Het is onwezenlijk stil, als wij tegen half elf,
bepakt en bezakt, het zorgcentrum in Amstelveen binnengaan. Slechts een paar
bezoekers en nog minder bewoners zitten in de centrale hal. Er is geen muziek,
de enorme grote digitale TV staat niet aan en ook het restaurant is gesloten.
Er heerst, zoals als altijd, een bedompte sfeer.
We lopen alle gangen door en nemen de lift naar de 2e etage. Daar stappen we
uit en zijn dan waar we wezen willen. Op de gang komen we gelijk al het
afdelingshoofd tegen, voor wie ik onwijs veel respect heb!
"We zijn u moeder niet vergeten hoor vanmorgen", zegt ze ongevraagd,
"we stonden om half zeven al bij haar bed te zingen, en daar was ze nogal
verbaasd over". Mijn moeder wordt vandaag 84 jaar. Geboren als vijfde, en
laatste, dochter van een hardwerkend gezin in 1926.
Na een moeilijke jeugd, verloor mijn moeder in de oorlog in één week haar vader
bij een bombardement op de hoogovens waar hij werkte, en haar oudste zus aan de
ziekte difterie. Een jaar later werd ze gescheiden van haar vriendje, die te
werk werd gesteld door de Duitsers in Berlijn, en pas 2,5 jaar later
terugkeerde, meer dood dan levend. In 1947 trouwde ze met elkaar en kende
gelukkige tijden in de eerste jaren van hun huwelijk.
Mijn moeder was een jaar of 42 toen zij vreselijk veel pijn kreeg in haar
ledematen. Dokters mochten er niet aan te pas komen want die wisten het toch
niet. Het ging van kwaad tot erger, en op het laatst kwam ze deur niet meer
uit. Pas toen ik uit militaire dienst kwam in 1972 en inmiddels een andere
dokter had genomen, en deze bij toeval eens langskwam voor mij, zag hij de
staat waarin mijn moeder verkeerde en werd zij gelijk doorverwezen naar het
ziekenhuis. Ze heeft daar toen 6 maanden gelegen. Ze had al die jaren een
vrouwenziekte gehad: osteomalacie, oftewel botontkalking, waardoor botten
breken. Dat moet ongelooflijk pijnlijk zijn geweest.
Een jaar hierna kon ze weer gewoon lopen zonder pijn. Ze verhuisde kort daarna
naar Zaandam, waar mijn vader - als medewerker van Albert Heijn - een woning
kon krijgen, weg uit Amsterdam. Ze hebben daar 17 jaar gelukkig gewoond totdat
mijn vader een hersenbloeding kreeg en binnen 14 dagen overleed. Alweer een
tragisch moment voor mijn moeder, die weduwe werd, nu al weer 17 jaar
geleden. Ze kan zich met hulp aardig redden, tot ze bijna 4 jaar geleden
tijdens het douchen kwam te vallen, en ze weg raakte. Toen ze weer bijkwam had
ze enorm veel pijn en wist zich half kruipend over de vloer naar de telefoon te
bewegen, en belde de buurman. Die had ook een sleutel en stond binnen een
minuut bij haar binnen, en reageerde alert, belde de ambulance en mijn moeder
werd afgevoerd naar het ziekenhuis in Zaandam.
Een lange periode van ellende brak er voor haar aan, want ze moest in een gips
harnas, om botten weer te laten herstellen, en ze was er toen erg slecht aan
toe. De familie vreesde toen voor haar leven. Na een paar maanden kwam ze er
weer bovenop, en mocht ze wat revalideren. Dat ging steeds beter en dus werd ze
te goed, en te duur, voor een ziekenhuis, en werd er naar een zorgcentrum
gezocht. Binnen een maand lukte dat en begin april werd ze geplaatst in het
Zonnehuis in Amstelveen. Aanvankelijk was mijn moeder geestelijk nog wel goed,
en was ze ook wel content met haar bestaan daar. Na een maand of twee kreeg ze
een eigen kamer, uitkijkend over een prachtige tuin. Dat duurde nog geen jaar
want toen ging alles plat wegen een uitbreiding van het tehuis, en werden alle
bewoners van die vleugel overgebracht naar een dependance, die in mijn ogen,
niet in de schaduw kan staan van het 'echte' zonnehuis,
Allemaal aan elkaar geschakelde containers, geen enkele vriendelijkheid in het
'gebouw', alles van kil metaal, niets warms, zoals thuis...
