Terug in Nederland ligt de oproep van de Sint Maartenskliniek op tafel. Binnen een week blijk ik aan de beurt te zijn: "Hoera, nog in de zomervakantie... kan ik daarna gewoon aan het nieuwe schooljaar beginnen."

Vrolijk ga ik het ziekenhuis in en minder vrolijk kom ik eruit. Hoezo? Nou ik denk dat toen ik het ziekenhuis inging mijn organen nog niet echt geweldig op dreef waren na mijn toch enigszins onverantwoordelijke gedrag gedurende mijn Vision Quest. Tijdens 'mijn zoektocht' was ik aardig verzwakt en in de week erna deed ik ook nog voorzichtig aan met eten omdat mijn organen natuurlijk wel op gang moesten komen. Verder was de manier waarop ik me op de operatie had voorbereid absoluut pet! Ik vroeg niet eens wat me na de operatie te wachten zou staan; ik dacht meer zoiets als: 'Veertien dagen helen van de wond en dan weer in de running.'

Het gevolg van dit alles is dat ik me wezenloos schrik als ik in het ziekenhuisbed verneem dat ik, om het genezingsproces te bevorderen, mijn arm enkele weken (zeven of acht) niet mag bewegen. Daar zit ik dan: gedwongen tot rust. Letterlijk en figuurlijk voel ik me hondsberoerd. Tot overmaat van ramp is mijn elfinguide, mijn kleine bliksemschicht van taxushout, die ik als bescherming aan de binnenkant - aan de zijnaad - van mijn slipje had vastgemaakt, ook nog gebroken.

De maanden erna voelt het aan alsof de narcose niet uit mijn lijf te branden is. Ik ben verschrikkelijk duf en wekenlang kan ik geen enkele tekst onthouden. Als ik de krant gelezen heb, kan ik me geen onderwerp herinneren: 'Wat gebeurt er in Godsnaam met mij?' 

Soms ben ik bang dement te worden, maar ruim een half jaar later (voorjaar 2000) kan ik gelukkig weer voorzichtig aan het werk. De intentie het rustiger aan te doen, zit stevig in mijn hoofd verankerd. Hahaha!

Warrior Iadied

Kundalini in mijn gewone leven? Echt wel! 

19 januari 2013 kom ik in het kader van mijn vriendschap met Lieve Vrouw en haar echtgenoot in 'het Kerkje op de Heuvel' in Heelsum terecht. Na afloop van de serene dienst realiseer ik mij dat daar deze dag een bijzonder sportieve man begraven wordt. 

Hm, bij leven heb ik hem niet gekend. Los daarvan, als ik ruim op tijd in de kerk aankom, zit deze al bomvol en mij wordt een plaatsje gewezen in het oude schip. 

Ik kom terecht in de tweede bank aan de noordkant, aan het middenpad dat van west naar oost gaat. Nauwelijks zit ik of ik voel dat de Kundalinikracht in mijn bekkenbodem als een Grote Acht 'ontbrandt'. De Kracht richt zich door mijn ruggengraat omhoog. Blijkbaar een uitmuntende plek om Verbinding met de Bovenwereld, met het Goddelijke, te maken; het gaat vanzelf.

Tijdens de dienst wordt CD-muziek gedraaid. 'You raise me Up' van Josh Groban. Het past niet helemaal bij mijn Ervaring want dit 'raise me Up' wordt vertaald met 'tilt me op' maar toch... de muziek ondersteunt bij mij opnieuw het stijgen van de Kundalinikracht. Prachtig.

Aan de noordkant naast 'het Kerkje op de Heuvel' loopt van west naar oost (of van oost naar west) een Krachtige Leylijn: parallel aan het oude schip, de Kerkweg. Het zou me niet verwonderen als die Lijn in verbinding staat met de kerk Onze Lieve Vrouw ten Hemelopneming in Renkum. Ben benieuwd.

