Met een oude mijnheer en zijn hond is mijn onderzoekje, honden en hun begeleiders, begonnen. De eerste bevindingen zet ik vandaag voor mijn trouwe lezers op papier
Vanaf de vijfde verdieping van ons appartement heb ik een riant uitzicht en kan ik van bovenaf waarnemen hoe mensen hun honden uitlaten. En dat kan op velerlei manieren dat kan ik je nu al vertellen. En het is een boeiend schouwspel!
Van tijd tot tijd loopt die oude mijnheer s ochtends om een uur of negen over het singeltje voorbij ons huis. Samen met zijn hond. Hoewel, wandelen? Nee, deze meneer laat zijn hond echt uit. Niet vlug vlug omdat het moet. Nee, alles draait om zijn hond. Heeft hondlief het wel naar zijn zin vandaag? De oude man is zijn hond helemaal toegewijd. Ze zijn beiden oud, dat is zichtbaar. De hond zijn poten zijn zo stijf en stram dat het is alsof hij stokken aan het verplaatsen is. Iedere voortbeweging is een corvee. Uiterst traag verschijnt de ene poot voor de andere. Maar wat geeft het. Zijn baasje loopt ook niet meer de marathon. Ook zijn benen zijn verre van soepel. Ook zijn benen laten het min of meer afweten. En zo ontstaat er voor beiden een geheel bevredigend samenspel. Ze begrijpen elkaar. Houden rekening met elkaar. Want de hond houdt ook het baasje nauwlettend in de gaten.
Meestal houdt hondlief het voor ons appartement even voor gezien, en stopt. Iedere keer op dezelfde plaats besnuffelt hij de aarde en gaat hij als een schatgraver op onderzoek uit. Baasje kijkt tevreden naar het gewroet en gesnuffel. Kijkt toe alsof al dat gewroet en gesnuffel vandaag voor de eerste keer aan de orde is, alsof ook hij iets verwacht. Hij wacht en wacht heel geduldig tot de hond het voor vandaag weer op een rijtje heeft. Of hij nu lang of kort over het uitlaten doet, wat maakt het hem uit? Hij heeft de tijd en regelt zijn eigen tijd. Tja, dat zijn, stramme benen en andere kwalen ten spijt, de geneugten van het ouder worden. Waarmee ik maar zeggen wil: ieder nadeel heeft zijn voordeel.
Maar goed, de hond is inmiddels klaar met zijn onderzoek. Hij heeft alles weer gecheckt en in orde bevonden. Hij wil de reis wel voortzetten. En zo zetten zij zich samen moeizaam en traag weer in beweging. De tocht wordt voortgezet. De hond hoeft niet aan de lijn, hij blijft toch wel bij de baas. Wegrennen is er ook niet meer bij. Ze schuifelen weer verder saamhorig en welgemoed, dicht naast elkaar over het singeltje, samen op weg naar huis.
Aan de overkant van de straat gaat een deur open. Nauwelijks nog open stapt er een kwieke jonge vrouw naar buiten. Ze loopt rechtop en fier. Haar haar heeft ze opgestoken. Die lange haren zijn vandaag zeker te warm in haar nek. Ze heeft haar dikke wandelschoenen aan. Ze gaat vast een eind wandelen al is het vandaag wel erg warm, vind ik. Achter haar komt een mooie, grote, zwarte hond naar buiten. Hij is al aangelijnd. Nog op het tuinpad zet zij er de pas al in. Haar hond -ook jong- loopt kwiek en vitaal met haar mee. Af en toe zie ik haar hoofd even, alsof zij danst, boven de heg verschijnen. De hond loopt keurig mee. Helemaal volgens het boekje, zoals het hoort. Precies zoals zij het samen op de cursus hebben geleerd. Als ik goed kijk, zie ik dat alles gaat zoals het hoort. De lijn hangt losjes in haar hand. De hond loopt, wetend dat hij zich keurig gedraagt, trots als een pauw naast haar. Zo van: kijk mij! De bazin stopt niet te vaak, enkel als zij het nodig acht. Voor een plasje en een drol wordt een uitgebreide stop ingelast. Het zakje haalt zij uit haar jaszak. Maar daarna gaan ze in gezwinde spoed verder. Nog net niet in looppas. Er moet gewerkt worden aan de conditie. Zowel aan die van de bazin als van de hond. De hond glanst dat het een lieve lust is. Hij wordt goed verzorgd dat is te zien. Ze lopen samen snel ons appartement voorbij: er wacht een lange wandeling. Manlief is er vandaag niet bij. Het is nu klokslag 8:30 uur in de ochtend. De verdere dag is ingedeeld in vaste uitlaatmomenten. Ze zijn volkomen op elkaar ingespeeld. De hond laat zijn behoeften keurig los waar het hoort, tot vreugde van andere singelbezoekers. Hond en bazin voelen zich duidelijk zeer op hun gemak bij orde en regelmaat
Eén lange toon
Het is een gaan en komen van honden op ons singeltje. Ik weet niet hoe de hond er uitziet van het baasje dat voor ons huis altijd staat te fluiten naar zijn hond. Soms is het fluiten op het irritante af. Eén aanhoudende, lange toon. En dat kan lang, heel lang doorgaan. Wat is het geval? De hond is gevlogen en het baasje baas kan fluiten naar zijn hond. Hondlief is in geen velden of wegen te bekennen. Zijn baas loopt voor ons huis heen en weer. Fluitend en, als ik het goed zie, zeer geïrriteerd. Na verloop van tijd geeft hij het op en vertrekt. Ik weet nog steeds niet waar hij zijn hond terugvindt, en daar ben ik gewoon heel nieuwsgierig naar. Misschien ga ik wel quasi een wandelingetje maken en dan onopvallend opletten waar hond en baas elkaar ontmoeten. Maar eens met Gijs overleggen, doen we samen dat rondje gelijk een wandeling. Maar Gijs vindt natuurlijk dat ik niet zo nieuwsgierig moet zijn, dat ik daar niet eerder aan denk. Nee, daar komt niets van terecht, dat weet ik al van tevoren. Trouwens, de laatste tijd hoor ik dat indringende gefluit niet meer. Misschien loopt de hond inmiddels keurig aan de lijn. Is zijn baas het zat urenlang te moeten fluiten. In ieder geval is het rustig voor ons huis.