Hier zit ze nu bijna twee jaar. vorig jaar november kwam ze te vallen en brak
haar heup. Na de operatie had ze ook geestelijk weer een klap gekregen en
werden de conversaties steeds moeilijker. Bewoners waar ze regelmatig contact
mee had, en wel eens bij elkaar op de kamer kwamen, zijn inmiddels overleden.
In het begin deed haar dat nog veel. Nu is ook dat proces over. Afgelopen
zaterdagavond werden bewoners die dat wilde vervoerd naar een optreden in een
ander tehuis in Amstelveen. Ook haar medebewoonster/ vriendin ging daar naar
toe.
Afgelopen maandag kwam haar medebewoonster te overlijden. Natuurlijk keek mijn
moeder er van op, maar het deed haar verder niets (meer...)
Die oudere mensen zijn heel erg hard tegen elkaar. Hard en morbide. Zo zaten ze
aan tafel te praten, en vroegen zich af wie de volgende zou zijn die dood zou
gaan. Mijn moeder zei direct dat zij nu aan beurt was..
Ja, wanneer het leven zo weinig meer te bieden heeft, en je als persoon niet
meer toegankelijk bent voor prikkels van buitenaf, en je bovendien qua gezondheid
achteruit holt en je jezelf steeds beroerder gaat voelen, dan kan de dood op
enig moment een verlossing zijn.
Maar, zover was het vandaag nog niet! Mijn moeder werd vandaag 84 jaar,
voorwaar een hele leeftijd! We overlaadde haar met cadeautjes en lekker
taartjes, en ze vond al die aandacht heel leuk, maar morgen is het weer een
'gewone' dag. Een dag waar geen eind aan lijkt te komen, een inhoudsloze dag,
een dag zonder enig perspectief.
De moraal
van dit verhaal:
Naar mate we ouder worden gaan we allemaal denken wat we nog graag voor leuks
zouden willen doen. Als je - zoals ik - al 43 jaar aan het werken bent (en nog
6 jaar 'mag') dan denk je toch wel eens: "Is het nou niet eens genoeg al
dat werken?"
In wat voor conditie zijn we straks als we 65 jaar oud zijn, hebben we dan nog
tijd, geld en zin om te doen wat ons nu zo leuk lijkt te zijn. (b.v. om met een
campertje lekker Europa verkennen of zoiets)
Wanneer de kans zich voordoet moet je pakken wat je pakken kan, dat is altijd
al ons motto geweest, alleen er moeten wel kansen - blijven - komen, én je
gezondheid moet je niet in de steek laten natuurlijk. En eerlijk gezegd - als
chronisch zieke - maak ik me daar wel eens zorgen over.
De volgende vraag is natuurlijk of we een lang leven, of een volwaardig leven
willen nastreven, en in hoeverre we daar nog zelf de regie over kunnen voeren?
Een wilsbeschikking over wat je absoluut wel en absoluut niet wil, lijkt dus
niet onverstandig om op te laten stellen, op een moment dat je nog 100% in orde
bent.
84 jaar, ik vind het een hele leeftijd en geweldig dat een mens zo oud kan
worden, maar als ik de droefheid en de treurnis meemaak in zo'n tehuis met
allemaal oude mensen in diverse stadia van levensontbinding, dan denk ik toch,
nou, nee van mij hoeft dat niet. Kijk dood gaan we allemaal, maar de manier
waarop, zou je wel zelf moeten kunnen bepalen, zeker wanneer het leven
uitzichtloos is en mensen klaar zijn met leven.
