KLAAGLIED VAN DE RUPEL

Hoelang nog zal mijn bochtig lijf

Het spel van eb en vloed verdragen

Die mij geen stonde rust verleent

Tussen de schorren en de hoge dijken.

Mij voedt geen bron, geen wijdse plas

Terwijl ik elke dag mijn kinderen laaf

Van Mechelen tot in ’t land van Lier,

Van Brussel tot in Leuven.

In ’t keurslijf heeft men mij gedrongen

Langs Rumst tot Rupelmonde.

De klei die ik hier achterliet

Tot klei vermalen en gekneed.

Troost komt na de winterdagen

Opstijgend uit het wuivend riet.

Gejubel voor de nieuwe lente

Van blauwborst en de karekiet.

Gij die nu aan mijn oever staat,

Help mij mijn lot te dragen.

Werp mij uw groet, die ‘k eeuwig zal bewaren

Zolang ik eb en vloed nog moet verdragen.

Julien Rochtus

LATER OP DE AVOND

 

De lucht keek glazig, stil

En ook de wind

Bleef staan en zweeg.

Nietsvermoedend,

Liet deze zwakke herfstdag

De laatste zon verglijden

En alle plooien platgestreken

Viel zacht de rust waar

Ook de zomer was gebleven.

Vogelvrij en lang geleden

Dwalend in mijn boetekleed

Vroeg ik velden naar hun wegen

Vond niet wat er was verweven.

Het licht keek grijs, hield niet van spreken

Kromde wolken naar de grond, in tranen

Treurde mist vol weemoed

Zaaide twijfels in het rond.

Transparant en niet te grijpen

Liepen oude geesten mee

Samen verder naar de kroeg

Uit de wind en uit de regen,

Zijn we toch te lang gebleven.

PAARDEN in de WEI



maar ook KOEIEN

en SCHAPEN

maar geen :      KAT en HOND

Ik hou niet van honden,

en ook niet van paarden.

Honden en paarden doen teveel

wat mensen zeggen.

Poezen niet,

zij doen hun eigen ding,

alleen, altijd onvoorspelbaar,

en af en toe : poeslief.