In mijn kinderjaren lopen de honden nog gewoon los. Ook onze Tippie loopt los en ravot heerlijk over het grote erf. Ze rent haar rondjes om het huis en wacht ons op uit school tot we thuis zijn. Tippie is een alledaags straathondje. Maar wij vinden haar het leukste en het mooiste hondje dat er rondloopt. En dat is ook echt zo. Ze heeft een zwart-wit-grijze vacht en een grote krul in haar staart. Een schattig, klein kopje met pientere glinster-oogjes. Als zij het naar haar zin heeft kwispelt ze met haar staartje, soms zó wild dat hij heen en weer slaat. Het is een geweldig beestje. Ze hoort er helemaal bij in ons gezin.
Tippie loopt vaak en graag achter Leo aan. Ook vandaag loopt zij weer achter hem aan. Leo loopt de brug over naar de dijk. Tippie volgt hem op de voet. Leo gaat even aan de kant van de weg tegen een heining staan. Tippie gaat keurig, als een welopgevoede hond, voor de klompen van Leo zitten. Daar zit zij, haar kopje en alles is in afwachting van wat Leo nog verder gaat doen. Het is rond een uur of elf, denk ik. Het is druk bij de veiling want het is vandaag veilingdag. Autos rijden het veilingterrein op en af. Hoe het precies gebeurt weet ik niet. Maar één auto rijdt heel erg rechts, aan de kant waar Leo staat. Zó dicht dat de auto nog net de klompen van Leo niet raakt. Echter,vóór Leo iets kan uitrichten maait de auto wel Tippie voor zijn voeten weg. Leo schrikt vreselijk. Wanhopig staart hij naar de grond. Daar ligt Tippie voor zijn voeten op straat. Stil, levenloos. Ontreddert en overstuur komt hij met Tippie in zijn armen naar huis. We schrikken en zijn ontzet. Wat is er met Tippie? Wat is er gebeurd? Ze is dood! Waarom reed die chauffeur zo dicht aan de kant dat hij Tippie raakte? Ze liep niet eens op de weg, maar zat keurig vóór Leo zijn klompen. We zijn overstuur en heel verdrietig. Tippie, onze lieve hond is dood! Ze zal ons niet meer opwachten en naar ons uitkijken op de brug!
Moeder, die ziek in de bedstede ligt, ziet ons verdriet, ook zij is verdrietig, om Tippie en om ons. En als wij huilen om Tippie, huilt moeder met ons mee. We wisten niet dat moeder zoveel van Tippie hield.
We hebben daarna nooit meer een hondje gehad. Vond mijn moeder het toch te gevaarlijk een loslopende hond aan die drukke dijk? Misschien was het wijs, want een huisdier verliezen geeft een kind veel verdriet, en ook de verzorger zelf. Helaas heb ik geen foto van Tippie anders zou hij hier staan.
Door dit kleine onderzoekje is het mij duidelijk dat hond en baasje/bazin samen een hecht en trouw bondgenootschap vormen. Op wat voor manier ook, zij raken volkomen op elkaar ingesteld. En verder weet ik uit ondervinding dat voor hondenliefhebbers het werk en het ongemak, niet opweegt tegen de liefde die zij van hun hond ontvangen.
Ik ben een vrouw van 74 jaar Sinds 1962 getrouwd met Gijs. Wij hebben samen 2 kinderen en evenveel kleinkinderen. De naam Matja is wellicht voorlopig mijn schuilnaam. De titel van mijn blog komt uit een gedichtje dat ik eerder maakte:
Luister wees stil Luister, zonder gehoor naar het eeuwige lied. Het vaart zonder melodie mee op de wind.
In het blog zal het gaan over van alles. Wat houdt mij zoal bezig? Over nu en over vroeger. Ik wil oude herinneringen en verhalen laten herleven. Ik hoop dat mensen mijn blog gaan lezen. Schrijven is mijn passie. ik doe het al jaar en dag. Mijn plan is regelmatig wat te plaatsen. Eén of meerdere malen per week.We zullen zien of het gaat lukken. Voor mijzelf is het een een ontdekkingsreis. Schrijven op SeniorenNet!