Wie heeft dan het recht om het leven maar eindeloos - en zonder noodzaak - op
te rekken?
84 jaar worden, prachtig als je dat lukt in redelijke staat, verschrikkelijk
als je - zoals mijn moeder - het verplicht moet ondergaan in een proces van
totale geestelijke en lichamelijke aftakeling en/of ontmanteling.
Ja, het ouder worden heeft heel wat om het leven...
Vrij zijn om te doen en te laten wat je wil, is een utopie. Wie kan nou doen en laten wat hij wil, zonder de belangen van anderen daarmee te schaden? Dan moet je haast wel op een onbewoond eiland leven, toch?
Vrijheid, is een groot goed. Vrij zijn om je mening te uiten, te zeggen of te schrijven wat je wil zonder daarvoor opgepakt te worden, dat is echte vrijheid!
Vrij zijn om te bepalen welk geloof je wil belijden, of juist helemaal geen geloof willen hebben, ook dat is echte vrijheid.
Vrij zijn om je sexuele voorkeur kenbaar te maken, en er naar te leven, dat is echte vrijheid
En ook vrij zijn om te gaan en te staan waar je wil, te wonen en te werken waar je wil, het zijn allemaal zaken die in heel veel landen gereguleerd worden door Overheden, op straffe van repressieve vervolging, en lange gevangenisstraffen.
De meeste Nederlanders, en zij die hier later zijn komen wonen, zijn groot gebracht met onze vrijheden, met onze manier van leven. We weten niet anders en dus vinden wij het gewoon. Steeds minder mensen beseffen dat vrijheid niet is komen aanwaaien. Tegenover vrijheid moet namelijk ook tolerantie staan. Pas als we allemaal de tolerantie kunnen opbrengen om ook elkaars vrijheid te accepteren, zal vrijheid voor ons allen min of meer gelijk zijn.
Het kan nooit zo zijn dat een bevolkingsgroep meer vrijheid heeft dan een andere bevolkingsgroep. Bij vrijheid hoort ook gelijkwaardigheid en respect voor elkaar.
Eigenlijk zou iedereen vrijheid moeten verdienen, en er mee leren omgaan, in plaats het zo maar - zonder tegenprestatie - in de schoot geworpen te krijgen.
De Nederlandse politiek heeft na de Tweede Wereldoorlog een sterke stempel gezet om Nederland liberaal, vrij te maken. Dat is aardig gelukt, maar - in mijn optiek - ook aardig mislukt. De Vrijheid is te ver doorgeschoten. Steeds meer mensen claimen nu vrijheden als verworven rechten en willen er niets meer tegenover stellen.
De vrijheid die wij kennen is niet meer evenwichtig, maar juist volledig uit balans geslagen. De ene groep werk zich een slag in de rondte om het hoofd boven tafel te houden, terwijl de ander groep rovend en bedreigend de maatschappij aan het ontwrichten is. 'TOP' mannen slurpen bonussen op - gewoon omdat ze hun werk doen zoals dat moet - terwijl in verzorgingstehuizen de oudjes letterlijk worden wegbezuinigd, tot het moment dat ze een deksel op hun neus krijgen.
Er zijn te veel regeltjes gekomen, gemaakt door te veel ambtenaren, en er is steeds minder controle op al die regeltjes. Door de regelgeving komen steeds meer mensen klem te zitten en voelen zich niet meer zo vrij. Ze zien hoe langer hoe meer mensen om zich heen die zich steeds minder iets van de regelgeving aantrekken. Het begin van de chaos - veroorzaakt door een doorgeschoten vrijheid zonder verplichtingen - zie je dan ontstaan.
Er ontstaat dan een vacuüm van onvrede en wijzen naar elkaar. En als bestaande politieke groeperingen en partijen daar niet afdoende op reageren, dan komt er een moment dat er een partij als die van Wilders naar boven komt drijven. Het is niet zonder slag of stoot gegaan, dat kun je niet zeggen, maar toch, Wilders krijgt steeds meer aanhangers, gewoon omdat een steeds grotere groep in Nederland zich beknot voelt in zijn vrijheid, en in het gevoel van Nederlander te zijn.