Warrior Iadied

Weer thuis in Nijmegen meld ik me via de huisarts in de Sint Maartenskliniek aan. De zinvolheid van de operatie staat niet ter discussie, gezien de wachtlijst kan ik echter pas in het najaar een oproep voor de operatie verwachten. 

"Uitstekend!"

Denk nou niet dat ik gezellig thuis op de bank op de ingreep ga zitten wachten. Nee, ik duw het gegeven in een verre hoek van mijn bewustzijn en na een paar maanden werken gaan we, omdat het Noorden ons nu allebei trekt, in de zomervakantie op verkenning in Zweden. Zoekend naar het primitieve varen we in Midden-Zweden op een zelfgebouwd houtvlot de Klarälven af en na dit avontuur trekken we naar het Zuiden, naar Svenljunga, om daar onder begeleiding van Frans Scheerder en Annika Zilliacus op Vision Quest te gaan.

Frans Scheerder, die samen met Roelien de Lange de 'School voor Sjamanisme' oprichtte, kwam in ons leven toen een van de studenten van de cursus 'Reizen met de Drum' ons uitnodigde om in Amsterdam presentaties en het examenfeest van enkele studenten van de School bij te wonen.

Op dat feest ontdekken we dat Frans ook aan geïnteresseerden de mogelijkheid biedt om onder zijn begeleiding in de ruige bossen op het vasteland of op de onherbergzame, onbewoonde eilanden voor de kust van Zweden een Vision Quest te houden.

Roger's verhalen over zijn Vision Quest maakten mij reeds heel nieuwsgierig en in het voorjaar van 1999 had ik het idee dat ik er klaar voor was om mee te maken wat dit Indiaanse ritueel mij kon opleveren. Vandaar op naar Svenljunga!

Nou, de belevenissen en ervaringen tijdens een Vision Quest kunnen intens zijn. Ik zal er niet teveel over uitweiden, maar in trance schreef ik zelfs over engelen en duivels. Wat ik bovendien presteerde, was vier dagen niet eten (dat was de bedoeling) en slechts een paar slokjes water per dag drinken, al met al nog geen liter. Dit laatste was niet helemaal de bedoeling, maar ik pakte het, in navolging van de verhalen van Roger, veel te Spartaans aan.

Warrior Iadied

Al met al leverde de voorjaarsvakantie van 1999 niet op waarnaar ik zocht. Mogelijk was mijn idee kennis op te moeten doen over drummen wat onzinnig. Tenslotte weet ik er gewoon al veel van, niet voor niets kan ik het goed.

Borrelt dit laatste zinnetje van eigendunk? Zo is het niet bedoeld. Ik verwoord hier enkel mijnervaringen naar aanleiding van de cursus rond 'drummen', die door Roelien de Lange begeleid werd en waarvoor Aad en ik ons in het voorjaar van 1997 aanmeldden.

Het doel van deze cursus was om studenten uit het eerste studiejaar van de 'School voor Sjamanisme' te laten oefenen in het drummen. Wij - de deelnemers aan de cursus - fungeerden daarbij als proefpersonen; als reizigers!

Het reizen ging me goed af en eigenlijk was het drummen niet eens zo heel beroerd, maar na de eerste avond wist ik een ding zeker: 'Dit kan ik honderd keer beter.' Mogelijk klinkt dit opnieuw vol eigendunk, want het is vrij normaal dat drumgeluid een eerste keer drummen onzeker klinkt en mogelijk is 'honderd keer beter' wat overdreven, maar toch!

In 1998 krijg ik meer inzicht in het waarom van mijn zelfverzekerde denken op die avond. Reizen is namelijk een uitstekende manier om vaten vol kennis, indrukken en ervaringen uit vorige levens aan te boren, en in dat jaar ontdek ik tijdens een reis dat mijn Gids Petterwitsj uit de bovenwereld in een grijs verleden (in een eerder leven van mijn ziel) mijn Sjamaanvader was. Of hij mijn biologische vader was, daar twijfel ik over, in elk geval fungeerde hij als mijn sociale vader.

