en is, in veel opzichten jong.
Ik kan, evenals vroeger, genieten van de kleurenpracht van bloemen! In de winter, ontroert raken, als ik het geraamte zie van een kale winterboom.
In het voorjaar, verwonderd zijn over de natuur die ontwaakt.
Stil worden, als de eerste blaadjes, in teer groen, uit de knoppen springen.
En in het voorjaar, zie ik nog altijd die geheimzinnige waas boven de bomen.
Ik kan houden van de mensen om mij heen!
Genieten, van de liefde die ik krijg van mijn gezin.
Genieten, van de liefde die ik geef!
De poes liefkozen en verzorgen.
Mijn poes, die samen met ons, een dagje ouder wordt
Dit blijft allemaal gewoon bestaan bij het ouder worden.
Als senior denk ik, meer dan vroeger, aan mensen die geen kinderen hebben. Of weinig familieleden. Eenzaam zijn!
Niet mobiel zijn.
Ziekelijk zijn. Veel pijn lijden.
Ik hoop zo dat mensen zich niet al te eenzaam hoeven voelen!
Dat wij naar elkaar omzien als tochtgenoten.
Ik doe minder op een dag dan vroeger.
Maar wat zou dat?
Ik hoef ook niet meer van alles. Wat een rust!
Wat een gevoel van vrijheid!
En, ik kan inkeren in mijzelf. Mediteren. Stil worden.
Er zijn nog veel meer aspecten aan het ouder worden.
Hopelijk, wellicht later meer.
Ik ben een vrouw van 74 jaar Sinds 1962 getrouwd met Gijs. Wij hebben samen 2 kinderen en evenveel kleinkinderen. De naam Matja is wellicht voorlopig mijn schuilnaam. De titel van mijn blog komt uit een gedichtje dat ik eerder maakte:
Luister wees stil Luister, zonder gehoor naar het eeuwige lied. Het vaart zonder melodie mee op de wind.
In het blog zal het gaan over van alles. Wat houdt mij zoal bezig? Over nu en over vroeger. Ik wil oude herinneringen en verhalen laten herleven. Ik hoop dat mensen mijn blog gaan lezen. Schrijven is mijn passie. ik doe het al jaar en dag. Mijn plan is regelmatig wat te plaatsen. Eén of meerdere malen per week.We zullen zien of het gaat lukken. Voor mijzelf is het een een ontdekkingsreis. Schrijven op SeniorenNet!