Wilders gebruikt zijn vrijheid van spreken juist als een tegenwicht, zoals andere groeperingen hun vrijheid van handelen ook gebruiken, om hun belangen en/of ideeën zeker te stellen. Beide partijen gaan daarbij regelmatig tot aan het randje en er soms wel eens overheen. Tolerantie tussen de kemphanen zou dan het toverwoord moeten zijn. Helaas gaat dat niet altijd op.
Nu is er dus een rechtszaak begonnen die maanden gaat duren, en waarin Wilders wordt aangeklaagd wegens het haatzaaien en beledigen van de Islam. Of het verstandig is dat dit een strafrechtelijk proces gaat worden, weiger ik te betwijfelen. Elke keer als de rechtszaak weer een dag gaat opspelen, zal heel Nederland, maar ook de hele internationale pers er bovenop gaan zitten, en zal Wilders alle aandacht, gratis en voor niets kunnen krijgen, en hij zal daar tactisch gebruik van maken.
Uiteindelijk zal Wilders als mentale overwinnaar uit de bus komen. Misschien zal hij niet meer mogen zeggen wat hij gezegd heeft, maar voor het zover is, heeft hij zijn boodschap al zo ver kunnen verkondigen voor een groot en pluriform gehoor, dat hij daar zeker zijn voordeel mee kan doen. Vooral in een nieuw verkiezingsjaar.
Vrijheid is dus meer dan een woord. Vrijheid is het begrip vrijheid goed interpreteren en beseffen dat we - net als bij het kaartspel - ons kunnen overspelen, en dan glipt de vrijheid weer uit onze hand...
Je vrij voelen is wat anders dan om ook écht vrij te zijn!
Ja, hoe kom je erop? Dat zal ik proberen uit te leggen. Onlangs reden mijn vrouw en ik naar een soort van wereldwinkel, waar men tweede hands goederen aan de achterdeur gratis en voor niets kan afstaan, en aan de andere kant komen er dan klanten en die kunnen voor hele zachte prijsjes, soms hele leuke dingen kopen.
Ik had toen een stoel nodig voor naast het bed, om de kleren overheen te leggen als je gaat slapen. De oude stoel die ik daarvoor gebruikte was zo slecht geworden, dat hij met de vuilnisman was meegegaan. Een nieuwe stoel kopen alleen voor die functie vond ik onzin, en dus gingen we naar het kringloopcentrum. Dat is vlakbij ons in de buurt en gevestigd op een industrie terrein. Er stonden twee busje huisraad uit te laden.
Via een trap bereikte we de entree, en ondanks het grote oppervlak van de hal, boeven en beneden, stond de hele ruimte tjokvol met spullen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het was wel aanwezig. Wat echt slecht is wordt niet meer aangeboden, maar wat er staat is ook niet altijd meer zo fris. Toch, als je een smalle beurs hebt, of je hebt weinig over voor huisraad, dan kun je hier best wel slagen.
Binnen werken mensen die op enig moment ooit 'knel' hebben gezeten, of een lichte handicap hebben. Ze zijn heel trots met hun baan, en dat geeft veel vreugde om dat te aanschouwen. Het meeste wat daar staat komt van particulieren. Van mensen die gewoon van hun spullen af willen. Zonder dat ze daar nog geld voor willen hebben. En van mensen die zijn overleden en waar de kinderen ook niet meer van weten wat ze met de oude huisraad van Pa of moe heen moeten. En dus komt het kringloopcentrum in beeld.
En zo kwam ik dan op de titel "leven na de dood".