Gezamenlijk voerden wij in die tijd een mannenhuishouden. Er liep een jongere broer rond die mij adoreerde en op wie ik héél gek was. We woonden in een bar, bergachtig gebied in de buurt van een rivier en Vader Petterwitsj was redelijk hardvochtig. Hij joeg mij, destijds een prachtige, sterke jongeman van tegen de twintig, bijna dagelijks de berg op om te drummen. Niet even, nee... uren; hele dagen lang. Beneden in het dal luisterde hij of ik op de juiste wijze drumde voor de genezing van de Aarde. Ik-Jonge-Man moest daartoe zo mooi mogelijk drummen: het geluid van de drum diende schitterende achten te produceren.

Overigens, eerlijk gezegd, viel mij-Jonge-Man dat niet al te zwaar, want eenmaal in trance voelde ik-Jonge-Man het gewicht van de drum niet meer en kon ik-Jonge-Man uren drummen.

Warrior Iadied

Penterman, Thea - Warrior (2006). Het Verhaal van de Steen. Utrecht: Uitgeverij Gopher.

Terugkijkend kwam het erop neer dat Aad en ik als gewone toeristen in Rovaniemi rondliepen. We bezochten een rendierfarm, maakten een tocht op een ijsscooter over bevroren rivieren en idem met een huskyslede door het achterland. De kleine husky die ik vijf minuten knuffelde was geweldig... minder geweldig was het dat uren later mijn handen nog halfbevroren waren! Ze wilden maar niet warm worden. Had ik in de gaten dat het daar zó erg vroor. Naar mijn idee dienden die enorme handschoenen en al die lagen kleding ervoor om de toeristen een beetje voor de gek te houden; om hen een glimp van avontuur te bezorgen. Het voelde namelijk helemaal niet koud aan.

De enige persoon die een beetje in de buurt van de inheemse cultuur een handeling uitvoerde, was de langlaufinstructrice. Op kunstige wijze sneed zij krullen aan een stukje hout, waarmee ze vervolgens het vuur aanmaakte in de kota, waarin wij uitrustten. Zij vertelde dat de oude Saami geen televisie nodig hadden; zij hadden het vuur en het rookgat. Ik begreep dat ze refereerde aan het feit dat de oude Lappen bekend waren met het reizen in de andere werelden. 

O ja, en dan was er nog die intrigerende man met dat vierkante gezicht! Nadat ik in het museum van Rovaniemi navraag had gedaan of er ook iemand in de buurt leefde die bekend was met het drummen van de oude Saami of zo, observeerde hij mij langere tijd... terwijl ik het niet presteerde de babyhelling van de skipiste af te gaan. Tja, meer liggend op mijn rug in de sneeuw dan rechtop op de latten, en alle kanten op slierend behalve de goede, kon ik echt niet bij hem komen en dus raakten hij en ik niet in gesprek.

Warrior Iadied

Het Noorden van Europa trekt op een ietwat bevreemdende manier al langere tijd, misschien al wel een jaar of twee, mijn aandacht naar zich toe. Hoe? Wel, als ik 's avonds, met name in november en december, het keukenafval wegbreng naar de vuilnisbak in mijn achtertuin, kijk ik normaliter even omhoog - de lucht in - om de natuur en het heelal op mij te laten inwerken.

Regelmatig ervaar ik dan geroepen te worden vanuit het Noorden. Het klinkt als een doordringend geruis en als dit gebeurt, ga ik daarna onrustig naar binnen: 'Wat is dat nou? Waarom lijkt het alsof ik geroepen word? Het is alsof de Wind roept... waarom roept de Wind mij?'

