Nee dit is geen Sinterklaas verhaal. Maar een verhaal over bevroren ramen en winterkou. Sinterklaas kwam trouwens nooit langs. Allemaal onzin, vond mijn moeder.
Wat zou ik graag dat huis waarin ik als kind woonde nog eens bekijken. Helaas is het afgebroken en staat er nu op dezelfde plaats een modern, niet aansprekend, nieuwbouwhuis. Dat vind ik wellicht zo naar aanleiding van mijn nostalgisch verlangen naar dat oude huis van vroeger. Als ik uit school naar huis liep verlangde ik naar de vertrouwdheid van de groene luiken. En naar Tippie de hond, die daar heerlijk vrij over het erf rond sprong en ons op het brugje dat over de sloot lag, opwachtte.
Toch is het niet alleen omgeven met romantiek dat vroegere huis. Het was ook een bijzonder koud huis. 's Winters stonden, als je 's morgens wakker werd, de ijsbloemen op de ramen. De washandjes hingen bevroren aan de haakjes. En als het erg koud werd zette mijn moeder vrijdags de badteil in de huiskamer voor de wekelijkse badbeurt. Tja, dat waren nog eens tijden.
Soms zou ik nog wel eens die prachtige ijsbloemen op de ramen willen zien. Maar niet op onze ramen want daar hoort ook die ijzige vrieskou bij en daar verlang ik echt niet naar terug.
Als de wind uit de verkeerde hoek kwam ging de rook niet door de schoorsteen naar buiten, maar de helft kwam terug in de kamer. Soms weken wij uit naar de voorkamer en dan maar hopen dat het daar wat beter ging. Maar als ook daar de rook niet werd afgevoerd was mijn moeder ten einde raad. En ik had het koud, heel koud! Er moest iets gebeuren. Dit was geen doen hoorde ik mijn moeder zeggen. Er werd iemand bijgeroepen, een kenner die het wel kon oplossen. En dat leek ook te gaan gebeuren. Een gek op de schoorsteen dat zou zeker helpen. Ik snapte er niets van, een gek? Wat was dat : een gek? Het kon geen mens zijn dat snapte ik nog wel. Hoewel? Hoewel? Wat was een gek op de schoorsteen dan wel? Terwijl die gek een raadsel voor mij bleef liet ik de vraag in de lucht hangen. De gek kwam er. Na veel gestommel met ladders en gerommel op het dak stond hij er. En nu maar afwachten hoe het zou gaan. Van geen kant dus! Die hele gek veranderde niets aan de rookvorming in huis. En het bleef koud! s' Morgens uit bed komen was voor mij een heldendaad. Nooit was mijn bed in de winter zo lekker als toen. Ik talmde en kroop dieper onder de dekens totdat ik er niet meer aan ontkwam.
Een betere oplossing kwam er aan. De gaskachels! Toen die eenmaal op de markt kwamen werden die aangeschaft! En ziedaar voor het eerst werd het heerlijk en gezellig warm in huis. Ze werden geplaatst in de voorkamer en de achterkamer. Geen verkleumde kerst meer. Wat een weelde!
De gek bleef intussen gewoon op de schoorsteen staan. Later keek ik in het woordenboek wat een gek nu eigenlijk voor ding was. Het woordenboek verklaarde: een gek is een beweegbare, met de wind meedraaiende kap, die men op een schoorsteen plaatst om het invallen van de wind te beletten. Gelukkig, het kwartje valt alsnog.
Reacties op bericht (2)
17-04-2014
MEEOPDEWIND
Dag Cleon, ik reageer wel heel laat op je berichtje. Ik kon niet goed met de technische
kant van mijn blog overweg. Maar ik weet nu hoe ik moet reageren en dat is weer een stap verder.
Ik ga zo weer een kijkje op je blog nemen.
Hartelijk dank voor je reactie en voor de mooie foto erbij.
Groetjes van Matja
Ik ben een vrouw van 74 jaar Sinds 1962 getrouwd met Gijs. Wij hebben samen 2 kinderen en evenveel kleinkinderen. De naam Matja is wellicht voorlopig mijn schuilnaam. De titel van mijn blog komt uit een gedichtje dat ik eerder maakte:
Luister wees stil Luister, zonder gehoor naar het eeuwige lied. Het vaart zonder melodie mee op de wind.
In het blog zal het gaan over van alles. Wat houdt mij zoal bezig? Over nu en over vroeger. Ik wil oude herinneringen en verhalen laten herleven. Ik hoop dat mensen mijn blog gaan lezen. Schrijven is mijn passie. ik doe het al jaar en dag. Mijn plan is regelmatig wat te plaatsen. Eén of meerdere malen per week.We zullen zien of het gaat lukken. Voor mijzelf is het een een ontdekkingsreis. Schrijven op SeniorenNet!