Alles waar wij in ons aardse bestaan zoveel aan gaan hechten, je persoonlijke spulletjes, het is feitelijk voor niemand meer iets waard als we er niet meer zijn, toch? Alle hebzucht, en het verlangen om steeds maar weer te consumeren, eindigt abrupt als we een deksel op onze neus krijgen, en dan blijft er een hoop rommel over, waar niemand mee weet wat er hij er mee aan moet. En alles wat we ooit belangrijk vonden in ons leven wordt zo maar gedumpd. Wegwezen, net zoals wijzelf natuurlijk..
In dat licht bezien past enige rationaliteit in het leven. Er zijn maar weinig mensen die rationeel leven, dingen doen die echt belangrijk zijn en zich regelmatig afvragen of het wel nodig is wat ze gaan kopen, of gaan doen. Meestal lopen mensen blind achter elkaar aan, volgen de laatste mode of trends, want van 'meedoen' wordt je gelukkig..
Na veel omzwervingen vond ik een rieten stoel, die in goede staat verkeerde en betaalde de enorme prijs van 3 euro!
De spullen van een ander, komen zo toch nog goed terecht, en er zijn mensen die er nog een boterham aan verdienen ook. Ja een kringloopcentrum kan een nuttige bijdrage hebben in een moderne maatschappij.
Het zal zo'n 5 jaar zijn geleden dat ik van de huisarts te horen kreeg dat ik na hoge bloeddruk, ook nog diabetes erbij had gekregen.Wel even schrikken in het begin, want wist ik eigenlijk veel wat diabetes was. Ik had mij daar eerlijk gezegd nog nooit zo in verdiept. Waarom zou ik ook?
Via de Huisarts en het almachtige internet (Google) was ik snel heel veel wijzer! In het begin ging het nog makkelijk af met pilletjes, maar al snel bleek dat het niet voldoende was om mijn bloedsuikerspiegel op orde te houden, ook werd ik steeds vaker moe, ongelooflijk moe! Zo moe dat wat je aan het doen bent, je feitelijk niet veel langer kan volhouden, en je hele lichaam SCHREEUWT dan om rust! Even liggen en wegzakken in een ongelooflijke diepe - maar ook korte - slaap, doet dan wonderen. In 2008 begon ik met spuiten van insuline wat in het begin best wel even wennen was. Het instellen duurde bijna 4 maanden, maar ik begon er al snel aan te wennen. Toch zijn er dagen bij - nog steeds - dat het echt hartstikke goed gaat, dan voel ik mij toppie, maar er volgen ook altijd dagen dat ik een diep dal zit, een echte dip, weer die vervelende moeheid, die zo maar op komt dagen.
Niet meer te combineren
In combinatie met mijn beroep als buschauffeur is dat natuurlijk op enig moment spaak gaan lopen. Al dat wisselende werk, op wisselende tijden, gebroken diensten, het sloopte mij echt helemaal tot op de botten. Ook al had ik twee jaar geleden een voorstel van de huisarts om mij gedeeltelijk te laten afkeuren resoluut van de hand gewezen, ik begreep heel goed dat ik iets moest gaan ondernemen om 'gewoon' te kunnen blijven doorwerken. In goed overleg met mijn werkgever, de huisarts en de Internist, werd ik doorgestuurd naar de Arbo arts en samen kwamen we er uit.
Aangepaste diensten alleen mogelijk bij een sociale werkgever!
Sinds een jaar draai ik alleen late diensten, die in principe na 16:00 uur beginnen. Ik kom dan wel laat thuis (altijd 's nachts) maar kan wel gewoon goed mijn nachtrust nemen en gereguleerd (op vaste tijden) mijn 14 pillen per dag slikken en en twee keer per dag insuline prikken) Op deze wijze - en met medewerking van mijn werkgever - red ik het aardig, al kunnen er altijd Dip periodes ontstaan!
Je kunt 'gewoon' leven met diabetes, maar het vergt wel heel veel aanpassingen aan je dagelijkse levenspatroon, je voeding en het bewegen. Voorkomen is dan ook het beste wat je kunt doen, maar ja als je het eenmaal hebt, dan ben je daar doorgaans te laat mee...