De enige interpretatie die ik eraan kan geven, is dat heel hoog in het Noorden een mens leeft die kennis uit de sjamanistische wereld aan mij wil overdragen; iemand die mij wil vertellen over het drummen. Steeds vaker stel ik mezelf de vraag: 'Zal ik op vakantie gaan in het Noorden van Europa?' Mijn vriend Aad heeft al snel weet van de uitnodiging van de Wind die ik gewaarword en als ik met hem bespreek of hij zin heeft met mij naar Noorwegen, Zweden of Finland te gaan, vindt hij het prima vakantiebestemmingen.

De Kerstvakantie van 1998 biedt geen uitkomst. Neuzend in reisgidsen lijkt het Noorden van Europa gesloten. De voorjaarsvakantie van 1999 voldoet beter. Met Aad vlieg ik naar Rovaniemi in Finland. Zoekend naar contact met de inheemse bevolking, kom ik verbouwereerd thuis: rijkdom, vierdubbele ramen, sauna's en een schitterend museum, maar geen mensen die, zoals de oude Saami in kota's leven en mij wijzer wisten te maken over drummen en sjamanistische ervaringen. Wat je noemt een cultuurschok... maar ja, niet elke Nederlander loopt op klompen.

Warrior Iadied

De volgende dag bespreken wij zijn ervaringen. Roger is ervan overtuigd dat de kracht van de Steen betrekking heeft op kundalini en vertelt dat de reiservaringen 's nachts inderdaad in zijn dromen hebben doorgewerkt.

We discussiëren over het hoe en wat. In mijn brein dringt mijn persoonlijke les 'onbaatzuchtig geven' naar voren, maar gelukkig presteer ik het om niet over mijn hypothese te praten. Even later raak ik heel opgewonden als Roger uit zijn dromen de conclusie trekt dat hij het moeilijk vindt om het zijn vrouw te gunnen haar kracht net zo onvoorwaardelijk te delen aan anderen, als hij dat zelf doet en kan. Zijn interpretatie lijkt verdacht veel op een bevestiging van mijn 'onbaatzuchtig geven'.

Omdat ik zijn reisverhaal eerlijk wil kunnen hanteren, verzoek ik Roger zijn reiservaringen en dromen toch maar op papier te zetten. Hij baalt er een beetje van; hij dacht dat vertellen genoeg zou zijn. Veertien dagen later reist Juliette als tweede en in de loop van de maanden daarop volgen Edgar, Masja, Suzanne, Erwin, Elroly en Joyce. Over het algemeen betreuren reizigers dat ze hun ervaringen niet mogen delen met andere aanwezigen. Ook stoort het hen dat ze niet met eerdere reizigers uit het experiment of anderen over hun ervaringen mogen spreken, maar ze houden zich aan onze afspraken. Persoon na persoon blijkt geraakt en enthousiast.

Warrior Iadied

Als ik mijn voornemen voorleg aan de reizigers van de dinsdagavonden reageren zij enthousiast. Het geheimhouden van de verhalen maakt het spannend en ze beloven mij hun verhalen te sturen en er met elkaar niet over te spreken. Ik beloof hen de reisverhalen te bundelen en te analyseren, en zo 'Het Verhaal van de Steen' te schrijven. 

Nadat deze eerste stappen zijn gezet, constateer ik verheugd bij mezelf dat ik al daadwerkelijk handel naar een van de suggesties die ik uit mijn reis oppakte: ik ben bewuster met spiritualiteit bezig. Het concreet gehoor geven aan aangereikte suggesties en inzichten is trouwens een van mijn belangrijkste uitgangspunten: reis niet als je niet bereid bent datgene wat je aangereikt krijgt te volgen.

Hoe ik zo overtuigd tot dit idee gekomen ben? O, het was vreselijk, elke computergebruiker zal het met me eens zijn. Het was in 1998 dat een stem, die volgens mij toebehoorde aan mijn Gids Petterwitsj uit de bovenwereld, mij enkele malen grondig waarschuwde mijn computerbestanden te saven, omdat de computer zou crashen. Ik gaf niet onmiddellijk gevolg aan de waarschuwingen en het het gruwelijk geweten. Binnen enkele dagen ging de harde schijf kaduuk en ik verloor mijn reisverhaal over mijn ontmoeting met Petterwitsj.

Tot overmaat van ramp wist ik zijn vreemde naam niet meer. Met grote hardnekkigheid heb ik mezelf weten te leiden in het idee dat ik datgene wat ergens in het heelal is opgeslagen opnieuw te weten kan komen. Inspannend geconcentreerd herontdekte ik, tijdens een reis, opnieuw de naam van mijn Gids. Wat lachte hij smakelijk toen ik er eerst Pjotr Witsj van maakte! Maar goed, aldus leerde hij mij hem en de spirituele wereld op een zelfverantwoordelijke, gezonde, manier te gehoorzamen.

Warrior Iadied

Haha, terwijl ik dit typ is het 30 december 2012. Dit bericht plaats ik op na het bericht 'HET VERHAAL VAN DE STEEN - De Steen in het Web' op WEDERWAARDIGHEDEN.

20 april 2000, de avond waarop ik de Ervaring opdeed een Kruisspin te zijn, en van de Steen vernam dat Zij mij 'Onbaatzuchtig geven' zou leren, leefde ik nog nauwelijks met het Wereld-Wijde-Web. Tenminste niet zoals ik vandaag de dag doe. In 2006 toen ik het boek 'HET VERHAAL VAN DE STEEN' zelf uitgaf, heb ik een goede kennis een website laten maken: http://www.hetverhaalvandesteen.nl/

Ha, als je een boek zelf uitgeeft, moet je zelf reclame maken en de verkoop regelen, een slimme formule, maar dat had ik niet begrepen toen ik eraan begon en toen ik het begreep, zag ik helemaal niet zitten dat 'reclame-maken'.

Ik begreep er trouwens niet veel meer van nadat het eerste exemplaar van 'HET VERHAAL VAN DE STEEN' op 21 september 2006 was overhandigd. Half en half verwachtte ik dat 'HET VERHAAL VAN DE STEEN' een succes zou zijn; het is een schitterend verhaal en ik dacht dat de Spirits wel zouden helpen. Hmm, misschien doen ze dat ook wel, maar in elk geval niet daar en toen.

Was ik teleurgesteld in de jaren daarna? Ja!

Maar ergens klopte of klopt een verkoopsucces weer niet met het 'Onbaatzuchtig geven', en dus leek en lijkt het ook weer wel te kloppen. Mijn wens was en is dat mensen kennis nemen van 'HET VERHAAL VAN DE STEEN'; dat ze het lezen. Ik hoefde of hoef er niet per se rijk mee te worden... hoewel dat natuurlijk wel meegenomen zou zijn.

De website http://www.hetverhaalvandesteen.nl/ heb ik tot nu toe aangehouden. Geld had ik er toch al aan uitgegeven, daar kon ik nog wel even mee doorgaan. Ik heb de website willen veranderen, verbeteren, maar het kwam er niet van. Gewoon te moeilijk voor me. Misschien is het wel heel eenvoudig, maar ik weet gewoon niet goed waar te beginnen. Ik heb mensen om hulp gevraagd, maar het leverde niet de gewenste hulp of het gewenste resultaat op. Ik heb zelfs een cursus gevolgd: eind 2009. 

In deze cursus ik leerde ik met een programma websites maken, op zich niet moeilijk, maar het kopen van dit programma zou weer een smak geld kosten, en dan wist ik nog niet hoe ik het programma zou moeten laden of het oude vervangen... en dus leeft http://www.het verhaal van de steen.nl/ sinds het begin in 2006 een sluimerend bestaan.

Actiever op het Wereld-Wijde-Web word ik nadat ik op 111111 een foto van 'Hanuman' zie die door Wim-del-Arte op zijn 'Schetsblog' op Seniorennet.be is geplaatst. 