Al bijna 40 jaar beroepschauffeur, eerst op de vrachtwagen, de laatste 30 jaar op de bus, bijna 25 jaar in het streekvervoer, en daarvoor 5 jaar op de touringcar door Europa gereden. Nog steeds ga ik met plezier naar mijn werk, alhoewel de arbeidsomstandigheden steeds minder worden. De stress wordt heftiger, de werkdruk neemt toe, de meeste mensen hebben (of krijgen) een kort lontje, en de hele maatschappij wordt een stuk zakelijker. De smeuïgheid gaat er zo langzamerhand een beetje af.
Toen ik nog op de vrachtwagen reed waren weken van tussen de 60 - 80 uur werken 'heel gewoon'. Er was altijd werk, en je kon altijd rijden. Ook doorwerken op je vrije dag was geen probleem. Het kon allemaal in die tijd en het mocht ook allemaal. Tegenwoordig is het chauffeursberoep bedolven onder regeltjes, verordeningen, bepalingen, diploma's, certificaten en ga zo maar door. Alles is strak gereguleerd. Voor de veiligheid zegt men dan..
Ondanks de strenge regulering liggen er nog steeds dagelijks vele vrachtwagens op zijn kant. Je kunt je afvragen of door al die regelzucht het wel echt veel veiliger is geworden op onze Nederlandse wegen. En laten we ook niet vergeten dat heel veel ongelukken gebeuren omdat beroepschauffeurs geconfronteerd worden met asociale 'medeweggebruikers' die geen flauw benul hebben wat voor zicht een beroepschauffeur heeft, noch de minste notie hebben van een remweg van een trucker of een buschauffeur.
Buschauffeurs Het is apart slag volk. Onderling kunnen we het over het algemeen wel goed vinden. En toch is het een zwaar beroep. Zowel geestelijk als fysiek moet je goed in je vel steken. Constant wisselende diensten, elke dag verschillende opstap tijden en afstaptijden, het gaat op enig moment aan je knagen, meestal als je wat ouder begint te worden. En het legt natuurlijk ook zijn beslag op je sociale leven.
Aan de steeds grijzer wordende 'koppies' op de werkvloer te zien, lijkt het dat de jongere generatie er niet zoveel zin meer in heeft om onder die condities nog buschauffeur te willen worden. Rijden op zo'n mooie grote bus, dat lijkt ze wel wat, maar dan ook op al die rare tijden, 's nachts en in het weekend, nee dat ziet de nieuwe generatie zo niet zitten. Eigenlijk hebben ze best wel een beetje gelijk!
Ik doe het al zoveel jaar en ben er een beetje aangewend geraakt, maar echt wennen doet het nooit. Het blijft altijd beslag leggen op je hele leven, elke dag weer. Het is geen 8 - 5 baan, en het weekend vrij. Bepaald niet! Afspraken maken met familie,vrienden en kennissen, moet altijd ver van te voren gepland worden. Warm eten, doe je vaak in je uppie, als je 's avonds moet beginnen, omdat de rest van de familie dan nog niet thuis is, en ga zo maar door.
Maar stel dat ik nu nog een jonge kerel zou zijn van 25 - 30 jaar, zou ik dan weer voor de bus kiezen? Nee, ik denk het niet. Maar de vraag komt dan wel gelijk bij me op, "maar ja wat dan wel?"
Ik ben inmiddels aardig gegroeid in de Internetwereld en schrijf alleen heel lang stukjes en artikelen die me recht uit het hart komen, en dat vind ik echt leuk. Ook beheer ik een OV NIEUWS FORUM voor de vakbond FNV BONDGENOTEN, al bijna 6 jaar. Ik ben een soort freelance (non-profit) journalist geworden en dat was eigenlijk - achteraf gezien - een baan waar ik me veelmeer in thuis had gevoeld.
Ik ga proberen hier dagelijks wat neer te zetten, wie weet vind ik lezers op mijn pad die het leuk vind om mijn beslommeringen te lezen.