Eerst begin ik op het Belgische Seniorennet, maar dan stap ik over op het Nederlandse Seniorennet. Op 17 november 2011 verschijnt mijn eerste bericht 'Een Uitdaging!' op WEDERWAARDIGHEDEN.

'

En nu ben ik dus sinds 21 december 2012 bezig 'HET VERHAAL VAN DE STEEN' op het Wereld-Wijde-Web te plaatsen. Hahaha, het 'Onbaatzuchtig Geven' lijkt zijn uitingsvorm gevonden te hebben.

Warrior Iadied

http://blog.seniorennet.be/schetsblog/

http://www.hetverhaalvandesteen.nl/

In de kring wisselen we onze ervaringen uit. Sommige studenten zijn enthousiast, andere teleurgesteld in wat ze hebben meegemaakt. Omdat tijdens het reizen de boodschappen normaliter symbolisch - in beeldvorm - aangereikt worden, licht ik waar ik kan de symboliek van de ervaringen toe.

Ondertussen ben ik diep geraakt, want wat is er allemaal wel niet gebeurd!? Ik had openlijk contact met de Steen? We communiceerden met elkaar, als van mens tot mens, en de Steen gaat mij leren 'onbaatzuchtig te geven'... wat een vreemd idee! Kan dat wel? Geven levert toch meestal plezier op!? En als het geen plezier oplevert, nou... dan hoeft het geven nog niet onbaatzuchtig geweest te zijn, integendeel het kan dan juist heel baatzuchtig geweest zijn. Ik besluit dat het goed is om af te wachten.

Op zich ben ik blij met de taak om te vertellen over de lessen van het leven en de cruciale rol van gevoelens daarbij. Eigenlijk is dit een soort levensopdracht. Het duidelijk afgebakende levensdoel bezorgt me kracht: 'Hmm, eigenlijk ben ik in mijn keuzevak 'Assertiviteit en Feedback' hiermee al bezig.'

Ik vraag me af waardoor mijn inzichten tijdens de reis gevoed zijn. Ze zijn logisch van de beelden af te leiden, de Steen hing als een dauwdruppel in míjn zilveren web... het web dat ik-Spin geweven had. Een web symboliseert het verhaal van het leven van de mensen en dauwdruppels staan voor gevoelens. Omdat de Steen zich identificeerde met een dauwdruppel verbeeldde zij dat gevoelens van cruciaal belang zijn in het door mensen geleefde leven op Aarde. De vorm van het lichaam van de spin heeft beslist ook bijgedragen aan mijn inzichten: lijf en kopje vormen een acht. De acht is het getal van de eeuwigheid en doordat in mijn beelden het begrip acht aldus naar voren kwam, drong zeker tot mij door dat ik degene ben die over het feit van de eeuwigheid dien te schrijven: 'Ja, het is beslist de bedoeling! Ik was / ik ben ik-Spin... ik dien de schrijver te zijn. De kwintessens van Spin is dat ze het verhaal van de zin van het leven weeft. Kan ik dat!? Hmm... en zouden andere mensen eveneens met de Steen kunnen spreken?'

Warrior Iadied

Nadat ik mijn verhaal heb afgestoken, leg ik de Steen waarmee ik al die tijd in mijn handen speelde op de grond. Ik steek enkele blaadjes reinigende salie aan en roep samen met de studenten de spirits aan om een veilige reisplek te creëren. Achter elkaar vraag ik de spirits in elke windrichting (Oost, Zuid, West en Noord) om bescherming, begeleiding en ondersteuning op onze reizen in de andere werelden.

Daarna gaan de studenten op mijn verzoek in een cirkel liggen met hun hoofden naar het midden. Het is niet de bedoeling dat ze elkaar aanraken. Dan is het eindelijk zover: ik ga twintig minuten drummen.

Warrior Iadied